Tag: தமிழ் எழுத்தாளர்கள்

பாயா லேபார் (paya lebar )  ரயில் நிறுத்தத்தில் டிக்கெட் கொடுக்கும் இடத்தில் சங்கர் மேலே பார்த்தபடி நின்றிருந்தார். எவ்வளவு நேரமாக அவர் அப்படி நின்றிருந்தார் என்று அவருக்கு நினைவில்லை.

கையில் மேப்புடன் (Map )  வந்த ஒரு வெள்ளைக்காரர் ஏதோ கேட்க சங்கர் அவர் என்ன கேட்கிறார் என்று தெரியாமல் அவரை வெற்றுப் பார்வை பார்த்தார்.

வெள்ளைக்காரர் சற்று பின்வாங்கி ‘ஓ ஐ ஆம் சாரி’ என்று சொல்லிச் சென்றார்.

காரணம் சங்கரின் கண்கள் கலங்கியிருந்தன.

சிங்கப்பூரின் ஒரு ரயில் நிலயத்தில் நெருக்கடியான, மக்கள் புழக்கம் அதிகம் உள்ள நேரத்தில்,;ஒருவர் டிக்கெட் கொடுக்கும் இடத்தில் கண்கள் கலங்கியபடி நின்றிருந்தால் யாருக்குத் தான் பாவமாகத் தோன்றாது ? அவருக்கு என்ன சோகமோ என்று யாருக்கும் அனுதாபம் வருவது இயற்கைதானே ?

சங்கரின் கண்ணீருக்கும் அவர் அப்படியே மாலை 7:30 மணிக்குப் பாயா லெபார் ரயில் நிலையத்தில் சுமார் அரை மணி நேரம் நின்றதற்கும் யார் காரணம் ? அவரிடம் கையில் என்ன இருந்தது ? என்றெல்லாம் நீங்கள் கேட்பது புரிகிறது.

சங்கரின் கண்ணீருக்கான காரணங்கள் இரண்டு. ஒன்று அவர் கையில் இருந்த புத்தகம். இரண்டாவது அதில் இருந்த முதல் கதை.

இவை தவிர மூன்றாவது காரணமும் உண்டு. அது அந்த புத்தகத்தை எழுதிய எழுத்தாளர் ஜெயமோகன்.

கதை : அறம்.

முதல் கதையைப் படித்தவுடன் தான் சங்கர் பாயா லெபாரில் அழுதபடி நின்றிருந்தார்.அவர் இன்னும் ‘அறம்’ தொகுப்பில் உள்ள ‘யானை டாக்டர்’, ‘நூறு நாற்காலிகள்’ முதலியன படிக்கவில்லை.

இந்த நிகழ்வு சென்ற வியாழக்கிழமை நடந்தது. சங்கர் என் நண்பர்.

‘அறம்’ படித்து கண் கலங்காத மனிதர்கள் மன நல மருத்துவ்ரை நாடுவது நல்லது.

தற்போது பெரும்பாலும் தமிழ் மக்களால் மறக்கப்பட்டுவிட்ட ஒரு ஹாஸ்ய எழுத்தாளர் தேவன் என்னும் மஹாதேவன். 50 களில் கோலோச்சிக்கொண்டிருந்த அவர் பெரும்பாலும் உயர் மத்திய தர ப்ராம்மணக் குடும்பங்கள், அவர்கள் சார்ந்த கதைகள், அவர்களது தொழில் சார்ந்த நகைச்சுவை நிகழ்வுகள் முதலிய பல விஷயங்கள் பற்றிக் கதைகள் எழுதியுள்ளார்.

‘துப்பறியும் சாம்பு’ அவரது முக்கியத் தொகுப்பு.

;ஜஸ்டிஸ் ஜகன்னாதன்’, ‘மிஸ்.மாலதி’ ,’பார்வதியின் சங்கல்பம்’ முதலியன வித்தியாசமான முறையில் எழுதப்பட்ட கதைகள்.

‘ஜஸ்டிஸ் ஜகன்னாதன்’ அக்கால ஜுரி முறைப்படி வழக்கு நடக்கும் விதத்தை விவரித்திருக்கும். நீண்ட நாவல் அது. கடைசி வரை சுவாரசியம் குறையாமல் எழுத்தபட்டிருக்கும். அக்கால நீதி முறை நடைமுறையில் இருந்தபோது நாம் இல்லையே என்று நம்மை எண்ண வைக்கும்.

அமரர்.கல்கியுடன் இணைந்து பணியாற்றியவர் திரு.தேவன். ஆனந்த விகடனில் ஆசிரியராகவும் இருந்துள்ளர் அவர்.

சென்னை எழுத்தாளர் சங்கத்தின் தலைவராகவும் இருந்துள்ளார் தேவன்.

வெறும் 43 ஆண்டுகளே உயிர் வாழ்ந்தார் தேவன். அதற்குள் அவர் எழுதிக் குவித்த கதைகள் ஏராளம்.

அவரைப் பற்றி இப்போது ஏன் என்று கேட்கலாம். சில நாட்கள் முன்பு அவரது ஒரு சில புத்தகங்களை மீண்டும் படித்தேன். வாழ்வில் பல ஆண்டுகள் பின்னே சென்றேன்.

வாழ்வின் மிகச் சாதாரணமான விஷயங்களைக் கூட மிகவும் நகைச்சுவையுடன் கூறியிருப்பார் அவர்.

தேவன் கதைகளை ஒரு மீள் வாசிப்பு செய்து பாருங்கள். தமிழகத்தின் பி.ஜி.வோட்ஹவுஸ் ( P.G.WodeHouse ) என்று சாதாரணமாக அழைக்கலாம் இவரை.

‘இலக்கியம்’ என்றால் என்ன என்ற ஒரு கேள்வி கேட்க வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டுள்ளது. கம்பன் பற்றி எழுதுகிறாய், வள்ளுவர் வருகிறார், ராகுல் காந்தியும் வருகிறார், பின்னர் ஆழ்வார் வருகிறார், அவருடன் காஞ்சிபுரம் சார்ந்த வழக்கு விபரம் வருகிறது, அத்துடன் பகுத்தறிவு பற்றி எழுதுகிறாய், அடுத்த வாரமே ஆண்டாள் பாசுரம் வருகிறது பின்னர் மீண்டும் ராகுல் காந்தி பற்றி ஒரு ஆங்கிலக் கட்டுரை, அல்லது சிங்கப்பூர் டாக்ஸி குறித்த ஆங்கிலப் பதிவு. ஒரே குழப்பமாக உள்ளது. நீ எழுதுவது என்ன ? இலக்கியமா? இல்லை என்றால் இதை எப்படி அழைப்பது ?

கேள்வி நன்றாகத்தான் உள்ளது. பதில் தான் தெரியவில்லை.

இந்தக் கேள்வி ஏன் எழுந்தது ? நான் எழுதியது சிலருக்குச் சில கேள்விகளை எழுப்பின. நீ ஏன் இப்படி எழுதுகிறாய் ? ஏன் ஒரு தளத்தில் இருந்து எழுதுவதில்லை ? ( ஏன் குரங்கு போல் தாவுகிறாய் என்று பொருள் கொள்ள வேண்டும் ) என்றெல்லாம் கேட்கிறார்கள்.

கேள்வியின் உட்பொருள் இதுதான் என்று நினைக்கிறேன். அதாவது “நீ என்ன பெரிய மேதாவியா?” என்பதாக இருக்கலாம். ( மேதாவி என்பதற்குக் குரங்கு என்றொரு பொருளும் உண்டு என்பதைக் கவனிக்கவும் ! )

எது எப்படி இருந்தாலும் ‘இலக்கியம்’ என்றால் என்ன என்றொரு கேள்வி எழுந்தது உண்மை. சிறிது ஆராய்ச்சி செய்தேன். இலக்கு + இயம் = இலக்கியம் என்று புரிந்துகொள்ளலாம் என்று தெரிந்துகொண்டேன். ஒரு தெளிவான, உயர்வான இலக்கைத் தெரிவு செய்து கொண்டு அதனை மொழி வழி இயம்புதல் என்று பொருள் கொள்ளலாம் என்று அறிந்துகொண்டேன்.

இலக்கியத்தில் சமூக, பொருளாதார, அரசியல் நிகழ்வுகள் கலக்கலாமா ? என்பதும் ஒரு கேள்வியாக உள்ளது. சில நண்பர்கள் இவை சார்பில்லாததே இலக்கியம் என்று கூறுகின்றனர்.

இலக்கியம் என்பதே ‘அழகியல்’ தொடர்பானதாகவும் புனைவுகள் கொண்டதாகவும் இருக்க வேண்டும் என்றும் கருதுகின்றனர். எனவே அவற்றில் அரசியல், சித்தாந்தம் முதலியன கூடாது என்றும் கூறுகின்றனர். அப்படியென்றால் ஜெயகாந்தன் எழுதியது இலக்கியமா இல்லையா ?

புனைவும் அழகியலும் மட்டுமே இருக்கவேண்டும் என்றால் இப்படி இருக்குமோ ? காந்தியடிகளைப்பற்றிய ஒரு கவிதை எழுத வேண்டும் என்றால் அவரது அழகைப் பற்றிப் பாட வேண்டுமா? மன்மதனுக்கு ஒப்பிட்டுப் பாட வேண்டுமா?

இலக்கியம் என்றாலே நடைமுறை வாழ்வியல் சாராமலே இருக்க வேண்டும் என்று உள்ளதா?

‘கட்டுரைகள்’ இலக்கியம் இல்லையா?  அல்லது சில தலைப்புக்கள் பற்றி மட்டுமே இருந்தாலொழிய கட்டுரைகள் இலக்கியம் என்று கொள்ளப்படாதா?  அதில் சமயம், மொழி, அக்கால அரசு தொடர்பான செய்திகள் இருந்தால் அவை இலக்கியம் இல்லையா?

உதாரணமாக – தேவாரம் பற்றிய ஒரு ஆய்வுக்கட்டுரை ஒன்று உள்ளது என்று கொண்டால் அக்கட்டுரையில் தேவாரம் பாடிய அப்பர் பற்றிய செய்திகள் இடம் பெறக் கூடாதா? அத்துடன் அவர் சார்ந்த சமயம் பற்றியன இடம் பெறக் கூடாதா? சிவபெருமான் பற்றிய உயர்ந்த கருத்துக்கள் இடம் பெறக் கூடாதா ? அக்கட்டுரையை வைணவர்களும் படிப்பார்கள் என்பதால் சைவம் பற்றிய கருத்துக்களும் திருமால் பற்றி வந்துள்ள சில கருத்துக்களும் இடம்பெறக்கூடாதா?

‘தென்னாடுடைய சிவனே போற்றி, என்னாட்டவர்க்கும் இறைவா போற்றி’ என்று சைவர்கள் கூறுவதால் இந்து சமயம் சாராத வாசகர்கள் படித்தால் மனம் புண்படுவர் என்பதால் இந்த வாழ்த்து பற்றிப் பேசக்கூடாதா?

அல்லது வைணவ சமயம் சார்ந்துள்ளதால் அத்வைத சம்ப்ரதாயம் தொடர்பான காஞ்சி மட வழக்கு பற்றி ஆராயக் கூடாதா?  அல்லது காஞ்சி மடம் வெகு விரைவில் தனது ஆளுமையையும் சமூகத்தில் தனது செல்வாக்கையும் இழக்க வேண்டும் என்று விரும்பும் சில சக்திகள் பற்றி சிந்திக்கவே கூடாதா ? அப்படி சிந்திக்க வேண்டி இருப்பதால் வெள்ளையர் ஆட்சி தொடங்கி தற்போது வரை பாரத சமூகத்தின் வீழ்ச்சியை விரும்பும் இயக்கங்கள் பற்றி சிந்திப்பது பாவமா ?

பாரதத்தின் ஞான மரபே தர்க்கம் என்னும் அடிப்படை அமைப்பைச் சார்ந்தது தானே ? கேள்விகள் கேட்கப்படுவது நாள்தோறும் நடைபெறும் ஒரு நிகழ்வே. உபநிஷதம் வேறு என்ன ? சங்கரரும் திருநாவுக்கரசரும் இராமானுசரும் வாதம் செய்து வெற்றி கொண்ட வரலாறு தானே நமது ? ஆக ‘எல்லோருக்கும் ஏற்கப் பேசுவது’ என்பது எக்காலத்திலும் இருந்ததில்லை என்பது தானே உண்மை?

இவ்வாறு எல்லாம் எந்த எண்ணப் போக்கையும் நிந்தனை செய்யாமல் எழுதுவதே இலக்கியம் என்றால் பிறந்த குழந்தை சிரித்ததையும் ரோஜாப்பூ மலர்ந்ததையும் மட்டுமே எழுத வேண்டும். இவை தான் இலக்கியமா?

புரியவில்லை.

சில விஷயங்களைச் சொல்ல வேண்டியுள்ளது. எந்த நிகழ்வையும் ஆராயும்போதும் சமயம், மொழி, சித்தாந்தம் முதலியன பற்றி ஆராய்ந்து எழுதும்போதும் எனக்கு உள்ள ஒரே வழிகாட்டி இது தான். முனைப்பாடியார் என்னும் புலவர்  கூறும் சட்டமே நான் பின்பற்றும் வழி. அது இது தான் :

“காய்தல் உவத்தல் அகற்றி ஒரு பொருள்கண்
ஆய்தல் அறிவு உடையார் கண்ணதே, காய்வதன்கண்
உற்ற குணம் தோன்றாதது ஆகும், உவப்பதன்கண்
குற்றமும் தோன்றாக் கெடும்”

விருப்பு வெறுப்பின்றி ஒரு பொருளை ஆராய்ந்து அறிய வேண்டும். விருப்போடு ஆராய்ந்தால் பொருளின் கண் உள்ள குறைகள் தென்படாது; வெறுப்போடு ஆராய்ந்தால் அதனின் கண் உள்ள நல்ல குணங்கள் தென்படாது; அறிவுடையார் அப்படிச் செய்வர்.

இதுவே என் வழிகாட்டி.

இலக்கிய ஆய்வு என்பது வயலில் நெல் அறுக்கும் கத்தி போன்றது; அது நல்ல கதிரை அறுவடை செய்யும். அதற்காக பதர்களையும் ஊடுறுவிகளையும்  அறுத்தெறியும். என் பணி அது போன்றதே; அதை வெண்ணை வெட்டும் கத்தியாக்க விருப்பமில்லை.

நான் எழுதுவது இலக்கியமா இல்லையா என்பது பற்றிக் கவலை இல்லை. என்னைப் பொறுத்தவரை எண்ணம், சொல், செயல் மூன்றும் ஒன்றாக இருக்கிறதா என்பதே முக்கியம் என்று கருதுகிறேன்.

பாரதியின் இந்த வரியுடன் முடிக்கிறேன். என் நிலை இது தான்.

“தேடி சோறு தினம் தின்று
பல சின்னஞ்சிறு கதைகள் பேசி
வாடி துன்பம் மிக உழன்று
பிறர் வாட பல செய்கை செய்து
நரை கூடி கிழப்பருவம் எய்தி
கொடும் கூற்றுக்கிறையாகி மாயும்
சில வேடிக்கை மனிதரை போலவே
நானும் வீழ்வேன் என்று நினைத்தாயோ?”

வீழ மாட்டேன்.

இந்த வாரம் ஒரு பெரும் இடி முழக்கத்தில் சிக்கிக் கொண்டேன். துவக்கத்தில் அமைதியாகத் துவங்கியது போகப்போக பெரும் இடியாக மாறி என் சிந்தனையைச் சிதறடித்து பட்டென்று ஓய்ந்தது. ஆனால் அந்த இடி முழக்கத்தின் பாதிப்பு நீங்க கொஞ்ச நேரம் ஆனது. இடியைத் தொடர்ந்து சுகமான ஒரு மழை பொழிந்தது. இவை இரண்டும் இந்த வார நிகழ்வுகள்.

இடி என்று சொன்னது திரு.ஸ்டாலின் குணசேகரன் என்ற ஒரு அதிசய மனிதனின் சொற்பொழிவை. ஈரோடு புத்தகத் திருவிழா நடத்தும் அவர் அமைதியாக ஆனால் தெளிவாக ஒரு கலாச்சாரப் புரட்சி செய்துவருகிறார். தொலைக்காட்சி, கணினி விளையாட்டு, வன்முறையும் விரசமும் மட்டுமே கொண்ட திரைப்படங்கள், படிப்பு என்னும் பெயரில் நிகழும் அறிவு பலாத்காரம் , தெருமுனை அரசு மதுக்கூடம் என்று தமிழகச் சிறார் வீறு நடை போடும் இக்காலத்தில், பள்ளி தோறும் சென்று மாணவர்களை அழைத்துவந்து, ஈரோட்டில் ஆண்டு தோறும் பத்து நாள் உற்சவம் போல் புத்தகத் திருவிழா நடத்தும் திரு.குணசேகரனை என்னவென்பது ?

பிள்ளைகளுக்கு உண்டியல் வழங்கி அதன்மூலம் அவர்கள் சேர்க்கும் பணத்திற்கு ஏற்றவாறு அவர்களுக்குப் புத்தகங்கள் அளிக்கும் மனிதரை என்னவென்பது ?

ஆரம்பப் பள்ளியில் சேர்க்கவே பல ஆயிரங்களை ரொக்கமாகக் கேட்கும் இந்தக் கால வணிகக் கல்வி முறையில் ஒவ்வொரு பள்ளியாக ‘இலக்கிய மன்றக் கூட்டம்’ நடத்தி மாணவர்களிடம் வாசிக்கும் பழக்கம் ஏற்படுத்தும் திரு.ஸ்டாலின் குணசேகரன் ஒரு சிறந்த முன்னுதாரணம்.

வீதி தோறும் விளக்கு பூஜை நடத்துவது போல் வாசகர் வட்டங்கள் நடத்துங்கள் என்று அறைகூவல் விடுக்கிறார். இருபது பேருக்கு மேல் கூடாமல் அதே நேரம் கூடும் அனைவரும் அந்த மாதம் தாங்கள் படித்த நூல் பற்றிப் பேசுங்கள் என்று வழிகாட்டுகிறார்.

‘வீடுதோறும் நூலகம்  அமைப்போம்’ என்கிறார்.

வழக்குரைஞரான இவர் ஆறு வருடம் தன் தொழிலைப் புறந்தள்ளி ‘விடுதலை வேள்வியில் தமிழகம்’ என்ற நூல் எழுதியிருக்கிறார். இது தற்போது மூன்று பாகங்கள் வந்து ஹிந்தியிலும் ஆங்கிலத்திலும் மொழியாக்கம் செய்யப்படுகிறது. தனது நூலின் விதை எது என்று கேட்டபோது தனது நான்காம் வகுப்பு நாட்களில் தனது கல்வி நிலையத்தின் தாளாளரும் தியாகியுமான  திரு.மீனாட்சிசுந்தர முதலியார் அவர்களைக் கூறுகிறார். எழுபத்தைந்து வயதிலும் திரு.முதலியார் அவர்கள் நான்காம் வகுப்புப் பிள்ளைகளுக்கு வாரம் ஒரு முறை காந்தியடிகளின் ‘சத்திய சோதனை’ நூலைப் படித்துக் குழந்தைகள் புரிந்துகொள்ளும் வண்ணம் கதைகள் சொல்வாராம். அதுவே ‘விடுதலை வேள்வியில் தமிழகம்’ நூல் எழுத விதையானது என்றார் திரு.குணசேகரன்.

எப்படியாகிலும் சிறுவர்கள் மனதில் வாசிப்புப்பழக்கத்தை ஏற்படுத்த வேண்டும் என்று ஆணித்தரமாக எடுத்துரைக்கும் இவர் பிள்ளைகளுக்கு இளமையிலேயே சிக்கனத்தையும் போதிக்க வேண்டுமென்கிறார். உழைப்பின் உயர்வை உணர்த்தவேண்டிய அவசியத்தை வலியுறுத்துகிறார்.

சிங்கப்பூரில் நேதாஜியின் நினைவிடத்தைப் பார்வையிட்டு வந்த அவர் நேதாஜியின் உணச்சியுடனே பேசியது தான் நான் ‘இடி இடித்தது’ என்றேன்.

மிக நீண்ட நாள் கழித்து ‘தேசியம்’ பேசும் ஒரு தமிழரைப் பார்த்துப் பேசியதில் மனம் நிறைந்தது.

இடி சரி. மழை ?

அடுத்ததாகப் பேசிய பேரா.தி.இராசகோபாலன் அவர்கள் ‘படைப்பவனும் படைக்கப்படும் பொருளும்’ என்ற தலைப்பில் தமிழ் மழை பொழிந்தார். இளங்கோவில் தொடங்கி, கம்பனில் ஊறி, ஆங்கிலப் புலவன் கீட்சில்  (Keats) நுழைந்து, பாரதியில் திளைத்து, பாரதிதாசனில் உறவாடி, பட்டுக்கோட்டையில் இளைப்பாறி, கண்ணதாசனில் பயணித்துக் கடைசியில் வைரமுத்துவில் நிறுத்தினார். என்ன ஒரு விஷய ஞானம் ?

இளந்தூரலுடன் கூடிய ஆரவாரமற்ற ஒரு மழையில் நனைந்தால் அந்த இன்பமே தனி. பேரா.தி.ராசகோபாலன் அவர்களின் பேச்சு அப்படி இருந்தது.