Tag: வைணவம்

‘நெய்யிடை நல்லதோர் சோறும்..’ என்கிறார் பெரியாழ்வார்.

இரண்டு வியாக்கியானங்கள் சொல்கிறார்கள். ‘நெய் அளவு சோறு’ என்று கொண்டால் சோற்றின் அளவு குறைவாக இருக்க வேண்டும் என்று வைத்துக்கொள்ளலாம். கார்போஹைரேட் அளவு குறைவாக உண்ண வேண்டும் என்பதாக வைக்கலாம். ஆனால் அவ்வளவு குறைவாகவா உண்பார்கள்? என்கிற கேள்வி எழுகிறது.

‘சோற்றின் அளவு நெய்’ என்று கொண்டால் பயமாக இருக்கிறது. கார்போஹைட்ரேட் மற்றும் கொழுப்பு சம அளவில் அதுவும் அதிகமாக உண்டால் என்னாவது?

‘நெய் நிறையவும், நெய்யின் இடையே சோறு’ என்று கொண்டாலும் இக்கால அளவில் ஆபத்து தான். தற்காலத்தில் செலவு அதிகம் ஆகும் என்பதை விட, மருத்துவ பயம் கூடுதலாக இருக்கிறது.

ஆனால் பெரியாழ்வாரின் மகள் ஆண்டாள் அப்படிச் செய்யவில்லை. விரதம் இருக்கிறாள். ‘நெய்யுண்ணோம் பாலுண்ணோம்..’ என்கிறாள். அப்படி விரதம் இருந்து, முடிவில் ‘பாற்சோறு மூட நெய் பெய்து முழங்கை வழிவார..’ என்று முழங்கையில் நெய் வடியும் வகையில் உண்போம் என்கிறாள். தானாக உண்ண மாட்டாளாம், கூடியிருந்து அனைவருமாய் உண்போம் என்கிறாள்.

அது சரி. இவ்வளவு பாலும் நெய்யும் சாத்தியமா? அவளே விடையும் அளிக்கிறாள்:

‘வாங்கக் குடம் நிறைக்கும் வள்ளல் பெரும் பசுக்கள்’ இருக்கும் வரை நெய்யும் பாலும் கிடைக்காதா என்ன? அத்துடன் அவளிடம் ‘நீங்காத செல்வம் நிறைந்து’ கிடக்கிறது.  இத்தனை பாலும் நெய்யும் சாத்தியமே.

அப்படி என்ன செல்வம் அவளிடம் இருந்தது? பெருமாளுக்குப் புஷ்ப கைங்கர்யம் செய்யும் பெரியாழ்வாரின் மகளிடம் அப்படி என்ன செல்வம் இருந்துவிட முடியும்?

கோதை காட்டும் பாதையில் சென்று நாமும் பார்ப்போம்.

காலை அனுஷ்டானங்கள் முடித்து சற்று சாவகாசமாக சில சுவடிகளைப் புரட்டிக்கொண்டிருந்தேன். பாதி கரையான் அரித்த சுவடிகள் அவை. பாதி சுலோகங்கள் மட்டுமே தெரிகின்றன. மீதத்தை நானே எழுதிக்கொள்ள வேண்டும். சீக்கிரம் எழுதிவிடவேண்டும் என்று தோன்றுகிறது.

நாதமுனிகள் காலத்திய சுவடிகள் அவை. அவரிடமிருந்து 200 ஆண்டு காலம் கழித்து எனக்குக் கிடைத்துள்ளது.

கரையான் பாதி தின்ற சுலோகம் ஒன்றை எடுத்து பூர்த்தி செய்யத் துவங்கினேன். கூரன் வேகமாக உள்ளே வந்தார். ஏதோ அவசரம் போல் பட்டது.

‘ஸ்வாமி, தேவரீரைத் தரிசிக்க துருஷ்க மதஸ்தர் ஒருவர் வந்துள்ளார். வட நாட்டிலிருந்து வருகிறார் என்பதால் அவரைக் காவிரிக்கரைக்கு அனுப்பி, நீராடி வரும்படிச் சொல்லியுள்ளேன்,’ என்றார்.

‘அவசரம் இல்லை. அவருக்கு அமுது படைத்துப் பின்னர் அழைத்து வரவும்,’ என்றேன் நான்.

இப்போதெல்லாம் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக துருஷ்கர்கள் தென்படுகிறார்கள். வட நாட்டில் இருந்து வரும் ஒற்றர்கள், யாத்ரீகர்கள் என்று அவ்வப்போது தெரிகிறார்கள். அவர்களது பேச்சு பெரும்பாலும் புரிவதில்லை. எனவே சைகையில் தான் பேசிக்கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. பொதுவாக இவர்கள் கோவிலுக்குள், மடங்களுக்குள் எல்லாம் வருவதில்லை. ஆகையால் இந்த வட நாட்டுத் துருஷ்கர் என்னைப் பார்க்க வந்தது சற்று வியப்பாக இருந்தது.

கூரன் முகத்தைப் பார்த்தால் ஏதோ சாந்தமில்லாமல் தெரிந்தது. தற்போது வட நாட்டிலிருந்து வரும் சில செய்திகள் நல்லவையாக இல்லை. நமது பிரதேசத்தில் உள்ள ராஜாங்கங்கள் தங்களுக்குள் சண்டையிட்டுக் கொண்டிருந்தது போய், நமது கலாச்சாரத்திற்கு, வாழ்க்கை வழிமுறைக்குச் சற்றும் ஒவ்வாத வழி முறைகள் கொண்ட மிலேச்ச மதஸ்தர்கள் சிலர் நம்ப முடியாத செயல்களில் ஈடுபடுகின்றனர். கோவில்கள் உடைபடுகின்றன; விக்கிரகங்கள் கூட உடைக்கப் படுகின்றன; வைதீகர்கள் கழுவிலேற்றப்படுகிறார்கள் என்றும் செய்திகள் சொல்கின்றன. இவை செய்திகளாக இல்லாமல் வதந்திகளாக இருக்க வேண்டுமே என்று மனம் ஏங்கியது.

சில நாட்களாகக் கரிய நிறத்தில் ஒரு பெரிய உருவம் ஒன்று நிற்பது போல் கனவு ஒன்று வருகிறது. என்ன காரணம் என்று தெரியாவிட்டாலும் சகுனங்கள் ஏதோ அச்சான்யமாகவே படுகின்றன. அதற்கும் இந்த துருஷ்கர் வருகைக்கும் ஏதாவது தொடர்பிருக்குமோ?

‘கூரரே, துருஷ்கர் என்ன சொல்கிறார்?’ என்று கேட்டேன்.

‘ஸ்வாமி, அவரது பாஷை முழுதும் புரியவில்லை. ஆனால் ஏதோ கலவரங்கள் பற்றிச் சொல்கிறார். தேவரீரை அவசியம் பார்த்து அதிகமாகப் பேச வேண்டும் என்றும் சொல்கிறார்,’ என்றார்.

சற்று நேரம் அமைதியாக இருந்துவிட்டுக் கூரன் சொன்னது ஏற்கெனவே என் காதுகளை எட்டிய ஒன்றுதான்.

‘ஸ்வாமி, நாம் இங்கே பிரம்மம், ஆத்மா என்று வாதம் செய்துகொண்டிருக்கிறோம். ஆனால் அவர்கள் சொல்வதெல்லாம் பார்த்தால் இதற்கெல்லாம் ஒன்றுமே தேவை இருக்காது போலத் தெரிகிறதே,’ என்றார்.

‘அப்படி இல்லை. அவர் வரட்டும். அது வரைக்கும் சற்று ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்ளுங்கள்,’ என்று கூறினேன். ஆனாலும் கூரன் சொல்வதில் உண்மை உள்ளது என்பதை நான் உணர்ந்தே இருந்தேன்.

மத்தியானமாக அந்த துருஷ்கர் வந்தார். நம்மவர்கள் போல் இல்லாமல் வேறு உடை உடுத்திக்கொண்டிருந்தார். க்ஷேம சமாச்சாரங்கள் விசாரித்தபின் தடுமாறிய சமஸ்கிருதத்தில் பேசத்துவங்கினார்.

‘நான் பாரசீக நாட்டில் இருந்து வருகிறேன். நான் ஒரு யாத்ரீகன். பாரசீகம், உருது, அராபியம் என்று மூன்று மொழிகளைக் கற்றுள்ளேன். ஓரளவு சமஸ்கிருதம் தெரியும். அஸ்தினாபுரம் என்னும் நகரைப் பற்றிக் கேள்வியுற்று அதனைப் பார்க்க ஆவல் கொண்டு பயணித்தேன். மூன்று ஆண்டுகள் முன்னர் அஸ்தினாபுரம் சென்றேன். அங்குள்ள பண்டிதர்களிடம் சமஸ்கிருதம் கற்று பாரத தேசத்தைப் பார்த்து வர எண்ணினேன். மஹிஷூர் என்னும் அழகிய நகரம் பற்றிக் கேள்விப்பட்டு அங்கு சென்ற போது உங்களைப் பற்றி அறிந்தேன். தாங்கள் திருவரங்கத்தில் இருப்பதாகச் சொன்னதால் உங்களைப் பார்க்க இங்கு வந்தேன்,’ என்று தன்னை அறிமுகம் செய்துகொண்ட அவர் தனது பெயர் அப்தாலி என்றும் கூறினார்.

பின்னர் அவர் சொன்ன செய்திகள் அதிர்ச்சி ஏற்படுத்துவனவாக இருந்தன.

‘சனாதன தர்மத்தின் வழியில் நடைபெறும் வழிபாடுகள் விரைவில் முடிவுக்கு வரப்போகின்றன. பாரசீக, காந்தார அரசுகள் ஆங்காங்கே நிலைபெறத் துவங்கி விட்டன. தில்லி என்னும் ராஜதானியிலும் மிகப்பெரிய மிலேச்ச அரசு உருவாகியுள்ளது. அவற்றின் முக்கிய வேலையே சனாதன தர்மத்தைக் குலைப்பது தான். அதற்காக அந்த தர்மத்தின் வெளிப்பாடுகளை அழிக்க முனைந்துள்ளன. தக்ஷிண பாரதப் பிரதேசத்தில் அவ்வளவாக இவை இல்லை. ஆனாலும் இங்கும் வரத் துவங்கிவிடும். சைவம், வைஷ்ணவம் என்றெல்லாம் பேசப்படும் தக்ஷிண பாரதப் பிரதேசத்தில் இந்த மண்ணிற்கு எந்தத் தொடர்பும் இல்லாத அன்னிய கலாச்சாரம் உருவெடுக்கப் போகிறது. அது இந்த மண்ணின் அடி வேரையே பிய்த்தெறியப்போகிறது. சைவ, வைணவச் சின்னங்கள் உடைத்தெறியப்படும். மக்கள் தங்கள் தர்மத்தை விட்டு அன்னிய தர்மத்தைத் தழுவ வேண்டும் இல்லையேல் மரணிக்க வேண்டும்.’ இது தான் அப்தாலி சொன்ன செய்தி.

அப்தாலி சொன்ன செய்திகள் எனக்கு முன்னரே தோன்றியவைதான். ஆனால் என் கணக்குப்படி இன்னும் 100 ஆண்டுகள் கழித்தே இவை நடைபெற உள்ளன. அரங்கன் கோவில் பலியாகப் போகிறது; புதிய ஆச்சாரியர்கள் தோன்றுவர்; பெரியாழ்வார் பாடிய மதுரைக்கும் அழிவுதான் என்பதெல்லாம் எனக்குத் தெரிகின்றன. ஆனால் அப்தாலி இன்னும் சீக்கிரமாகவே நடக்கும் என்கிறாரே என்று எண்ணினேன்.

‘இதை ஏன் என்னிடம் சொல்கிறீர்கள்?’ என்று கேட்டேன்.

‘மஹிஷூரில் உள்ள வைஷ்ணவர்கள் உங்கள் பெயரைச் சொன்னார்கள். நீங்கள் 12 வருடங்கள் திருநாராயணபுரத்தில் தங்கியிருந்து உங்கள் தர்மத்தை வளர்த்தீர்கள் என்பதால் அவர்கள் உங்களிடம் இந்த செய்தியைச் சொன்னால் நல்லது என்று தெரிவித்தனர்,’ என்றார் அப்தாலி.

சாதாரண மக்கள் அவர்கள். ஒரு 12 வருஷங்கள் நான் திருநாராயணபுரத்தில் இருந்த போது அந்த மக்கள் காட்டிய அன்பும், கைங்கர்ய மனோபாவமும் என் கண் முன்னே நின்றன. கண்களில் நீர் வழிந்தது. வெகுளியான மக்கள். மண்டியம் பிரதேசம் என்னும் இடத்தில் ‘நல் வழிப்படுத்த யாரும் இல்லையே’ என்னும் ஆதங்கத்துடன் வாழ்ந்துவந்தார்கள். பல பலி வழிபாடுகளும், பயன் தராத, மனித தர்மத்திற்கு விரோதமான பழக்கங்களும் கொண்டிருந்த சாதாரண மலை மக்கள். ஆனால் கல்வியின் மீது மிகுந்த மோகம் கொண்டவர்கள். மிகுந்த ஆர்வத்துடன் நான் எடுத்துரைத்த விஸிஷ்டாத்வைத சித்தாந்தத்தைப் பிடித்துக்கொண்டார்கள். அந்த நாட்கள் இனிமையானவை.

நேற்று மாலை வரை ஸதஸில் நடந்த விவாதங்கள் எத்தகையவை? ஜீவாத்மா, பரமாத்மா, முக்தி, மீமாம்சை என்று அதன் தரமே வேறு. இன்றோ அடிப்படையே ஆட்டம் காணும் வகையிலான ஒரு பேச்சுவார்த்தை நடந்துகொண்டிருக்கிறது. இந்த உலகத்தின் போக்கைப் புரிந்துகொள்ளவே முடியவில்லை. காலம் எவ்வளவு வேகமாக மாறுகிறது?

‘விக்கிரகங்களை உடைப்பதாவது? கோவில்களையும் சின்னங்களையும் சிதைப்பதாவது? என்ன வழக்கம் இது?’ என்று கூரன் கேட்டார். அடிக்கடி வரும் இந்தக் கரிய உருவக் கனவுக்கும் தற்போது கேள்விப்படும் விஷயங்களுக்கும் தொடர்பு இருக்கிறது என்று திட்டவட்டமாகத் தெரிந்தது.

கூரனின் கேள்விக்குப் பதிலளிக்க வேண்டுமா அல்லது அடுத்த ஸதஸில் சொல்லிக் கொள்ளலாமா என்று எண்ணத்துவங்கினேன்.

‘விக்கிரகங்கள் நம்மைக் கடந்து நம்மால் அறியப்பட முடியாத பிரபஞ்சப் பெருவெளியான பிரும்மத்தின் ஒரு உருவகம். அந்த உருவத்தின் வழியாக எல்லையில்லாப் பரப்புள்ள பிரபஞ்ச ஞானத்தின், பிரும்ம சொரூபத்தின் ஆற்றலை உணர்வதே நமது ஞான மரபு. விக்கிரகத்தை உடைப்பதால் பிரம்மத்தை அழிப்பதாகிவிடுமா? என்ன ஒரு அடித்தள எண்ணம்?

மஞ்சளாளான ஒரு சிறு உருவத்திற்குள் அந்தப் பிரபஞ்ச சக்தியை, பிரும்ம சொரூபத்தை ஆவாஹனம் செய்து அதன் வழியே அப்பிரபஞ்சப் பெருவெளியின் முழு வீச்சினை உணர்வதே நமது ஆன்ம தரிசனம். ஒரு விக்கிரகமே பிரும்மமாகிவிடுமா? இது புரியாத இந்த எத்தர்கள் ஆடும் ஆட்டம் வெறும் வெற்றுக் களிப்பு என்று உணரவில்லையே’ என்று எண்ணியவாறு அமர்ந்திருந்தேன்.

இன்னொன்றும் என் மனதில் பட்டது. விக்கிரகங்கள் சக்தியூட்டப்பட்டவை. சக்கரங்களை அடியில் வைத்துப் பிரதிஷ்டை செய்து உரு ஏற்றப்பட்டவை. அவற்றிற்கான தேவையான மந்திரப் பிரயோகங்கள் நடந்தாக வேண்டும். விக்கிரகங்கள் பின்னம் அடைந்தால் அவற்றைச் சாந்தப்படுத்தப் பரிகாரங்கள் செய்தாக வேண்டும். பல உக்கிர தேவதைகளும் இவற்றில் அடக்கம். அப்படிச் செய்யாவிட்டால் ஏற்படும் பாதகங்கள் ரொம்ப அதிகம். சில தேவதைகளின் உக்கிர தாண்டவம் சொல்லி மாளாது. இதனால் அவற்றைச் சிதைப்பவர்களுக்கும் சேர்த்தே அழிவு. மக்களும் பாதிக்கப்படுவர். இதையெல்லாம் இந்த அன்னிய மனிதர்கள் உணர்வதெப்படி?

அடுத்த பௌர்ணமிக்கு இன்னும் ஒரு மாசம் இருக்கிறது. அன்று ஸதஸ் நடக்க வேண்டும். ஆனால் அதற்குள் இன்னும் என்னென்ன மாற்றங்கள் நிகழப்போகிறதோ என்னும் கேள்வியும் என்னுள் எழுந்தது.

ஸதஸில் மொத்தமாகப் பதிலளிக்கலாம் என்று தீர்மானித்து ஆழ்ந்த பெருமூச்சு விட்டேன். சொல்லி வைத்தது போல் பெருத்த இடியுடன் மழை பெய்யத் துவங்கியது.

மனதில் திடீரென்று ஒரு எண்ணம் தோன்றியது.

‘கூரரே, ஸதஸ் அடுத்த பௌர்ணமி அன்று வேண்டாம். இன்னும் இரண்டு நாட்களில் ஏற்பாடு செய்யுங்கள். அதிக நேரம் இல்லை,’ என்று சொல்லி ஆச்சரியத்துடன் பார்த்த கூரரை உற்று நோக்கினேன்.

கூரத்தாழ்வானின் கண்களில் நீர்.

(தொடரும்)

வைணவத்தில் முனைவர் பட்டம் பெற்ற, பழுத்த அனுபவம் உடைய திரு.பார்த்தசாரதி என்னும் வாசகர் ‘நான் இராமானுசன்’ தொடர் பற்றி எழுதியுள்ள கடிதம் இது. சாகித்ய அகாதெமி விருதை விட மேலானது என்று எண்ணுகிறேன். இப்படிப்பட்ட சிறப்பான வாசகர்கள் எதிர்பார்ப்பைக் கெடுக்காத வண்ணம் நான் எழுத, அருமாகடலமுதன் அருள் புரிவானாக.

————————————————————————

அன்புடை நண்பர் ஆமருவி தேவநாதன் அவர்கட்கு ,

நலம்,தங்களின் நலத்தில் நாட்டம் .

தங்களின் “ஆ பக்கங்கள் நான் ராமானுசன்” பகுதிகளைப் படித்து வருகிறேன்.கூகூள் மாமி போன்ற நகைச்சுவை கட்டுரைகளும் சுவையாக உள்ளன.

நான் ராமானுசன் ( ‘அடியேன் ராமானுசன்’ இன்னமும்  பொருத்தமோ! – வைணவத்திற்கே உரித்தான அடியேன் என்ற பதம் கலைஞர் தொலைக்காட்சி மூலம் பலரிடம்  சேர்ந்துள்ளது என்பது ஓரளவு  உண்மை )

நன்றாக அமைந்துள்ளது உங்கள் கைவண்ணம் .வைணவம் சென்னைப் பல்கலை கழகத்தில் படித்து (இளநிலை ,முதுநிலை மற்றும் முனைவர் பட்டம் பெற்று -அத்துணையும் பணி ஒய்வு பெற்றபின் -சென்னைப் பல்கலை கழகத்தின் “முன்னாள் வைணவ மாணாக்கர்கள் குழுமத்தின்”- Alumni Association of Vaishnavism – செயலாளர் என்கின்ற தகுதியிலும் நான் எனது குழுமத்திடம் பகிர்ந்து கொண்ட சில கருத்துக்களை உங்களிடம் சேர்ப்பிக்க விரும்புகிறேன்.

தங்களின் இப்பணி தொடர எனது அன்புகலந்த வாழ்த்துக்கள் !

இராமானுஜர் தொடர் 50 வது காட்சியைக் கடந்து விட்டது .ஸ்ரீமத் இராமானுஜர் ஓர் அவதார புருஷர் என்பதைப்பற்றி வலியுறுத்தத் தேவை இல்லை.

தன்  வாழ்நாள் முழுவதும் நாத்திகம் பேசுவதுமட்டுமல்லாது ,ஆத்திகர்களின் மனதை

புண்படுத்தியே காலம் கழித்த இதன்  வசனகர்த்தாவின் மனப்போக்கை நாம் அறிவோம்.

.ஆனால் அவரது வாழ்நாட்களின் இறுதி கட்டத்தில் தனது கடந்த கால வாழ்க்கைக்கு ஒரு பிராயச்சித்தமாகவே இத் தொடரில் தன்னை இணைத்துள்ளார் என்றே நான் கருதுகிறேன்.

ஓர் ஆத்ம பரிசோதனைக்கு நாம் நம்மையே ஈடுபடுத்திக்கொள்ளுவோம்.

ஸ்ரீ ராமானுஜரின் வைணவத் தொண்டு ,சமூக தொலை நோக்குப்பார்வை, விசிஷ்டாத்வைத தத்துவத்தின் மேன்மை இவைகளை நாம் எந்த அளவிற்கு உணர்ந்துள்ளோம்? இவைகளை எந்த அளவிற்கு இதரர்களிடம் எடுத்துக் கூறியுள்ளோம்? நாம் தனி மனிதர்கள் -இது நம்மால் இயலுமா என்ற தயக்கம் நம்மிடம் இருக்கலாம்.இன்று நல்ல வசதியோடு இருக்கும் நம் மடங்களின்  பங்கு என்ன?

இந்த தொடர் தொடங்கியதிலிருந்து இத்தொடரைப்பற்றிய விளக்கங்களை என் நண்பர்கள் பலர் (வைணவம் அல்லாத) முக நூல் மூலம் பெற்று ஸ்ரீ ராமானுஜரைப் பற்றி அறிவது மட்டுமல்லாது அவரது செயல்களை வியந்து போற்றுகின்றனர்.வைணவம் என்றாலே தமிழ் என்பர். தமிழை வேதத்திற்கு நிகராக்கிய  ஸ்ரீ ராமானுஜரைப் பற்றி நம் சிலருக்கே தெரிந்த பல பெருமைகள் பலரிடம் போய்ச் சேர்ந்துள்ளது.

ஸ்ரீ எம்பார் எனப்படும் கோவிந்தரின் திருத்தகப்பனாரை ஒரு நகைச்சுவைப்  பாத்திரமாக   காட்டியிருப்பது ஒரு நெருடல். ஆயினும் ஸ்ரீ  சோமையாஜி, ஸ்ரீ   ,திருமலை நம்பி இவர்களை மிக உயரத்தி சித்தரித்து அந்த நெருடலை சரிசெய்து விட்டனர் எனலாம்.

‘வெள்ளைக்கார துரைகள்ளாம் ஸ்வாமியப் பார்க்க வந்திருக்கா’, வீட்டு வெளியில் பவ்யமாக நின்றபடியே கூறினான் வத்சன். சாரியாரின் பல சீடர்களில் இளையவன் அவன். ‘ஸ்வாமி’ என்று அவன் அழைத்தது சாரியாரைத்தான்.

அவர் கொல்லைப்புறத்தில் சந்தியாவந்தனத்தில் இருந்தார். குந்தியிருந்தபடியே கைகளைத் தூக்கி ஆசி வழங்குவது போல் சைகை செய்தார் சாரியார். நான்கு கட்டு வீடாக இருந்தாலும் கொல்லையில் சந்தியாவந்தனம் செய்யும் போது வாசல் பக்கம் தெரியும் விதமாக அமைந்திருந்தது அந்த ஓட்டு வீடு.

தில்லை விளாகத்தில் சாரியார் பெரிய பண்டிதர். பலர் அவரிடம் பாடம் கேட்டனர். காலையில் வேதக்கல்வி, மாலையில் பிரபந்தம் மற்றும் தத்துவ விசாரங்கள் என்று சாரியாரின் காலம் கடந்துகொண்டிருந்தது. மூன்று போகம் விளையும் சில நூறு ஏக்கர் நிலங்களும் சில தென்னந்தோப்புகளும் இருந்தன. தில்லை விளாகம் அவருடையது.

சந்தியாவந்தனம் முக்கால் மணி நேரம் செய்வது சாரியார் வழக்கம். யாருக்காகவும், எதற்காகவும் அக்காலவெளி குறையாது. ‘இராம இராவண யுத்தத்துல இராமன் சைன்யம் எல்லாம் இழந்து நிற்கிறான். நாம விடற அர்க்யம்  தான் இராமனுக்கு பலம். ஆகையால அவசரமோ வேகமோ கூடாது’, என்று பல முறை சொல்லியிருகிறார் சாரியார். வத்சன் அதனால் வாய் மூடி மௌனியாக நின்றுகொண்டிருந்தான்.

துரைமார்களுக்கும் சாரியாரின் வழக்கங்கள் தெரியும். அவரது அனுஷ்டானங்கள் முடியும் வரை காத்து நின்றார்கள். மெதுவாக அவர்களுக்குள் ஏதோ பேசிக்கொண்டார்கள். பெரிய துரை போலத் தோற்றம் அளித்தவர் தன் கையில் இருந்த அரசுக் காகிதங்களைப் புரட்டிக்கொண்டு சில பகுதிகளை அடிக்கோ டிட்டுக்கொண்டிருந்தார்.

அரை மணி நேரம் கழித்துச் சாரியார் வந்தார். நல்ல வெளுத்த சரீரம். நெற்றியில் கம்பீரமான வடைகலை திருமண் ( நாமம் ). பஞ்ச கச்சம் அணிந்து மார்பின் குறுக்காக அங்க வஸ்திரம் அணிந்திருந்தார். அது அவர் தடிமனான பூணூல் போட்டிருப்பது போலத் தோற்றம் அளித்தது.

மிகப் பெரிய அலங்காரத்துடன் இறைவனைச் சுமந்து கொண்டு வரும் தேர் வீதியில் வந்தால் மக்கள் தங்களை அறியாமல் எழுந்து நின்று அஞ்சலி செய்வது போல் துரைமார்கள் அனைவரும் எழுந்து நின்றனர். இத்தனைக்கும் சாரியார் துரைமார்களை விட உயரத்தில் சிறியவராகவே இருந்தார்.

திண்ணையில் கால் மேல் கால் போட்டு சப்பணமிட்டு அமர்ந்த பின்னர், ‘என்ன வெள்ளைக்காராள்ளாம் வந்திருக்கேளே, தேசத்துக்கு ஸ்வதந்த்ரம் வரப் போறதால சொல்லிட்டுப் போகலாம்னு வந்திருக்கேளா?’, என்று புன்னகை செய்தார். அவர் சொன்னதில் உண்மை இருந்தது. வெள்ளையர் வெளியேறப் போவது ஒருவாறு உறுதியான நேரம் அது. இருப்பதா செல்வதா என்று பல வெள்ளையர் திண்டாடிய நேரம் அது.

‘வெள்ளைக்காராளுக்கு ஸம்பந்தமுள்ள ஒரு பள்ளிக்கூடம் கட்டணுமாம். அதுக்கு ஸ்வாமியோட குடும்பத்துலேர்ந்து தென்னந்தோப்பு பக்கமா நாலு ஏக்கரா நிலம் வேணுமாம்’, வத்சன் மெதுவாகக் கூறினான்.

‘நல்ல விஷயம் தான். தரலாம். ஆனா ரெண்டு விஷயம். ஒண்ணு, பள்ளிக்கூடம் யாருக்கு ? வெள்ளைக்காராளுக்கு மட்டுமா ?  இல்லை எல்லாரும் படிக்கலாமா ? ரெண்டாவது, தோப்பு பக்கமா இருக்கற எடம் நஞ்சை. அதை அழிக்கப்படாது. அதோட மாடு மேய்க்கறவாள்ளாம் அங்க வந்து தான் செத்த படுத்துக்கறா. மேலத் தெரு பக்கமா தரிசா ரெண்டு ஏக்கரா இருக்கு. அத வேணா தரேன்’’.

வெள்ளையர் முகத்தில் ஏமாற்றம். அவர்கள் நிலம் கேட்டது மாதா கோவிலுடன் சேர்ந்த ஒரு பள்ளிக்கூடம் கட்டுவதற்கு. வெளியில் பள்ளி என்று சொல்லிக்கொண்டார்கள். இதை வத்சன் சாரியார் காதில் சொன்னான்.

‘க்ஷமிக்கணும், அன்ய மதஸ்தாளா இருந்தாலும் கொழந்தைகள் படிக்கறதுக்குன்னு கேட்டதால குடுக்கலாம்னு நினைச்சேன். ஆனா உங்களவாளோட மத்த ஸ்தாபன்ங்கள்ள மதம் மாத்தறான்னு காதுல படறது. அதுனால அந்த எடத்துல ஏதானும் கோசாலை கட்டலாம்னா சொல்லுங்கோ; இன்னும் ரெண்டு காணி நிலம் சேர்த்துத் தரேன். ஆனா சனாதன தர்மத்தை அழிக்கக் காரணமான எதையும் நான் செய்ய மாட்டேன். நீங்க நீர் மோர் சாப்டுடுட்டுக் கிளம்புங்கோ’ என்றபடி வீட்டின் உள்ளே சென்றார்.

‘என்ன ராஜாங்கம் ? என்ன ராஜ்யம் ? ராஜாஜியே சொன்னாலும் தர்மப் பிரஷ்டமான காரியம் பண்ணலாமோ?’ என்று உள்ளேயிருந்து சாரியாரின் குரல் கேட்ட்து. மத மாற்ற நிகழ்வுகள் தீவிரமாக நடந்துகொண்டிருந்த நாட்கள் அவை. எவ்வளவு பெரிய உத்யோகஸ்தர்களானாலும், பதவியானாலும் சாரியாருக்குக் கவலை இல்லை. இது வத்சனுக்கும் தெரியும். எனவே அவன் மௌனமாகவே இருந்தான்.

மறு நாள் அமாவாசை. தர்ப்பணம் செய்துவிட்டு சாரியார் வாசல் திண்ணையில் அமர்ந்திருந்தார். வத்சன் ஓடி வந்தான். ‘ஸ்வாமி, ஜீயருக்கு தேக ஸௌக்கியம் இல்லையாம். திருமேனி அசக்தமாக இருக்கிறதாம்’, என்றான். அடுத்த ஒரு மணி நேரத்தில் சாரியார் ரயிலில் பயணப்பட்டுக்கொண்டிருந்தார்.

மிகச் சிறந்த ஆசார சீலரான அவர் மைசூர் வரை பிரயாணம் செய்த போதும் தண்ணீர் கூட அருந்தாமல் கண்ணீர் விட்டபடியே அமர்ந்திருந்தார். தன் ஆச்சாரியருக்கு உடல் நிலை சரி இல்லை என்பதால் மிகுந்த மன வருத்தத்துடன் பயணப்பட்டார்.

ஆச்சாரியர் என்றாலும் சம வயதுடையவர்களே இருவரும். ஒரே பாட சாலையில் பதின்மூன்று வருடங்கள் ஒன்றாக அத்யயனம் ( பயிற்சி ) செய்தவர்கள். யஜுர் வேத அப்யாசம் ( பயிற்சி ) செய்து,  பூர்ண அத்யாயி ( முழுமையாக்க் கற்றவர்கள் ) என்று பெயர் எடுத்தவர்கள்.

சாரியார் பல ஏக்கர்கள் நிலத்திற்குச் சொந்தக்காரர். தொடர்ச்சியாக இருபது வருடங்கள் மழை பொய்த்தாலும் உட்கார்ந்து உணவருந்த முடியும். நண்பரோ ஒரு வேளை உணவிற்கே சிரமப்படும் குடும்பம். ஆனாலும் இருவரும் ஆத்ம நண்பர்கள்.

முன்னர் பதவியில் இருந்த பெரிய ஜீயர் காலமாகும் தருவாயில் நண்பரை மடத்தின் பீடம் ஏற்க அழைத்தார். நண்பரும் பீடாதிபதியானார். சாரியாருக்குப் பரம சந்தோஷம். நண்பர் பீடம் ஏற்றவுடன் அவரை நெடுஞ்சாண்கட்டையாகக் கீழே விழுந்து வணங்கினார். வைணவத்தில் இது தான் விசேஷம். ஆச்சாரிய ஸ்தானம் ஏற்றால் வயது வித்யாசம் எல்லாம் பார்ப்பதில்லை.

அந்த நண்பருக்குத்தான் உடல் நிலை சரியில்லை என்று சாரியார் கிளம்பியிருந்தார். மைசூர் வந்தடைந்தவுடன் சாரியார் ஜீயரை ஓடிச்சென்று பார்த்தார். ஜீயர் படுத்திருந்தார். கடுமையான ஜூரம். டாக்டர்கள் யாரையும் அண்ட விடவில்லை. விஷக்கடி என்று சொன்னார்கள். சாரியார் ஜீயரை விழுந்து சேவித்தார். எழுந்து அமர்ந்து ‘கருட தண்டகம்’ பாராயணம் துவங்கினார். ‘கருட தண்டகம்’ 700 ஆண்டுகளுக்கு முன் கடலூரை அடுத்த திருவஹீந்திரபுரத்தில் வேந்த தேசிகன் என்னும் பெரியவரால் அருளப்பட்ட சுலோகக் கொத்து. அதைப் பாடியவுடன் கருடன் தோன்றினான் என்பதாக ஐதீகம்.

சாரியார் இரண்டு நாட்கள் விடாமல் பாராயணம் செய்தார். ஜீயரின் உடல் நிலையில் முன்னேற்றம் ஏற்பட்டது. ஒருவாரத்தில் எழுந்து அமர்ந்துவிட்டார். சாரியாருக்கு ‘மந்திர சித்தி’ உள்ளது என்று பேசிக்கொண்டனர்.

ஒருவாரம் உடனிருந்து பணிவிடை செய்துவிட்டு சாரியார் தில்லை விளாகம் திரும்பினார். கும்பகோணம் இரயில் நிலையத்தில் இறங்கி விளாகம் நோக்கி நடந்து வந்தார். நல்ல வெயில். நா வறண்டது. இன்னும் அரை மைல் தான். சற்று அமர்ந்து இளைப்பாற ஒரு கல் மீது அமர்ந்தார்.

வத்சன் ஓடி வந்தான். ‘ஸ்வாமி, ஜீயருக்குப் பழையபடி தேக அசக்தம். தந்தி வந்திருக்கு. தேவரீர் எழுந்தருளவேணுமாய் உத்தரவு’ என்றான். சாரியாருக்கு அதன் பொருள் புரிந்தது. வத்சனை தீட்சண்யமாய் ஒரு பார்வை பார்த்தார்.

‘வத்சா, ஒண்ணு பண்ணு. நான் ஊருக்கு வரல்லே. இங்கேயே இருக்கேன். உடனே ஓடிப்போய் கார்யஸ்தர் சர்மாவை அழைச்சுண்டு வா. கையோட எனக்குப் பாத்யதையுள்ள பத்திரங்களை எல்லாம் கொண்டு வரச்சொல்லு’, என்றார்.

ஒரு மணி நேரத்தில் தில்லை விளாகமே ஊர் வெளியே சாரியாரைச் சுற்றி அமர்ந்திருந்தது. சர்மா கையில் இருந்த பத்திரத்தை வாசித்தார்.

‘தில்லை விளாகம் கனபாடிகள் நாராயாணாச்சாரியாரின் மகன் நரசிம்மாச்சாரியாகிய நான், தெளிந்த மனதுடன் நல்ல ஸ்வாதீனத்துடன் எழுதிக்கொடுப்பது : மேற்படி கிராமத்தின் மேற்கு திசையில் தென்னந்தோப்பின் அருகில் உள்ள எனக்குப் பாத்யதைப்பட்ட நான்கு ஏக்கர் நஞ்சை நிலம், குடியானத் தெரு சண்முக சுந்தர நாயக்கருக்கும், வடக்கே காவிரிக்கரைக்கு அருகில் உள்ள எட்டு ஏக்கர் நஞ்சை நிலம் அதன் குத்தகைக்காரர் குடியானத் தெரு பெருமாள் முதலிக்கும், நன்னிலத்தில் உள்ள எனக்குப் பாத்யதையான பதின்மூன்று ஏக்கர் பாரத ஸ்வதந்திர அரசாங்கத்தாருக்குப் பிள்ளைகளுக்குப் பாடசாலை கட்டுவதற்காகவும் அளிக்கப்படுகிறது. மீதமுள்ள இடங்கள் மற்றும் வீடு என் தாயார் மற்றும் மனைவி இருவரின் இறுதிக்காலம் வரை அவர்கள் அனுபவிக்கவும் பின்னர் அரசாங்கம் எடுத்துக்கொள்ளவும் கடவது.

இந்தப் பங்கீடுகளில் என் குடும்பத்தாருக்கும் என் வாரிசுகளுக்கும் பங்கில்லை’.

கூட்டம் கை கூப்பி நின்றது. ‘சாமீ, சாமீ’ என்று அரற்றியது. பெருமாள் முதலியும் சண்முக சுந்தரமும் விழுந்து வணங்கினர். சாரியார் கூட்டத்தைப் பார்த்துக் கையை உயர்த்தி ஆசி வழங்கினார். பின்னார் எழுந்து நடக்கத் துவங்கினார்.

வத்சன் மட்டும் அருகில் வந்து, ‘ஸ்வாமி, ஒரு தரம் ஆத்துக்கு வந்துட்டுப் போகணும்’, என்றான்.

ஊருக்கு எதிர் திசையில் நடந்துகொண்டிருந்த சாரியார் சொன்னார், ‘அதில்லை, ஆத்துக்கு வந்தா அம்மா இருக்கா. ஒரு வேளை மனசு மாறினாலும் மாறும். உடனே புறப்பட்டு வாங்கறது ஆச்சாரிய நியமனம். எங்க அம்மாவைக் கடைசிவரை நன்னா பார்த்துக்கோ’.

நான்கு நாட்களில் புதிய ஜீயராகப் பொறுப்பேற்றார் சாரியார். ஜரிகை வேஷ்டியைப் பஞ்சகச்சமாக உடுத்திய சாரியார் துவராடை உடுத்துத் துறவியானார். தில்லை விளாகத்தினுள் நுழையாமல் போனது ஏன் என்ற கேள்வி கேட்கப்படவில்லை. கேட்பதற்கு யாருக்கும் துணிவில்லை. பல நூறு ஏக்கர் நிலங்களுக்குச் சொந்தக்காரரான சாரியார் ஒரு நொடி நேரத்தில் அனைத்தையும் உதறிவிட்டு வந்தார் என்பது பலருக்கும் ஆச்சரியம் அளித்தது.

அன்று ஆவணித் திருவோணம். தில்லை விளாகமே விழாக்கோலம் பூண்டிருந்தது. பல ஆண்டுகள் கழித்து ஜீயர் ஊருக்கு வருகிறார். வயதான பிராமணர்கள் பஞ்சகச்சம் உடுத்திப் பன்னிரண்டு திருமண் தரித்து ஊர் வாயிலில் நின்றிருந்தனர். தங்கள் ஊரைச் சேர்ந்த பூர்வாசிரமத்தில் சாரியார் எனறு அறியப்பட்டவர் அன்று அந்த ஊருக்கே வருகிறார். வீட்டு வாயில்களில் பெரிய கோலங்கள் போட்டிருந்தனர்.

வத்சன் பெரிய மனிதனைப் போல் அங்கும் இங்கும் அலைந்துகொண்டிருந்தான். ‘மாமி, மாமி’, என்று அறியப்பட்ட, ‘தேவிகள்’ என்று அழைக்கப்பட்ட கனகவல்லி அம்மாள் முன்னாள் சாரியாரின் மனைவி மட்டும் உள் அறையில் அமர்ந்து கண் கலங்கிக் கொண்டிருந்தார். என்ன இருந்தாலும் தன் கணவர் தன்னிடம் ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லாமல் ஊர் வாயிலில் இருந்தபடியே சந்நியாசியானதை அவரால் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. இத்தனை வருடங்களும் அடக்கி வைத்த துக்கம் பீறிட்டுக் கொண்டு வந்தது.

ஆனால் இந்தத் துக்கம் மேலும் அதிகமான நாள் ஒன்று உண்டு. அது சாரியார் சந்நியாசம் பூண்ட நாள். கணவனும் மனைவியும் சேர்ந்து பல ஹோமங்கள் செய்ய வேண்டி இருந்தது. கணவர் மந்திரங்கள் ஜபித்து ஹோமம் செய்ய, கனகவல்லியம்மாள் அழுதுகொண்டே இருந்தார். சிறிது நேரத்தில் தன் கணவர் தன்னைப் பிரியப்போகிறார் என்னும் துக்கம் மேலோங்கி இருந்தது. ஒவ்வொரு ஜபமாகச் செய்யச் செய்ய, துக்கத்தின் அளவு அதிகமாகிக்கொண்டே இருந்தது. பின்னர் நடந்தது தான் ஆகக் கொடுமையானது.

அது சாரியாரின் ஆத்ம தர்ப்பணம். சாரியார் முழுமையான சந்நியாசியாக ஆவதற்குச் சற்று முன் நிகழும் நிகழ்வு அது. சாரியார் தனக்கே இறுதிக்காரியம் செய்து கொள்வது அது. ஒருவர் தனக்கே திவசம் செய்ய வேண்டும். அதை அவரது மனைவி ஒரு ஓரத்தில் நின்று பார்க்க வேண்டும். அதன் பின் இருவருக்கும் எந்தத் தொடர்பும் இல்லை என்று ஆக வேண்டும். மிகக் கடுமையான சந்நியாச விதிகளில் இது முதன்மையானது.

சாரியார் தன் வலது கையை உயர்த்தி ஒரு மந்திரத்தை உரக்கச் சொன்னார். ‘ஓ மக்களே, மேலே இருந்து பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் தேவதைகளே, ஓ சூரியனே, உங்களிடம் நான் சூளுரைப்பது இது. நான் இனி நான் இல்லை. எனக்கும் இந்த உடலிற்கும் ஒரு தொடர்பும் இல்லை. நான் என் உடலில் இருந்தும், இந்த உடலின் தொடர்பில் உள்ளவர்களிடமிருந்தும், என்னிடமிருந்தும் விடுதலை பெறுகிறேன். எனக்கும் என் உடலிற்குமோ, எனக்கும் என் உடல் தொடர்புள்ள மற்றவர்களுக்குமோ இன்றிலிருந்து தொடர்பு அறுபடுகிறது. நான் நானாக இல்லாத இந்த உடலிற்குத் தர்ப்பணம் செய்கிறேன். இந்த உடலாகிய நான் இறந்து விட்டேன். இந்த ஆத்மா நல்ல கதி அடைவதாக’.

இந்தச் சூளுரைகள் தேவிகளைக் காயப்படுத்தின. ஆனாலும் சந்நியாச தர்மம் என்பது இதுவே என்று சாந்தமானார். அன்றிலிருந்து சாரியாருக்கும் அவரது இரத்த சம்பந்தமுள்ள யாருக்கும் தொடர்பில்லை என்று ஆனது. அதன் பிறகு இன்று தான் ஜீயராகச் சாரியார் விளாகம் வருகிறார்.

நான்கு நாட்கள் விமரிசையான விழாக்கள், உபன்யாசங்கள் என்று ஊர் திமிலோகப்பட்டது.

ஊருக்குள் இருந்த பெரிய மடத்தில் ஜீயரும் அவரது பரிவாரங்களும் முகாமிட்டிருந்தனர். கிளம்ப வேண்டிய நிலையில் ஜீயர் ஏற்பாடுகளைப் பார்வையிட்டுக்கொண்டிருந்தார். இரவு ஒன்பது மணி அளவில் கிளம்பினால்தான் மறு நாள் காலைக்குள் திருவள்ளூர் சென்று சேர முடியும். மறு நாளைய தினப்படி பூஜைகளுக்கு எந்த இடைஞ்சலும் இருக்கக் கூடாது என்பதில் ஜீயர் கவனமாக இருந்தார்.

எட்டரை மணி அளவில் வத்சன் மூச்சிரைக்க ஓடி வந்தான். ‘ஸ்வாமிகளைப் பார்க்க வேண்டும். ரொம்பவும் அவசரம்’, என்று சொன்னான்.

மடத்தின் வெளியில் சலசலப்பு கேட்டு ஜீயர் மெதுவாக எழுந்து வந்து பார்த்தார். வத்சன் சாஷ்டாங்கமாக விழுந்து சேவித்தான்.

எழுந்து, வளைந்து நின்று, வாய்பொத்தி ,’அம்மா…’ என்றான்.

ஜீயரின் பூர்வாசிரம தாயார் சிறிது நாட்களாகவே படுக்கையில் இருந்தார். அவரைக் கனகவல்லி அம்மாள் தான் கவனித்து வந்தார். தான் செய்யவேண்டியது என்ன என்று ஜீயருக்குப் புரிந்த்து.

‘ஏற்பாடெல்லாம் ஆயிடுத்தா?’ என்றார்.

‘ஏற்பாடு’ என்றால் என்ன என்று வத்சனுக்குப் புரிந்தது.

‘ஆயிடுத்து அடியேன், யாரும் கண்ணுல பட மாட்டா’, என்றான்.

‘யாரும்’ என்பது ஜீயரான சாரியாரின் மனைவி கனகவல்லி என்பது வத்சனுக்குத் தெரியும். சந்நியாச ஸ்வீகரத்திற்குப் பிறகு மனைவி முன்னாள் கணவரின் பார்வை படும் இடத்தில் தென்படக்கூடாது என்பது எழுதப்படாத சட்டம். வைணவ மடங்களில் கடுமையாக்ப் பின்பற்றப்படும் ஒரு நியமம்.

வேறு ஓன்றும் பேசாமல் ஜீயர் திரிதண்டத்துடன் நடந்து வந்தார்.

சாரியார் தாயின் முகத்தைப் பார்த்தார். திரிதண்டத்தைக் கீழே வைத்து அக்னியை எடுத்துத் தாய் மேல் சேர்த்துப் பின் கை கூப்பினார்.

ஒரு முறை குளத்தில் நீராடி திரிதண்டம் எடுத்து ஜீயர் மடம் நோக்கித் திரும்பினார்.