Tag: வேதாந்த தேசிகன்

மனதில் உள்ளதை அப்படியே எழுதினால் ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பில்லாமல் உள்ளது போல் தோன்றும். இதை நீங்கள் வாசிக்கும் காலமோ நான் எழுதும் காலத்தை விட வேறுபட்டது. ஆகவே வாசிக்கும் நீங்கள் குழம்பவும் வாய்ப்புள்ளது. 

வயோதிகம் காரணமாக மனதில் உள்ளதை, நினைவின் மேல் அடுக்கில் உள்ளதை முதலில் எழுதலாம் என்று தோன்றுகிறது. ஆனால், அந்த நிகழ்வு முக்கியமானதா என்பதைப் பற்றி என் அபிபிராயம் எதுவும் இல்லை. ஏனெனில், என் காலத்தைல் என்னை மிகவும் பாதித்த நிகழ்வு ஏதாகிலும் இருந்தால் அதுவே என் மனதில் ஆழப் பதிந்து அடிக்கடி நினைவில் வந்து செல்லும். ஆனால், அம்மாதிரியான நிகழ்வு உங்களுக்குப் பெரிய மன பாதிப்பை ஏற்படுத்த எந்த முகாந்திரமும் இல்லை. ஏனெனில், ஆத்ம அளவில் நமது அனுபவங்கள் வேறுபட்டவை என்பது ஒன்று. மற்றொன்று தற்காலத்தில் ( நான் எழுதும் காலத்தில், எனக்கு நிகழ்ந்த ஒன்று) உங்கள் காலத்தில் அதிக முக்கியத்துவம் இல்லாத ஒன்றாக இருக்கலாம். ஏனெனில் சமூகம் அப்படி தன்னை மாற்றிக்கொண்டிருக்கலாம் என்பது என் ஊகம். 

எது எப்படியோ, நான் என் மனதில் உள்ளதை எழுதுகிறேன். நிகழ்வுகள் காலத்தில் முன்னே பின்னே இருக்கலாம் என்றும் நினைக்கிறேன்.  கோர்வையாக இல்லாமலும் இருக்கலாம். நினைவில் வெவ்வேறு காலங்களில் நிகழ்ந்தவை ஒன்றன்பின் ஒன்றாக நிகழ்ந்தவை போல் தோற்றமளிக்கலாம் என்றும் தோன்றுகிறது. 

ஆகவே, இது என் வாழ்க்கைச் சரித்திரம் அன்று. என் மன ஆழத்தில் ஊறி, பலமுறை மேலே எழுந்து வந்து என்னை உலுக்கியிருக்கும் சில நிகழ்வுகள்,  என் நெஞ்சில் நீங்கா வடுவைப் போல், தினமும் வலி ஏற்படுத்தும் சில விஷயங்கள், தீர்ந்துவிடும் என்று நான் நினைத்திருந்த சில பழக்கங்கள், என்னை மாற்றிய, என் திசையை மாற்றிப் போட்ட செய்திகள் என்று பலதையும் சொல்லலாம் என்று எண்ணுகிறேன். 

தினமும் கனவில் வந்து என்னைத் உறக்கத்தில் இருந்து விழிக்கச் செய்யும் ஒன்று உண்டு என்றால் அது ஒரு பங்குனி உத்திர நாள் மட்டுமே. அன்று ஶ்ரீரங்கத்தில் நடந்தவை மட்டுமே. துருஷ்கன் செய்த காருண்யமற்ற செயல்கள், அதனால் என் அப்பன் ரங்கநாதனும் தாயாரும் பட்ட பாடு, அரங்க நகர் வாழ் வைஷ்ணவர்கள் பட்ட அவதி, பன்னீராயிரவர் செய்த பலிதானங்கள் என்று இவையே என்னைத் தினமும் வாட்டுகின்றன. 

பெருமாளின் பரம கிருபையால் தற்போது ஓரளவு முன்னேறியுள்ளது என்றாலும் நிலைமை இன்னமும் என் பால்யப் பருவத்தில் இருந்த போது இருந்த அமைதி நிலைக்குத் திரும்பவில்லை. துருஷ்கன் வழியாகக் கஷ்டங்கள் அங்கங்கே தொடர்ந்துகொண்டே இருக்கின்றன. யௌவனர்களால் இன்னும் சில காலங்கள் கஷ்டங்கள் நீடிக்கும் போல் தெரிகிறது. அதற்குப் பின்னர் யௌவனர்களின் உறவுக்காரர்கள் என்று சொல்லிக்கொண்டு பலர் வரப் போகிறார்கள். அவர்களாலும் நமது சம்பிரதாயத்திற்கு ஏற்படவிருக்கும் ஹானி மனதை ரொம்பவும் ஹிம்ஸிக்கிறது. 

கண் முன்னே ஓடிய ரத்த ஆறு பல நாட்கள் என்னை உறக்கம் கொள்ள விடவில்லை. சந்தியாக்கால அனுஷ்டானங்களைச் செய்யும் போது அன்று பங்குனி உத்திர சந்தியா வேளையில் நடந்த ரத்த அர்க்யம் மனதில் தோன்றுகிறது. ‘கேஸவம் தர்ப்பயாமி’ என்று தீர்த்தத்தைக் கையில் விட்டால் செக்கச்செவேல் என்று ரத்தம் அர்க்ய வடிவில் ஓடுவதைப் பொல் தோன்றுகிறது. குமார வரதன் என் வயோதிகத்தால் அப்படித் தோன்றுகிறது என்று சொல்கிறான். ஆனால், என் மனதில் படிந்துள்ள அந்த ரத்த ஊற்று, அன்று சந்தியா வேளையில் ரங்கநாதன் முன்னர் நடந்த ஊழிப் பெரு வெள்ளம் என்பதாகவே என் கையில் இருந்து கொட்டுகிறது தோன்றுகிறது. 

‘ஸ்ருதப்ரகாசிகா’வை நான் காப்பாற்றினேனா, அல்லது அந்தக் கிரந்தம் என்னைக் காப்பாற்றியதா என்று கேட்டால் அந்த பாஷ்யக் கிரந்தமே என்னைக் காத்தது என்று சொல்வேன். உடையவரின் பேரருள் அந்தக் கிரந்தத்தின் ஸ்தூல ரூபமாக வந்து என்னைக் காத்தது, அதனால் இன்று வரை நான் நடமாடிக்கொண்டிருக்கிறேன் என்றும் சொல்வேன். அந்தப் க்ரந்தத்தை எப்படியாகிலும் காப்பாற்றி ஶ்ரீரங்கம் கோவிலுக்கு வெளியே கொண்டுவந்து விட வேண்டும் என்று என்னைச் செலுத்தியது யார் என்று நினைக்கிறீர்கள்? சாக்‌ஷாத் ஶ்ரீமத் ராமானுஜரே என்னைச் செலுத்தி வெளியே கொண்டு சேர்த்தார் என்றே நினைக்கிறேன். அந்த மஹா ஆச்சார்யனை இன்றும் நன்றியோடு வணங்குகிறேன்.

‘ஸ்ருதப்ரகாசிகா’வை நான் அன்று எப்படி பெற்றுக் கொண்டேன், சுதர்ஸன சூரியை காக்கத் திராணியற்றவனாக எப்படி நின்றேன் என்பதை நினைத்தால் மனம் ஹோவென்று அழுகிறது. ஒரு பக்கம் துருஷ்கப் படைகள் ராவணாதிகளைப் போல  விரட்டுகின்றன. பெரும் இரைச்சலுடன் அந்தப் படைகள் கோவிலுக்குள் நுழைந்து கண்ணில் பட்டதை எல்லாம் வெட்டுகிறது. எந்தச் சிலை கண்ணில் பட்டாலும் சிதைக்கிறது.  யார் யாரை வெட்டுகிறார்கள் என்று புரிவதற்குள் கண் முன்னே தலைகள் விழுகின்றன.  ஆடிப்பெருக்கன்று அலை பெருக்கி வரும் காவிரி தீர்த்தம் போல் ரத்தம் கொப்புளிக்கிறது. சற்று நேரத்திற்கு முன் என்னுடன் சேர்ந்துகொண்டு கல் சுவர் எழுப்பியவர்கள் என் காலடியில் தலை இல்லா உடலாகக் கிடக்கின்றனர். ‘இப்போது தானே கைங்கரயம் செய்து கையில் ஈரம் கூட உலரவில்லையே, இவ்வளவு சீக்கிரம் திருநாடு ஏள்ளிவிட்டீரே’ என்று கீழே குனிந்து அவரது ப்ரேதத்தைத் தடவிக் கொடுத்து ஒரு சொட்டு கண்ணீர் பெருக்க முயன்றால் அதற்குள் அருகில் பிறிதொரு கைங்கர்யபரரின்  ப்ரேதம் சாய்கிறது. யாரென்று பார்த்தால் பெருமாளுக்கு ஆலவட்ட கைங்கர்யம் பண்ணின வயோதிக வைஷ்ணவர். ஒன்றைப் பார்த்து முடிக்கும் முன் மற்றொன்று. 

யார் இருக்கிறர்கள், யார் சாய்ந்தார்கள் என்று தெரியாதபடி அன்று மாலை கோரம் சுழன்று சுழன்று ஆடியது. 

புருஷர்கள் மட்டுமே அழிந்தனரா என்றால் அப்படி இல்லை. ஸ்திரீகளும் ஈவு இரக்கம் இல்லாமல் வெட்டப்பட்டனர். பெருமாளுக்குக் கைங்கர்யம் ஒன்றையே நினைவில் கொண்டுள்ள வைஷ்ணவ ஸ்திரீகள் மட்டும் தான் இந்தக் கோரத்திற்கு ஆளாகினரா என்றால் அதுவும் இல்லை. ஸ்திரீ லக்ஷணத்துடன் யார் இருந்தாலும் அவர்களுக்கு ஒரே கதிதான். பெருமாளுக்காகவே தங்கள் வாழ்நாளைக் கொடுத்துள்ள, தாஸ்ய பாவத்தில் லயித்து, பெருமாளுக்கு உகந்த கார்யங்களுக்காகவே தங்களை ஒப்புவித்த தாஸ்ய கன்னிகைகள் பாடு ரொம்பவுமே மோசமாக இருந்தது. லோக மாதாவான தாயருக்கு முன்னால் அந்தத் தாய் ஸ்தானத்தில் இருந்த தாஸ்ய கன்யாக்களும் துருஷ்கனின் அகோர தாண்டவத்திற்குப் பலியாயினர். 

மடப்பள்ளியில் இருந்து வெளியில் வந்த பரிசாரகர்கள் தங்கள் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு ‘என்ன நடக்கிறது? என்ன கூச்சல்?’ என்று தெரிந்துகொள்வதற்கு முன்பாகவே வெட்டிச் சாய்க்கப்பட்டனர்.  தினமும் பூ கைங்கர்யம் பண்ணும் ஸ்வாமி கூடை நிறைய மல்லிகைப் பூ கொண்டு வந்தார். நடக்கும் நிகழ்ச்சிகளைப் பார்த்து நிதானிப்பதற்குள் வெள்ளைவெளேரென்ற பூக்களால் நிரம்பிய பூக்கூடை செக்கச்செவேலென்று நிறம் மாறிக் கவிழ்ந்து கொட்டியது. ரத்த நிறத்துடன் சிதறிய மல்லிகை மொட்டுகள் ந்ருஸிம்ஹனின் கோபம் காரணமாக ஹிரண்யகசிபுவின் உடலில் இருந்து விழுந்து தெளித்த ரத்தத் துளிகள் போல் தென்பட்டன. 

ரங்கநாதன் மீதான பக்திப் பெருவெள்ளம் ஓடிக்கொண்டிருந்த கொவில் பிராகாரங்களுக்குள், அனைத்துத் தரப்பையும் சார்ந்த அடியார்களின்  ரத்தம் ஒன்றாகக் கலந்து ஆறாக ஓடியது.  உடையவர் கண்ட சமத்துவம் ரத்த சமத்துவமாக ஓடியது.

அந்த நேரத்தில் சுதர்ஸன சூரி கழியை ஊன்றிக்கொண்டு வந்தார்.  

இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்னர், விடியற்காலை.

‘இன்னிக்கி கார்த்தால ஒரு கனவு வந்தது சார். அத உங்ககிட்ட உடனே சொல்லணும்னு விடியற்கார்த்தாலயே கூப்டுட்டேன்’ என்றார் நெடுநாளைய நண்பர், சிங்கப்பூரில் இருந்து. அங்கு இருந்த சமயத்தில் இலக்கியப் பட்டறைகளில் இணைந்து செயலாற்றியிருந்தோம்.

‘அவ்ளோ அவசரமானதா?’ என்றேன் தூக்கக் கலக்கத்தில்.

‘ஆமாம். உங்களப் பத்தினது’ என்றார் பீடிகையுடன். தூக்கம் கலைந்தது.

‘கனவுல நான் ஶ்ரீரங்கத்துல கோவில் வாசல்ல ஒரு வீட்டு திண்ணைல உக்காந்திருக்கேன்.  அப்போ ரெண்டு பேர் வறாங்க. ஒருத்தர் வைஷ்ணவ லட்சணங்களோட பஞ்சகச்சம் கட்டிண்டிருக்கார். மத்தவர் சந்நியாசி’ நிறுத்தினார்.

சுவாரஸ்யம் அதிகரித்தது.

‘பஞ்சகச்ச வைஷ்ணவர் எங்கிட்ட கேக்கறார். ஆமாம், நீங்கள்ளாம் தேசிகன் தேசிகன்னு சொல்றீங்களே, அவர் ஆசார்யனா என்ன? ராமானுஜருக்கு அப்புறம் மணவாள மாமுநிகள் தானே உண்டு. இவர் எங்க புதுசா வறார்?’ ப.வைஷ்ணவர்.

‘இல்ல. அவரும் ஆசாரியன் தான். மாமுநிகளுமே கூட ஆசாரியன் தான்’ நண்பர்.

‘அப்ப அவரோட காலம் என்ன? ராமானுஜருக்கும் அவருக்கும் தேசிகனுக்கும் கால வித்யாசம் என்ன? அவரோட சித்தாந்தம் என்ன?’ சரமாரியாகக் கேட்கிறார் ப.வைஷ்ணவர்.

‘எனக்கு கால விஷயமெல்லாம் தெரியல்ல. ரெண்டு பேரும் ஆசாரியன்’ நண்பர்.

அப்போது சந்நியாசி குறுக்கிடுகிறார்.

‘இந்தக் கேள்விய ராமானுஜரப் பத்தி எழுதினானே, இங்க இருந்தானே, அவன் கிட்ட கேக்கச் சொல்லுடா. அவன எழுதச்சொல்லு’ என்கிறார் சந்நியாசி.

‘இது தான் சார் நடந்தது. தூக்கிவாரிப் போட்டு எழுந்துட்டேன். அதான் உடனே ஃபோன் பண்ணினேன்’ நண்பர் உணர்ச்சிப் பிரவாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தார். ‘நீங்க அவசியம் தேசிகன் பத்தி எழுதணும்’ ஏதோ ஆணை போலவே பேசினார்.

ஃப்ளாஷ்பாக்.

ஈராண்டுகளுக்கு முன்னர் தேசிகனின் 750வது திருநக்‌ஷத்ரம் நடப்பதற்குச் சில மாதங்கள் முன்னர் இந்தியாவில் இருந்து ஒரு  மாணவ-வாசகி அழைத்து தேசிகனைப் பற்றி எழுதவேண்டும் என்று கேட்டிருந்தார். அதற்கான உழைப்பை அளிக்க அப்போது என்னால் முடியவில்லை என்று தெரிவித்திருந்தேன்.

இப்போது மீண்டும் தேசிகனைப் பற்றி எழுத வேண்டும் என்கிற ஆணை.

நண்பரிடம் கேட்டேன் ‘ அந்த சந்நியாசி முகத்தப் பார்த்தீங்களா? திருமண், த்ரிதண்டம் எதாவது இருந்ததா?’

‘வைஷ்ணவ சன்னியாசி தான். ஆனா திருமுகத்தப் பார்க்கல. கைல தண்டம் இருந்தது’ என்றார்.

‘காஷாயம் முட்டிக்கு மேல இருந்ததா? இல்ல கீழ எறங்கி இருந்ததா?’ என்றேன்.

‘அது தெரியல்ல. மனசுல பதியல்ல. ஆனால் அவர் சந்நியாசி’ என்றார் நண்பர்.

தேசிகன் மீண்டும் ஆணையிடுகிறார் என்று நினைத்துக் கொண்டு, எழுத ஆணையை நிறைவேற்ற முடிவெடுத்தேன்.

ஆனால், அந்த சந்நியாசி யாரென்று மனதைக் குடைந்துகொண்டே இருந்தது.

முன்னர் ஒருமுறை என் கனவில் காஞ்சி ஜெயேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் வந்து அவரது ஏக தண்டம் என்னிடம் வருவது போல் தோன்ற, இதை அவரிடவே காலஞ்சென்ற என் தாயார் கேட்க, ‘சந்நியாசிகள்  ந்ருஸிம்ஹ ஸ்வரூபம். சீக்கிரம் நல்லது நடக்கும்’ என்று அருளினார். சில நாட்களில் திருமணம் நிச்சயமானது.

சரி ஏதோ ந்ருஸிம்ஹ ஆக்ஞை என்று தேசிகன் பற்றி வாசிக்கத் துவங்கினேன்.

சில நாட்கள் கழித்து ஆமருவிப் பக்கங்கள் வாசகர் ஒருவர் தளத்தில் இருந்து தொலைபேசி எண் மூலம் தொடர்புகொண்டு பேசினார்.

‘ரொம்ப நாளா பேசணும்னு எண்ணம். இபப்தான் முடிஞ்சுது. நீங்க அஹோபில மடம் 44-வது பட்டம் ஜீயரப் பத்தி எழுதணும்.’ என்று சொல்லி, அந்த ஆசாரியனுடனான பல நிகழ்வுகளைச் சொன்னார்.

ஒருவேளை கனவில் வந்தது 44ம் பட்டத்து ஜீயரோ? என்ற நினைவில் ஆழ்ந்தேன்.

அப்போது மனதில் பளீரென்று தோன்றியது:

44ம் பட்டம் ஜீயரின் சந்நியாசத் திருநாமம் ‘வேதாந்த தேசிக யதீந்திர மஹாதேசிகன்’. எனக்கு சமாஸ்ரயணம் அவரிடம். ஆக, இது ஆசாரிய ஆக்ஞை என்பது புரிந்தது.

வரும் வாரங்களில் ‘நான் வேங்கடநாதன்..’ தொடரில் சந்திப்போம் என்கிற சுப செய்தியை ஆண்டாள் அவதரித்த ஆடிப் பூர நன்நாளில் அறிவிக்கிறேன்.

‘வாழி தூப்புல் நிகமாந்த ஆசிரியன்’

‘