கமலஹாசனின் மஹாபாரத கருத்துக்களால் அவர் சந்திக்கும் வழக்கு பற்றிய ஜெயமோகனின் கருத்து கண்டனத்திற்குரியது.

ஆமாம். இந்த ஞான மரபில் நாஸ்திகம் உண்டுதான். சார்வாகம், லோகாயதம் இங்கிருந்தே தோன்றின. ஜாபாலி முனிவரையும், அவைதீக மதஸ்தர்களான பௌத்தரையும் ஜைனரையும் போற்றும் பண்பாடு நம்முடையது. அதற்காக ஒரு நடிகர், வெளி நாட்டுத் திரைப்படங்களைத் திருடி நடிக்கும் நடிகர், பெரிய பண்பாட்டு அறிவுஜீவி போல் மஹாபாரதத்தையம் அதைக் கொண்டாடும் நாட்டையும் இழித்துரைப்பாராம். அதை எதிர்த்து வழக்கு போடக்கூடாதாம். போட்டால் முல்லாவாம்.

வழக்கு தானே போட்டார்? வன்முறையில் இறங்கினாரா என்ன? வழக்கு போடுவது ஜனநாயக வழிமுறை தானே ? அதில் என்ன தவறு கண்டார் ஜெயமோகன்?

‘பெண்ணை வைத்து சூதாடிய நூலைக் கொண்டாடிய தேசம்’ என்றார் கமலஹாசன். அந்த நூலில் ஒரு பெண்ணை இழிவு படுத்தியதற்காக மூண்ட மாபெரும் போர் பற்றியும் வருகிறது. மாற்றான் மனைவியைக் கவர்ந்ததால் அழிந்த மன்னனைப் பற்றியம் ஒரு நூல் இருக்கிறது. அது இராமாயணம். அதையும் இந்த நாடு கொண்டாடுகிறது. அது அந்த நடிகருக்குத் தெரியவில்லை அல்லது தெரியாதது போல் நடிக்கிறார்.

கமலஹாசனுக்காக சுய தர்மத்தை அடகு வைக்க வேண்டிய தேவை சாதாரண மனிதனுக்கு இல்லை. எனவே வழக்கு போடுகிறான். வழக்கு தான் போடுகிறானே தவிர கமலஹாசனின் வீட்டை முற்றுகை இடவில்லை; அவரை அவமதிக்கவில்லை; வன்முறை இல்லை. ஒரு ஜனநாயக நாட்டில் மனம் புண்பட்ட ஒருவன் செய்வது தான் என்ன?

வழக்கு இழுத்தடிக்கும் என்கிறார். ஆகவே வழக்கு தவறாம். இனிமேல் ஒரு கொலை நடந்தாலும் வழக்கு போட வேண்டாமா?

ஆட்சி அதிகாரம் வந்ததால் தெம்பு வந்துள்ளது என்கிறார் ஜெயமோகன். இது தான் முல்லாத்தனம். ஆட்சி ஏற்பட்டுவிட்டதால் 2ஜி வழக்கை மூடி விடலாமா?

பல இன சமூகங்கள் வாழும் நாட்டில், ஒரு சாராரையும், அவர்களது நம்பிக்கைகளையும் இழிவு படுத்திப் பேசுவதையே வழக்கமாகக் கொண்டிருக்கும், வெளி நாட்டுத் திரைப்படங்களைத் திருடிப் படம் எடுக்கும் ஒரு நடிகர், பெருவாரியான மக்களின், ஒரு பெரும் கலாச்சாரத்தின் வெளிப்பாடான ஒரு இதிகாசத்தை அருவருப்பான சொற்களால் சாடுவது தவறில்லை; ஆனால் அதை எதிர்த்து ஒரு மடாதிபதி வழக்கு தொடர்வது தவறு. அதற்காக அவருக்கு எதிராக வழக்குகள் போட வேண்டும், அவரை அவமானப்படுத்த வேண்டும் என்பது தான் தாலிபன் சிந்தனை வெளி.

சிந்தனைத் தெளிவும், இந்து ஞான மரபுகளில்  ஆழ்ந்த பயிற்சியும், மொழி வளமும் கைவரப் பெற்ற ஜெயமோகனின் தடுமாற்றம் அதிர்ச்சியளிக்கிறது. சினிமாவுக்காக சுயத்தை இழப்பது என்ன மாதிரியான அறம் என்று தெரியவில்லை.

கமலஹாசனின் முற்போக்கு மேதாவிலாசத்தைப் புகழுங்கள். ஆனால் அதற்கு முன் இதைப் படியுங்கள்.

அந்தணரையும் ஆவினங்களையும் ஒன்றாகவே நமது சமூகம் கண்டு வந்துள்ளது.

இறைவனுக்கு ‘ஆவுடையப்பன்’, ‘ஆமருவியப்பன்’ என்று பெயரிட்டுள்ளார்கள். கோசகன், கோபாலன் என்று சமஸ்கிருதத்திலும் அழைக்கிறார்கள்.

சம்பந்தர் தேவாரம் கூறுகிறது :

“வாழ்க அந்தணர் வானவ ரானினம்
வீழ்க தண்புனல் வேந்தனு மோங்குக
ஆழ்க தீயதெல் லாமர னாமமே
சூழ்க வையக முந்துயர் தீர்கவே”

அந்தணர் வாழ்க, தேவர் வாழ்க, பசுக்கூட்டங்கள் வாழ்க, மழை பொழிக, அதனால் வேந்தன் வாழ்க, தீயவை எல்லாம் அழிக …இவ்வுலக மக்களின் துன்பம் நீங்குக என்று வாழ்த்துகிறது.

இதில் காணவேண்டியது, அந்தணர்களைப் பற்றிக்கூறும் போது பசுக்களைப் பற்றியும் கூறப்படுகிறது. அந்தணர் வேள்வி செய்வதால், ஆநிரைகள் வளரும், மழை பெய்யும், மக்களும் மன்னனும் வாழ்வார்கள் என்று அந்நாளில் நம்பினர்.

சிலப்பதிகாரத்தில் கண்ணகி மதுரையை எரிக்கும்போது அக்கினி தேவனிடம் சொல்கிறாள் :

“ஆவும் ஆனியற் பார்ப்பன மாக்களும் பெண்டிரும் பிணியுடையீரும்..”

ஆகிய இவர்களை விடுத்து மற்றதை எரிப்பாயாக என்று ஆணை இடுகிறாள். இங்கும் அந்தணரும் பசுக்களும் ஒருங்கே கூறப்பட்டுள்ளனர்.

“கோ-ப்ராம்மணஸ்ய..” என்ற சமஸ்கிருத பதமும் பசுவையும் அந்தணர்களையும் ஒருசேரக் கூறுகிறது. ஒரு வேளை பசு மாட்டின் பாலில் இருந்து கிடைக்கும் நெய்யைக் கொண்டு வேள்வி செய்வதால் பசுமாடுகளையும் அந்தணர்களையும் ஒருங்கே கருதியிருக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன்..

வள்ளுவர், ஒரு மன்னன் நல்லாட்சி செய்யவில்லை என்பதை அறிய இரண்டு சகுனங்களைச் சொல்கிறார்.

1. நாட்டில் பால் வளம் குறையும்.
2. அந்தணர் வேதம் ஓதுவதை மறந்துவிடுவர்.

‘ஆபயன் குன்றும் அறுதொழிலோர் நூல்மறப்பர்
காவலன் காவான் எனின்’

நாயக்க மன்னர்களின் கல்வெட்டுச் சாசனங்கள் கூட இறுதியில் ‘இந்த தருமத்தை அழிப்பவன் காசியில் காராம்பசுவைக் கொன்ற பாவத்தை அடைவான்’ என்றே சொல்கின்றன ( ‘தஞ்சை நாயக்கர் வரலாறு’ – குடவாயில் பாலசுப்பிரமணியம் )

நிலைமை இப்படி இருக்க, ‘பிராமணர் மாட்டிறைச்சி உண்ணும்படி புனித நூல்களில் கூறப்பட்டுள்ளது’ என்று சொல்வது என்ன பகுத்தறிவு என்று புரியவில்லை.

ஒருவேளை எல்லா அறிவிற்கும் அப்பாற்பட்ட கமலஹாசனுக்குத் தெரிந்திருக்கலாம்.

ஐயா கமலஹாசரே,

தங்களுக்குத் தெரியாதது ஒன்றும் இல்லை. நியூக்ளியர் சயின்ஸிலிருந்து, ஜீனோம் வரை எல்லாவற்றிலும் கரை கண்டவர் நீங்கள். ஆனால் ‘இந்துக்களின் புனித நூல்’  என்று கூறியுள்ளீர்கள். கீதை, உபநிஷதங்கள், பாசுரங்கள், திருமுறைகள், வேதங்கள், அதிலும் பூர்வ மீமாம்ஸை, உத்தர மீமாம்ஸை என்னும் பிரிவுகள், இவற்றீற்கான பாஷ்யங்கள் என்று சில நூறு நூல்கள் உள்ளன. அதிலும் சங்கர பாஷ்யம், இராமானுஜ பாஷ்யம், மத்வ பாஷ்யம் என்று வேறு பல வகைகள்.

இவை அனைத்துமே உங்களுக்குத் தண்ணீர் பட்ட பாடு என்பது எனக்குத் தெரியும். ஆகவே, இவற்றில் எந்த நூலில் இப்படி மாடு தின்னலாம் என்று சொல்லியுள்ளார்கள், எந்த சுலோகம் என்று தேவரீர் தயை கூர்ந்து கடாட்சித்து அருள வேண்டுகிறேன்.

அசட்டு அம்மாஞ்சி ஆமருவி