Month: April 2017

செய்தி உபவாசம்

இரண்டு மாதங்களாக பரீட்சார்த்தமாக ‘செய்தி உபவாசம்’ (News Fast) இருந்து வருகிறேன். எந்த நாளிதழையும் (குறிப்பாக இந்திய) படிப்பதில்லை என்னும் விரதம். அவ்வப்போது ‘ஸ்வராஜ்யா’, எப்போதாவது ஜெயமோகன் தளம் உண்டு.  (டிவி விரதம் 2 ஆண்டுகளாக).

கற்றுக்கொண்டவை :

  1. குடி முழுகிவிடவில்லை.
  2. காலையில் வயிற்றில் அமிலச் சுரப்பு குறைந்துள்ளது, அல்லது இல்லவே இல்லை.
  3. நூல்கள் படிப்பது அதிகரித்துள்ளது. ( வாரம் 2 லிருந்து இப்போது 3 )
  4. சிந்தனைத் தெளிவு அதிகரித்துள்ளது.
  5. தேவையான செய்தி எப்படியும் வந்து சேர்க்கிறது.
  6. மனைவியிடம் நல்ல பெயர் (அ) குறைவான அர்ச்சனை.

உங்களுக்கு விருப்பம் இருந்தால் நீங்கள் செய்ய வேண்டியவை:NOTV

1. டி.வி.யை எப்போதும் அணைத்தே வையுங்கள்.
2. முடிந்தால் விற்றுவிடுங்கள். (அ) கணினியின் திரையாகப் பயன்படுத்தலாம்.
3. செல்பேசியை ஒதுக்கி வையுங்கள், கட்டிக்கொண்டு அழ வேண்டாம்.
4. கணினியில் செய்தித் தளங்களை ‘பிளாக்’ பண்ணிவிடலாம்.
5. கணினியில் விளம்பரத் தடுப்பான்கள் (Ad blockers).

டி.வி. / கணினி / செல்பேசி வழி செய்தி பார்க்காவிட்டால், வேறு என்னதான் செய்வது?

1. நிறைய படிக்கலாம்.
என் சரித்திரம், விவேக சூடாமணி, அருகர்களின் பாதை, அறம், சார்த்தா, திரை…

2. யூடியூபில் பார்க்க / கேட்க:
ஸ்டீவன் பிங்கர், ரிச்சர்ட் டாக்கின்ஸ், கார்ல் சாகன், வேளுக்குடி, சிருங்கேரி சன்னிதானம்.

1,2 முடிந்த பின் ஓவென்று அழுகை வந்து, இவ்வளவு நாட்கள் என்ன செய்தோம் என்னும் எண்ணம் வந்தால் நீங்கள் சரியான வழியில் செல்கிறீர்கள் என்று பொருள்.

பி.கு.: இவை என்னளவில் பலனளித்துள்ளன. தமிழ் சினிமா என்னும் லாகிரி வஸ்துவும் விலக்கப்பட வேண்டியதில் அடக்கம் என்பது நான் சொல்ல வேண்டியதில்லை.

Tamil Nadu to Taliban Nadu – 2

Take the case of a terrorist who does a heinous crime. Any normal civil society would ask for the most extreme punishment to the devil. But what happened in the case of Sandalwood smuggler Veerappan was the exact opposite. The hardened criminal that he had become, Veerappan was audacious enough to kidnap Rajkumar, a famous Kannada actor, and demand ransom like he did with various other people. He shot to notoriety by smuggling sandalwood and elephant tusks. He was ruthless in killing the forest guards and policemen.

But when the state wanted to take some stern action on him, his caste became an issue of debate. Political parties such as the one headed by a medical doctor espoused his cause and argued for a pardon to the saint – Veerappan. His story was serialised in a local Tamil magazine and he became part of folklore. Chief Minister Jayalalithaa, in a one of her heroic acts, eliminated him by engaging with him in a kind of deceptive combat. He was lured into a trap and was killed. Then, his wife became a hero and was the talk of the town later. She even formed a political party. I don’t know what came of the party.

Would this kind of madness, of eulogising a hardened criminal, happen in the democratic society elsewhere? I would think not.

The LTTE killed Rajiv Gandhi in cold blood. It denied its hand for many years until Anton Balasingham confessed to it in an interview before his death. Along with Rajiv, 23 other ordinary citizens of India were killed too. Just because the killers happened to be members of the LTTE – the so called saviours of Tamil – the terrorist organisation’s members had to dealt with kid gloves, claimed the chauvinists. The killers, even after 25 years of Rajiv’s death, are languishing in Indian prisons after clever lawyers helped them escape the noose. Now, it has become a fashion to sport the terrorist outfit’s emblems in public and claim the fight for a greater Tamil cause.

The January 2017 ‘protesters’ in the Marina beach, who were ostensibly fighting for an ancient animal sport, held out placards that had LTTE insignia. The ‘protesters’ held seditious placards that espoused secession from the Indian union, an old and un-intelligent call that even its originators abandoned in the late 60s. They had also shown thoroughly objectionable and crude messages against the nation’s Prime Minister, in completely base language that spewed with obscenity. So much for upholding Tamil, the classical language – what ever that is meant of the adjective.

Rev Robert Caldwell (1814–1891) sowed the first seed of secession with his ‘Dravidian Linguistic Unity Theory’. However he never concealed his evangelical intentions. He calculated correctly that once the southern languages are separated from the mainstream cultural unity based Sanskrit, it would be easier to reach the head count goals for which he had come to the country. Evidence for this is available aplenty.

His disciples carried forward his ideology and sanctified him in the annals of Tamil history. Now he has become an inalienable icon of Tamil hagiography. His evangelical intentions, however, do not eclipse his scholarship in Tamil. He took pains to learn the language and the many Bakthi literature ( eg : Thiruvachakam ) and became quite an expert in those. However, those that carry him in their higher scaffolds lack even the basic knowledge needed in Tamil to read and understand these Bakthi-era poetry.

The offshoot of Caldwell’s school of though was the dravidian separatist movement of the 50s. It proponent, E.V.Ramasamy Naicker, tried to enlist the Telugu, Kannada and Malayalam speakers into this ‘Dravidian’ channel and failed miserably at that. His protege, Annadurai, tried to carry this legacy, though a subdued one aimed only at the gullible Tamil audience, and abandoned it when Pt.Nehru threatened him with the new ‘Sedition Act’. Later Annadurai became the Chief Minister of Tamil Nadu after committing to safeguard the Indian Union.

From then on, his protege, Karunanidhi, a screen play writer, and later a matinee idol M.G.Ramachandran became Chief Ministers in the same order. After the death of M.G.R, his screen pair and protege Jayalalithaa came to power in the state. The effect of all these was that the state had become the hotbed of movie centric madness. A stint in the movie industry became a path way to political power, with the result that, today every minor screen actor aspires to become the Chief Minister one day.

The supremacy of the show biz industry, easy access to power, excessive and unchecked flow of unaccounted money in the industry made sure that the persons associated with the industry were invincible. The ascendancy of people associated with cine industry to political authority led to lowering of standards in the educational scene. The screen stars who became political leaders began to believe in much of what they had mouthed in the movies. This resulted in empty rhetoric becoming academic mainstream. If one was able to deliver a mouthful of movie dialog without batting his eyelid, he was considered an academic and a person of erudition. Academic institutions became empty vessels that made the most noise, mostly unintelligible in nature.

Result : MGR, Karunanidhi, Jayalalithaa and Sivaji Ganesan became ‘Doctors in Philosophy’, with each state run university falling over another in conferring these ‘honorary’ doctorates to the worthies out of which the highest educated one was a Class X pass out.

Leaving aside the assault on the national psyche, the damage that this did to the Tamil literary circle was enormous. That directly contributed to the speeding up of the downward spiral.

Annadurai, a former Chief Minister penned base stories like ‘Oru Iravu’ ( One Night), ‘Velaikkaari’ (Maid) and depicted not so honorable scenes in them. These were regarded as a sort of rebellion against the ‘brahmanical’ literature of those times.  His protege Karunanidhi, a former movie script writer and three time Chief Minister, carried Annadurai’s legacy forward and helped bring down the standards of literature in general.

The one who wrote the most obscene of scripts and songs became the most talked about in town, was conferred with the most prestigious government awards with the result that a cartoonist of a local daily presented a scene where a garbage picker lays his hands on a multitude of awards dumped in a garbage bin.

Getting an award became tantamount to purchasing one.

சிங்கப்பூர் சங்கப்பலகை அமர்வு 4 காணொளிகள்

கம்பன் காட்டும் கணைகள் – சிவசங்கரி செல்வராஜ்

தமிழ் பிராமி எழுத்துக்கள் காட்டும் தமிழக சமய வரலாறு – Dr.சாந்தலிங்கம் சொக்கையா

சிலம்பு காட்டும் பெண்கள் – Dr.கௌசல்யா சுந்தரம்

 

 

 

 

 

 

‘நான் இராமானுசன்’ – வித்து

1988ல் ஒருமுறை 44-வது பட்டம் ஸ்ரீமத் அழகியசிங்கர் நெய்வேலிக்கு எழுந்தருளியிருந்தார். ஒரு நாள் பிரயாணம். 30 நிமிடங்கள் சொற்பொழிவு ஆற்றினார். ‘நாம் யார்?’ என்பது தலைப்பு. 10ம் வகுப்பு படித்துக்கொண்டிருந்த நான் முதன் முதலில் புரியும்படி பேசும் ஒருவரது பேச்சைக் கேட்கிறேன்.

‘என்னோட புஸ்தகம்ங்கறோம். அப்ப நாம வேற புஸ்தகம் வேறன்னு ஆறதோல்லியோ? அதோட புஸ்தகம் இந்த உடம்போடதுன்னு ஆறது. என்னோட கைன்னு சொல்றோம். அப்ப இந்த கை இந்த ஒடம்போட சொந்தம்னு ஆறது. இன்னும் மேல போய், என்னோட ஒடம்புன்னு சொன்னா, ஒடம்பு வேற நாம வேறன்னு ஆறதில்லையா? அப்ப அந்த ‘நான்’ அப்பிடிங்கறது ஆத்மா..’ என்று 16 வயது ஆன எனக்குப் புரியும்படியாகச் சொன்னார்.

25 ஆண்டுகள் கழித்து ‘நான் இராமானுசன்’ எழுதுவதற்கான கரு 1988ல் நெய்வேலியில் விதைக்கப்பட்டதை, அந்த ஆதி குருவை, இன்று நன்றியுடன் நினைவுபடுத்திப் பார்க்கிறேன்.

வேதாந்த விசாரங்கள் யாவருக்கும் புரியும்படி இருக்க வேண்டும். எளிய முறையில் சொல்லித் தரப்பட வேண்டும். இவை பள்ளிகளில் கற்றுத் தரப்பட வேண்டும். அதுவே நல்ல துவக்கமாக அமையும். அதற்கு நல்ல குருமார்கள் அமைய வேண்டும்.

இவை அனைத்திற்கும் இறையருள் வேண்டும்.

ராசி பலன்

என் ராசி பலன். எனது எல்.கே.ஜி. காலத்தில் இருந்து ந்ருஸிம்மப்ரியாவில் வருவது.

1. ‘ஆகார விஷயங்களில் நியமம் தேவை’
2. ‘வித்தையில் அதிக கவனம் தேவை’

எப்போதாவது சிறிது மாற்றி, நல்லவிதமாகவும் எழுதுவார்கள். இப்படி:

1. ‘உடலில் உபாதை காட்டும்’
2. ‘வித்தையில் பலிதம் சுமார்’

சுமார் 20 ஆண்டுகள் கழித்து, ஒரு ஆர்வத்தில் என்ன போட்டிருக்கிறார்கள் என்று இன்று பார்த்தேன்.

1. ‘ஆகார விஷயங்களில் அக்கறை தேவை’
2. ‘உடலில் உபாதை காட்டும்’

‘வித்தை’யை விட்டுவிட்டார்கள். இனிமேலெல்லாம் வராது என்று தெரிந்துவிட்டது போல.

‘மாதொரு பாகனு’க்கு சாஹித்ய விருது கொடுக்கும் காலத்தில் வித்தையாவது ஒன்றாவது என்பதாக இருக்கலாம்.

என்ன மாதிரியான அறம் ?

இரண்டு மாதங்களாக ‘செய்தி உபவாசம்’ ( News Fast ) என்று இருந்துவருகிறேன். படிப்பதற்கு ஏற்ற, கொந்தளிப்பற்ற மனநிலையையும் , அதற்கான அவகாசத்தையும் இது தருகிறது என்று உணர்கிறேன்.

இந்த உபவாசக் கடட்ளையில் ஜெயமோகனின் வலை தளத்தையும் சேர்க்க வேண்டி இருக்கும் போலத் தெரிகிறது. தற்போது அவரது நேர்மை குறையும் நேரம் போல இருக்கிறது. முதலில் திரை நாயகர் ஒருவர் சார்பாக, ஒருதலைப் பட்சமாக எழுதினார். தற்போது வைணவ அடையாளங்கள் பற்றிய கட்டுரை குறித்து.

சாதி மேட்டிமைவாதம் என்று சொல்கிறார். வேதாந்த தேசிகனின் ‘ஆஹார நியமம்’ வழி நடப்பவர்கள் பலர் இன்றும் உள்ளனர். ‘ஆசாரக் கோவை’ என்னும் பொது சுகாதாரத்தை வலியுறுத்தும் தமிழ் நூல் சொல்லும் விதிகள் கடுமையானவை தான். இவை வழிகாட்டிகள். தொழில் சார்ந்த, மரபுகள் சார்ந்த ஆசாரங்கள்.

விமானம் ஓட்டுபவர் இன்ன உடையில் இருக்க வேண்டும், மது அருந்தியிருக்கக் கூடாது, போதைப் பொருட்களை உட்க்கொண்டிருக்கக் கூடாது என்பது விதி. அத்தனையும் ஆசார விதிகள், அவற்றைப் புறந்தள்ள வேண்டும் என்று சொல்லலாமா? கைலி கட்டிக்கொண்டு பிளேன் ஓட்டுவது தவறு என்று ஒருவர் எழுதினால் அதை ‘பைலட்களின் சாதி மேட்டிமைவாதம்’ என்று சொல்லலாமா?

மின்னியல் சோதனைச் சாலையில் மாணவர்கள் ரப்பர் ஷூ அணிந்து தான் வர வேண்டும் என்பது ஆதாரவிதி. பெண்கள் தங்கள் ஜடையை சோதனைச் சாலைக்கான மேற் சட்டைக்குள் வைத்திருக்க வேண்டும் என்பதும் விதியே. பாதுகாப்புக் காரணங்களுக்காக அவ்வாறு உண்டு. இதை மின்னியல் துறையினரின் சாதி மேட்டிமை வாதம், பெண் அடக்குமுறை என்று சொல்லலாமா?

அறுவை சிகிச்சை செய்யும் மருத்துவர் மது அருந்தியிருத்தல் கூடாது என்கிற விதி இருக்கலாம். அதுவும் தவறு என்று கொள்வதா? மருத்துவர்களின் சாதி மேட்டிமைத்தனம் என்று கொள்வதா?

வைதீகர்கள் என்று தங்களை அடையாளப் படுத்திக் கொள்பவர்கள் இப்படி இருந்தார்கள் என்றும், இன்று அப்படி இல்லையே என்று அங்கலாய்ப்பதாக அந்தக் கட்டுரையில் வரும். இதில் தவறென்ன இருக்கிறது? அர்ச்சகர் வீதியில் நின்று புகைபிடித்தவாறே அபிஷேகம் செய்வதுதான் சாதி மேட்டிமைத்தனம் இல்லாத செயலா?

இப்படி எழுதுவது என்னமாதிரியான அறம் என்று தெரியவில்லை.

Tamil Nadu to Taliban Nadu

The state of Tamil Nadu entered the hospital in December 2015. Then it graduated to an ICU in September 2016 and finally reached the mortuary in December 2016. From then on, it continues to be in the same state – lying in state.

Dec 15 floods not only devastated Chennai but also wrote the preamble to the destruction of the state’s economics. When floods ravaged the state, overseas companies that had their offshore operations in Chennai took a serious hit. The offshore sites were not reachable for 4 days and that had a devastating effect on the bottom lines of many IT enabled companies.

I took it as a cue and moved a critical function to another state in India. Many had done that too, later I learnt.

Then came September 2016, when the then Chief Minister of the state Ms.Jayalalithaa was taken ill. She was in hospital until December 2016 when she passed away. The business scenario took a serious downward spiral as the state didn’t have a head of state for many months.

Later during January 2017, assorted groups took advantage of the situation and held the state to ransom by holding an indefinite strike and protest on the shores of the Bay of Bengal in Chennai. What appeared to be a ‘student’s protest’ to voice opposition to the banning of a popular traditional animal sport soon metamorphosed into an ugly monster that espoused sedition and linguistic chauvinism.

From then on, periodic protests in the name of safeguarding agriculture, protecting tamil pride, opposing the ‘exploitative’ attitude of industries et al have begun to surface with no warning. Meanwhile the state government has gone into a paralytic mode with no visible activity happening in the name of governance.

This sudden vacuum in the power structure has provided the necessary impetus to the anti-social elements to wreak havoc on the state and upset the carefully built image of the state as a safe one for investment.

The LTTE money that is still available in a few hands, the religious conversion inspired and church backed activists who have seen their folk dwindling, the out of business politicians who were kept at bay by the two state political parties, the parties affected by the recent demonetization by the Narendra Modi government – mostly the hawala operators, movie producers et al – these are the forces that are behind the incremental descent into chaos.

Yet another force that is not spoken about at all by the mainstream media is the rapid wahabi inspired elements that are seeking to consolidate and bring about greater instability in the state. The late Jayalalithaa too pandered to this sect when she allowed the ‘Anti-Superstition Conference’ of the wahabi inspired elements. The elements openly asked for the desecration of the sufi shrines in Tamil Nadu, as the latter were not as per the teachings of the wahabi sect of Islam. For 100s of years, hindus and christians have visited these sufi shrines as a show of inter-religious harmony in the country. Disturbing this amity is a recipe for disaster.

Some of the leading movie stars like Kamal Hasan have found it fit to come out in the open and voice concern on the state of affairs – an attempt to enter the political scene now that the all powerful leader – Jayalalithaa- is gone. It was Kamal Hasan who had to face the music of wahabi elements when he sought to release a movie of his – Viswaroopam – that talked about terrorist elements and the US war on terror. That Jayalalithaa used Kamal Hasan to consolidate the wahabi elements to support her was an open secret that none wanted to acknowledge.

Tamil Nadu is seen to oppose any progressive central government scheme much to the detriment of its own people. Overseas investors are in two minds whether to invest in the state or not, now that there is no political leadership with clarity of thought and action.

The recent ‘protest’ in the village of Neduvasal in the name of opposing hydro carbon extraction is worth our attention. This was conducted by, again, the assorted groups of anti-India and anti-Progressive forces. No sooner were the protests announced than the communist parties sidelined with them. The recent converts into communism – the JNU radicals and his ilk – came all the way to Tamil Nadu, to Neduvasal, and ‘voiced’ their support to the cause. This, even after assurances from geologists from the Periyar University in Salem that the hydro carbon extraction in Neduvasal had nothing to do with the water levels going down in the state.

The not-so-recent Kudankulam protests have to be looked into through the same lenses. The local church organisations had gathered together, pooled their resources, and financed the fast-unto-death programme of the local residents. The fasts continued for so long that even Arvind Kejriwal, the born-again-anti-national, came all the way to Kudankulam to voice his support. It is a different matter that Kejriwal had promised free electric power to Delhi ( where he was Chief Minister) and it didn’t matter to him that the free power that he was proposing was drawn from the Atomic rectors of Rajasthan.

The Neutrino project in the Western Ghats in Tamil Nadu has been shelved after considerable money has already been spent. Reason – environmentalists of this anti-national conglomerate opposed it.

Tamil Nadu is seen as the only state that opposes the national eligibility tests for medical seats. Recently the state also abolished the state level qualifying tests for its engineering colleges.

The number of Tamil Nadu students qualifying in central government conducted All India Exams has come down, thanks to successive years of decay in the educational arena. The normally multi-lingual Tamil student is seen to struggle even in Tamil, leave alone English and Hindi. The student knows the next movie that is set for release than what goes into a mobile phone that makes it work.

For the average student, a movie star’s personal attributes are interesting than the issues in South China sea. One should not be surprised if a student, when asked ‘Who is the president of Tibet’, could blurt out, ‘Dalai Lama’. Such is the situation on the ground. The educational statistics of the state’s students, especially in Math and Science, paint a grim picture. While the state should pride itself in providing quality and free educations, it has stooped to the level of distributing liquor through state agencies.

The state had the gory spectacle of the top bureaucrat being raided, in office, by central tax investigators.

However hard I try, as an Indian Tamil, I cannot restrain from thinking that Tamil Nadu is marching progressively towards being rechristened Taliban Nadu.  And feel sad at it.

I plan to write more on these contemporary issues at different times. I shall write them as an Indian first and a Tamil next.

Tell me your views and share the article as appropriate.

‘ஸே ஸே’

தொடந்து 3 நாட்கள் விடுமுறை என்பதால் நேற்று சிங்கப்பூர் எம்.ஆர்.டி. ரயிலில் நிற்கக் கூட இடம் இல்லை. மழை வேறு. ஊட்ரம் பார்க் நிலையத்தில் 25 வயது மதிக்கத்தக்க, நீல விழிகள் கொண்ட ஐரோப்பியப் பெண் கைக்குழந்தையுடன் ஏறினாள். கூட்டத்தில் ‘பிராம்’ வண்டியை நுழைக்க பெரும் முயற்சி தேவைப்பட்டது. வயதானவர்கள் / கர்ப்பிணிப்பெண்கள் அமரும் 2 இருக்கைப் பகுதியில் அமர்ந்தாள்.

‘சமஸ்கிருதத்திற்கான போராட்டம்’ நூலில் ஆழ்ந்திருந்த என் பாதத்தில் எதோ அழுத்தத்தை உணர்ந்தேன். அருகில் நின்றிருந்த சீன முதியவர் – 80 வயது இருக்கலாம் – தன் ஊன்றுகோலை என் காலில் வைத்து அழுத்திக்கொண்டிருந்தார். மெதுவாக இறக்கி வைத்தேன். அவருக்குத் தான் அப்படிச் செய்தது கூட தெரியவில்லை. அந்த முதியவரின் ஒரு கால் நிலை இல்லாமல் ஆடிக்கொண்டிருந்தது.

அப்போதுதான் கவனித்தேன். அந்தப்பெண் ஒரு இருக்கைகளை ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் இருந்த பகுதியில் யாரும் நிற்கக்கூட இல்லை எனபதையும் உணர்ந்தேன். ‘ஒரு இடத்தில் அமருங்கள்’ என்று அந்தப் பெரியவரிடம் சொன்னேன். அவர் சீனத்தில் ஏதோ சொன்னார். ‘அடுத்த ஸ்டேஷனில் இறங்கப்போகிறேன்’ என்பதாக இருக்கலாம் என்று ‘சமஸ்கிருதத்திற்கான போராட்ட’த்தில் ஆழ்ந்தேன்.

10 நிமிடங்கள் கழித்துப் பார்த்தேன். பெரியவர் இன்னும் நின்று கொண்டிருந்தார்.அந்தப் பெண் 2 இருக்கைகளில் அமர்ந்திருந்தாள்.

ஒரு இடத்தைக் காலில் செய்யுமாறு சொல்ல, பொறுக்க முடியாமல் ஒரு அடி முன்னேறினேன். பெரியவர் என் கையைப் பிடித்து ஏதோ சொன்னார். சீனம் புரியாததால் என்ன சொல்கிறார் என்று புரியவில்லை. ‘யாரும் ஒன்றும் சொல்லாமல் இப்படி நிற்கிறார்களே’ என்று கோபம் மேலிட, அப்பெண்ணைப் பார்த்தேன்.அவள் பெரிய துணியால் மூடியபடி குழந்தைக்குப் பாலூட்டிக்கொண்டிருந்தாள்.

பெரியவர் இப்போது என் கை பிடித்து மீண்டும் எதோ சொன்னார். கடைசியில் ‘ஸே ஸே’ ( நன்றி) என்றது புரிந்தது. ‘நான் போக வேண்டியவன். நிற்கலாம். குழந்தை வாழ வேண்டியது. அது சௌகர்யமாக உண்ணட்டும்’ என்பதாக ஏதாவது சீன / கிழக்காசிய அறமாக இருக்கலாம் என்று நினைத்துகொண்டேன்.

நான் இறங்கும் இடம் வந்தது. பெண் இன்னமும் இரு இருக்கைகளில் அமர்ந்திருந்தாள். குழந்தை அவள் மடியில் சௌகர்யமாகத் தூங்கிக்கொண்டிருந்தது. பெரியவர் ‘ஸே ஸே’ என்றார்.

நடைமேடையில் இறங்கிய பின் பெரியவரைப் பார்த்தேன். பற்கள் இல்லாமல் பளீரென்று சிரித்தார். அவரது ஒரு கால் இன்னமும் ஆடிக்கொண்டிருந்தது.

சங்கப்பலகை -4 நிகழ்வுகள்

‘கம்பன் காட்டும் கணைகள்’ என்னும் அ.கி.வரதராஜனின் நூல் ஆய்வுடன் இன்றைய சங்கப்பலகை நிகழ்வு துவங்கியது. திருமதி.சிவசங்கரி செல்வராஜ் வாலமீகி ராமாயணத்தையும் கம்பனையும் வரதராஜனாரின் நூல் வழியாக ஒப்பிட்டுப் பேசினார். சிவசங்கரி துளசி ராமாயணத்தையும் உள்ளிழுத்து, வாலி வதம் குறித்த ஒப்புமைப் பார்வையை முன்வைத்தார். பக்தி இலக்கியங்களில் ஆழ்ந்த ஞானம் உடைய இந்தப் பேச்சாளர் அமைதியாகவும், ஆழமாகவும் பேசியது மனதிற்கு நிறைவாக இருந்தது.

பின்னர் பேசிய தொல்லியல் அறிஞர் சாந்தலிங்கம் அவர்கள் தமிழ் பிராமி கல்வெட்டெழுத்துக்கள் வழியாக நீண்ட தமிழக வரலாற்றைப் பற்றி உரையாற்றினார். பிராமி எழுத்துக்கள் ‘கிராஃபிட்டி என்கிற குறியீட்டுக் காலத்திற்கு அடுத்த, மொழி வளர்ச்சியின் அடி நாதம்என்று சொல்லத்தகுந்த காலகட்டத்தை உணர்த்தியதை உணர முடிந்தது. தமிழ் வட்டெழுத்து வருவதற்கு முந்தைய காலகட்டத்தை பிராமி எழுத்துக்கள் காட்டி நின்றன. இந்த எழுத்துக்கள் வழியாக சமண, பௌத்த, ஆஜீவக சமயங்கள் திகழ்ந்த தமிழக நிலபகுதிகள் யாவை என்று படங்களின் ஊடாக திரு சாந்தலிங்கம் விளக்கியது நம்மை பிராமி எழுத்துக் காலத்தில் சில நிமிடங்கள் கொண்டு சென்றது.

எத்தனை சமணப் பள்ளிகள்? அப்பள்ளிகளுக்கு எத்தனை தமிழ் மன்னர்கள் கொடை அளித்திருக்கிறார்கள்? சமணத் துறவிகளுக்கான கல் படுக்கைகள் எங்குள்ளன? அவற்றில் எழுதப்பட்ட பிராமி எழுத்துக்கள் மூலம் நாம் அறியும் செய்திகள் யாவை? பிராமி எழுத்துக்களை எப்படிப் படிப்பது ? என்று 1 மணி நேரத்திற்கும் மேலாக திரு.சாந்தலிங்கம் அவர்கள் ஆற்றிய உரை, தமிழர்களுக்கு மிக முக்கியமான உரை என்பதில் ஐயமில்லை. சித்தன்னவாசல், பல குடைவரைக் கோவில்கள் என்று பயணித்து, பிள்ளையார்பட்டியில் உள்ள விநாயகர் சிலையில் கொண்டு முடித்தார் திரு.சாந்தலிங்கம். ஆஜீவக, சமண மரபுகள் பற்றிய பிராமி எழுத்துக்கள் என்று துவங்கிய அவரது பேச்சு, திருப்பரங்குன்றத்தில் தவ்வை வழிபாடு வரை பயணித்து, மிக செறிவான தொல்லியல் சார்ந்த வரலாற்று, சமய, வாழ்வியல் செய்திகளை ஆதாரத்துடன் நிறுவுவதாக இருந்தது.

இறுதியாகப் பேசிய முனைவர்.கௌசல்யா ‘சிலம்பு காட்டும் பெண்கள்’ என்பது பற்றி ஆழ்ந்த, செறிவானதொரு உரையை நிகழ்த்தினார். சிலம்பு வழியாக அக்காலத்துப் பெண்களின் வாழ்வியல், குலங்கள் சார்ந்த பெண்களின் குணாதிசியங்கள், பெண்களுக்கான பொதுவான நிலைகள், அறங்கள் என்று பன்முகத்தன்மை கொண்ட பார்வையாக இருந்தது அவரது உரை. பெண்களை ஆய மகளிர், அந்தண மகளிர், மறவர் மகளிர், கணிகையர் என்று பிரித்துக்கொண்டு அவர்களது தனித்தன்மைகளையும், பிரிக்காமல் பொதுவாக மகளிர் சார்ந்த பார்வை என்பதாக அவர்களுக்கான பொது இயல்புகள் என்று சிலம்பு என்ன காட்டுகிறது என்பதை கௌசல்யா கூறியது, தேர்ந்த இன்னொரு ஆய்வாளர் ஒருவர் சிங்கை தமிழாய்வுத் துறையில் இருக்கிறார் என்பதை உணர்த்தியது. கண்ணகி குறித்த ‘பேசா மடந்தை’ என்னும் தொடர் பற்றிய இவரது பார்வை போற்றுதலுக்குரியது.

திடீரெனப் பேச வந்த ஆசிரியர் முத்துக்கிருஷ்ணன், எந்த தயாரிப்பும் இன்றி சிலம்பைப் பொழிந்தார். ‘தேரா மன்னா..’பாடல் கூறி, ” கண்ணகி பேசா மடந்தை அல்லள்” என்று நிறுவினார் முத்துக்கிருஷ்ணன்.

வாசகர் ராகவன் கம்ப ராமாயணத்தில் வாலி வாதம் பற்றிய பரிணாமப் பார்வை அளித்தார். வரதராஜனின் நூல் அனைவருக்கும் அளிக்கப்பட்ட்து. அத்துடன் விழா இனிதே நிறைவுற்றது.

பெருமாள் படம் பார்த்த கதை

‘சீக்கிரம் வா. நாழியாறது,’ சித்தப்பா அவசரப்படுத்தினார்.

பள்ளிக்கு அவர் வந்து என்னனை அழைத்துச் சென்றதே இல்லை. ஆச்சரியத்துடன் வாய் பிளந்தவாறே அவருடன் சென்றேன். சைக்கிளில் முன்னால் அமர வைத்து எதிர்காற்றில் தடுமாறி மிதித்துச் சென்றவர்,. ‘சினிமாக்குப் போறோம்,’ என்கிறார்.

80களில் நெய்வேலியில் அமராவதி தியேட்டருக்குப் போனது 3 முறை. குடும்பத்துடன் செல்வது அதுவே முதல் முறை. அத்தை, பெரியப்பா, சித்தப்பா, குடும்பங்கள் தீபாவளிக்கோ பொங்கலுக்கோ ஒன்றுகூடியிருந்தோம்.

வேறு ஊர்களில் எல்லாம் 4-5 ஆண்டுகள் ஓடி முடித்து, பிரிண்ட் தேய்ந்து, திரை முழுவதும் கோடு கோடாகவும், ஆங்காங்கே படங்களும் தெரியும் வண்ணம் அமராவதியில் திரைப்படங்கள் ஓடும்.

மனம் நிலை கொள்ளாமல் தவித்தது. ‘என்ன சினிமா சித்தப்பா?’ என்றேன். ‘சினிமா’ என்று சொல்வதே ஐஸ்கிரீம் சாப்பிடுவது போன்றது. வீட்டில் சினிமா பற்றிய பேச்சு இருந்ததில்லை. காதில் விழுந்தால் அப்பா ருத்ர தாண்டவம் . சாரி..காளிங்க நர்த்தனம் ஆடிவிடுவார்.

இப்படியான சூழ்நிலையில் சித்தப்பா வந்து சினிமாவுக்கு அழைத்துச் சென்றால் கசக்குமா ?

‘பெருமாள் படம். திருமால் பெருமை. பெருமாளோட 10 அவதாரமும் காட்டறாளாம்,’ என்றார்.

‘நரசிம்மரும் வருவாரோனோ?’ என்றேன்.

‘ஓ. அப்ப ‘யஸ்யா பவத்..’ ஸ்லோகம் சொல்லு,’ என்றார். ஒருமுறை சொல்லிப் பார்த்துக் கொண்டேன்.

‘பாட்டி ஆத்துல இருக்காளா?’ பாட்டி நார்மடிப் புடவையுடன் எங்கும் வெளியில் வருவதில்லை.

‘இல்லை. ரொம்ப சொல்லி ‘உபன்யாசம்’ மாதிரி இருக்கும்னு பாட்டியையும் அழைச்சுண்டு வந்திருக்கோம்.’ முதல் தடவையா பாட்டி சினிமா பார்க்கப் போறா’ என்றார்.

‘நான் பாட்டி பக்கத்துலதான் உக்காந்துப்பேன்,’ என்று சொல்லி அந்த நினைவுகளில் ஆழ்ந்தேன்.

‘சரி, டிக்கெட் வாங்கணுமே. போய் தான் வாங்கணுமா?’ என்று கேட்ட்டேன்.

‘பேசாம வா. அதெல்லாம் வாங்கியாச்சு. எல்லாரும் அமராவதிலே நிக்கறா. நீ மட்டும் தான் பாக்கி,’ என்றார். குடும்ப உருப்படிகள் 20 பேருடன் ‘திருமால் பெருமை’ என்று பெருமாள் படம். மகிழ்ச்சியில் அழுகை வந்தது.

தியேட்டர் வாசலில் ஒரே கூட்டம். ‘சோல்ட் அவுட்’ என்று கவுண்டரில் போர்டு போட்டிருந்தான். ‘நல்ல வேளை. டிக்கெட் இருக்கு’ என்று சந்தோஷமாக இறங்கினேன்.

‘டிக்கெட் எங்கே?’ என்று பாட்டியிடம் கேட்டார் சித்தப்பா. என்னை அழைத்துவரக் கிளம்பும் முன் பாட்டியிடம் கொடுத்துச் சென்றிருந்தார்.

‘என்னது? என்ன கேக்கறே?’ என்றார் பாட்டி. அடி வயிற்றில் லேசாக புளியைக் கரைத்தது.

‘ டிக்கெட் குடுத்தேனே. 20 வெளிர் மஞ்சள் காயிதம். அதைக் குடும்மா. நாழியாயிடுத்து,’ சித்தப்பா அவசப்படுத்தினார்.

‘ஓ அதா, ஏங்கிட்ட கையில வெச்சிண்டிருந்தா தொலைஞ்சு போயிடும்னு சேப்பு கலர் சொக்கா போட்டுண்டு ஒரு பையன் வந்து வாங்கிண்டு போனான். சீக்கரம் வா. பெருமாளைப் பார்க்காலம்,’ என்றாள்.

வீட்டிற்கு வந்து பெருமாளை போட்டொவில் பார்த்தோம்.

%d bloggers like this: