Tag: LTTE

‘பத்மநாபா படுகொலை’ – நூல் விமர்சனம்

.. விடுதலைப் புலிகளை இந்தியாவில் ஆதரிப்பவர்கள் ஒன்று கோழைகளாக இருக்க வேண்டும் அல்லது அவர்களிடம் கைக்கூலி வாங்கிக்கொண்டிருப்பவர்களாக இருக்க வேண்டும் – jeyakanthan

 பத்மநாபாவையும் சேர்த்துப் பதினான்கு பேரைப் புலிகள் படுகொலை செய்தனர். செய்யப்பட்ட இடத்தில் இருந்து ஆறு தெரு தள்ளி நான் டி.வி. பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.

பத்மநாபா என்றொருவர் இருந்தார், ஈழப் போரில் பெரும் பங்கு ஆற்றினார், விடுதலைப் புலிகளுடன் சமரசம் செய்துகொள்ள மறுத்தார், இந்திய இலங்கை ஒப்பந்தத்தை வரவேற்றார், ஆகவே சென்னை கோடம்பாக்கத்தில் வைத்துப் புலிகள் அவரையும் வேறு 14 பேரையும் படுகொலை செய்தனர்.

மேற்சொன்ன தகவல்கள் அனேகமாக இப்போது யாருக்கும் நினைவில் இருக்க வாய்ப்பில்லை. அப்படி ஒருவர் இருந்தார் என்பதே கூட பலருக்கும் தெரியாமல் இருக்கவே வாய்ப்புள்ளது. ஈழ விடுதலைப் போர் என்றால் ஏதோ விடுதலைப் புலிகள் மட்டுமே என்றொரு பிம்பமே தற்போது அனேகமாகப் பலருக்கும் உள்ளது. 

ஈழத்திற்கான போர் என்பதில் பிரபாகரன் தலைமையிலான புலிகள் தவிர பல போராளிக்குழுக்கள் இருந்தன என்பதையே நம் தமிழ் மக்களுக்கு நினைவு படுத்த வேண்டியுள்ளது. அவ்வாறான சூழலில், ‘பத்மநாபா படுகொலை’ என்னும் நூல் சரியான நேரத்தில் வெளிவந்துள்ளது. எழுதிய ஜெ.ராம்கி, வெளியிட்ட சுவாசம் பதிப்பகம் நீடூழி வாழ்க. 

இனி கொஞ்சம் வரலாறு. நிறைய  படுகொலைகள் என்று பயணிப்போம்.

பத்மநாபா படுகொலை என் மனதில் ஆழப் பதிந்த ஒன்று. அவர் கோடம்பாக்கத்தில் கொலையான அன்று, மாம்பலத்தில் என் மாமா வீட்டில் நான் தங்கியிருந்தேன். பொறியியல் நுழைவுத் தேர்வு எழுத சென்னை வந்திருந்தேன். அத்துடன், 1983 முதல் ஈழத்திற்கான போர் பற்றிய செய்திகள், போராளிக்குழுக்கள் பற்றிய தகவல்கள், இந்திய இலங்கை ஒப்பந்தம் என்று மிகவும் ஊன்றிப் படித்துக்கொண்டிருந்தேன். இந்திய அமைதிப் படை இலங்கை சென்ற போது மாலை 5:30 மணி அளவில் ஆல் இந்தியா ரேடியோவின் பிரத்யேக ஒலிபரப்பையும் விடாமல் கேட்டிருந்ததுண்டு. ஆகவே, இலங்கை நடவடிக்கைகள் அனேகமாக அத்துப்படி. ( ‘நெய்வேலிக் கதைகள்’ நூலில் இதைப் பற்றி நிறைய எழுதியுள்ளேன்). 

   விடுதலைப் புலிகள் தவிர, ஈரோஸ், பிளாட், டெலோ, ஈபிஆரெல்எஃப் என்று பல போராளிக் குழுக்கள் அன்று செயல்பட்டு வந்தன. அனைத்துப் போராளிக்குழுக்களையும் அழித்தொழித்து, புலிகள் பயங்கரவாதக் குழுவாகப் பரிணாம உருமாற்றம் அடையத் துவங்கிய காலம் அது. ராஜீவ் காந்தி அப்போது உயிருடன் இருந்தார்.

பத்மநாபா இடதுசாரிச் சிந்தனை கொண்டவராக ஈபிஆர்எல்எப் இயக்கத்தை நடத்தி வந்தார். யுத்தம் என்பது எப்போதாவது நிறுத்தப் பட வேண்டிய ஒன்று என்பதை உணர்ந்தவராக, ஒரு புள்ளியில் யுத்தம் நின்று சமாதானம் துளிர்த்தாலே மக்கள் அதிகாரம் பெற்று வாழ முடியும் என்பதை உணர்ந்தவராக, தன் போராளிக்குழு இளைஞர்களுக்கு ஒரு மார்க்கதரிசியாகத் திகழ்ந்தார் பத்மநாபா. யுத்தம் தீர்வல்ல என்பதை உணர்ந்தவராக இருந்த அவர், சமாதானம் துவங்க வேண்டிய கட்டம் எது என்பதையும் அறிந்திருந்தார். இதற்கு அவரது வாசிப்பு ஒரு காரணம்.

நிதர்ஸனத்தை உணர்ந்தவராக இருந்த பத்மநாபா தனது குழுவில் அரசியல் பிரிவுத் தலைவராக இருந்து, போராளிகளுக்கு அரசியல் பயணத்திற்கான வழி காட்டும் சிந்தனையாளராகச் செயல்பட்டு வந்தார். அதனாலேயே, ஆயுதப் போராட்டம் முடிவடைய வேண்டும் என்பதில் நம்பிக்கை கொண்டு, இந்திய இலங்கை ஒப்பந்தத்தை ஆதரித்தார். 

ஆனால், அரசியல் பயணத்திற்குப் புலிகள் தயாராக இருக்கவில்லை. ஆயுதப் போராட்டம் மூலம் ஆட்சியைப் பிடித்துவிட முடியும் என்று அவர்கள் நம்ப வைக்கப் பட்டார்கள். இதற்கு, இந்தியா மற்றும் பிற நாடுகளில் இருந்து பண உதவி செய்துவந்த குழுக்கள் முக்கிய காரணம். யுத்தம் நின்றால் பணப்புழக்கம் நின்றுவிடும் என்று நம்பிய பல குழுக்கள் ஈழத்தில் யுத்தம் நிற்காமல் பார்த்துக் கொண்டன. அந்தச் சதியில் பத்மநாபா, உமா மகேஸ்வரன், பாலகுமார் முதலான தங்கள் சகோதரப் போராளிகளை ஹவிசுகளாக கொடுத்த புலிகள், இறுதியில் ஆத்ம சமர்ப்பணம் செய்துகொள்ள வேண்டிய நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டனர்.

பத்மநாபா கொல்லப்பட்ட நேரத்தில் புலிகள் இலங்கை அரசுடன் சமாதானத்தில் இருந்தனர். பிரேமதாசா அரசுடன் கூட்டுச் சேர்ந்து, இலங்கையின் வடக்கு மற்றும் கிழக்கு மாகாணங்களில் தேர்தல் முறையால் ஆட்சிக்கு வந்த ஈபிஆர்எல்எஃப் அமைப்பின் அரசைக் கவிழக்க அனைத்து வன்முறைச் செயல்களிலும் ஈடுபட்டு வந்தனர். ‘சிங்களவர்களும் நாங்களும் சகோதரர்கள். இந்திய ராணுவத்துக்கு இங்கே என்ன வேலை’ என்று கேட்டு, கருணாநிதி அரசின் ஆசியுடன், முதுகெலும்பற்ற வி.பி.சிங் அரசின் நபும்ஸகத் தன்மையைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு இந்திய ராணுவத்தைத் திருப்பி அனுப்பினர். 

இதன் பலன் : ஈபிஆர்எல்எஃப் அரசு முறிந்தது. தமிழர்களுக்குக் கிடைத்த ஒரே வெற்றியும் பறிபோனது. சகோதரர்கள் என்றும் பாராமல் சக போராளிகளைப் புலிகள் கொன்றனர். அதன் தொடர்ச்சியாக பத்மநாபா சென்னையில் படுகொலை செய்யப்பட்டார். 

பத்மநாபா சென்னையில் கொல்லப்படுவதற்கு இரண்டு நாட்கள் முன்னர், தமிழக முதல்வர் கருணாநிதி ‘புலிகள் தங்கள் நாட்டில் சுதந்திரமாக உலவி வருகின்றனர். அவர்கள் தமிழகத்தில் இருக்க வேண்டிய தேவை என்ன? தமிழ் நாட்டில் புலி என்று யாரும் இல்லை’ என்று பேட்டியளித்திருந்தார். 

பத்மநாபாவையும் அவரது கூட்டாளிகளையும் கோழைத்தனமாகக் கொன்ற கூட்டத்தின் சூத்திரதாரியான ஒற்றைக் கண் சிவராசன் பின்னர் ராஜீவ் காந்தியின் படுகொலைக்கும் காரணமானான். 

தேர்தல் மூலம் இலங்கையில் தமிழ் மாகாணங்களுக்குத் தமிழர் ஒருவர் ( வரதராஜ பெருமாள் ) முதல்வரானார். இதற்குக் காரணம் ராஜீவ் காந்தி மற்றும் எம்.ஜி.ஆர். இவர்களுக்குப் பிறகு, பத்மநாபா தலைமையிலான ஈ.பி.ஆர்.எல்.எஃப். குழு. ஆனால், அத்தனை முன்னேற்றங்களையும் தவிடு பொடியாக்கித் தங்களையும் தம் மக்களையும் அழித்தொழித்த பெருமை விடுதலைப் புலிகளுக்கு உண்டு. 

இந்தப் பின்புலத்தில் இருந்து ‘பத்மநாபா படுகொலை’ நூலை வாசித்துப் பார்த்தால் தற்கால இளைஞர்களுக்கு அன்னாளைய நிதர்ஸனச் சித்திரங்கள் புரிய வாய்ப்புண்டு. பத்மநாபா கொலைக்குப் பின் ஒற்றைக் கண் சிவராசன் முதலான புலிகள் எவ்வாறு தப்பினர், காவல் துறையின் அக்கறையின்மை மற்றும் செயல் அற்ற தன்மை, ஆயுதங்கள் போதாமை, முதல்வரின் அலட்சியம், அதனால் பின்னாளில் விளைந்த ராஜீவ் கொலை என்று வரலாற்றுப் பின்னணியை மனதில் நிறுத்தும் நூல் ‘பத்மநாபா படுகொலை’. 

பத்மநாபா படுகொலைக்குப் பின்னர் இரங்கல் கூட்டத்தில் எழுத்தாளர் ஜெயகாந்தன் பேசியது :

‘பத்மநாபாவைக் கொன்றவர்களைப் போராளிகள் என்றோ, புரட்சிக்காரர்கள் என்றோ உலகம் ஒப்புக் கொள்ளாது. அவர்கள் வெறும் வன்முறையை வழிபடுகிற ஃபாசிஸ்டுகள். அவர்களுக்குத் தேசம் இல்லை, இனம் இல்லை, மொழி இல்லை, தாய் இல்லை, தந்தையும் இல்லை.. கொள்கையும் கோட்பாடும் இல்லாத ஒரு கூட்டத்திடம் நம் இளைய சமுதாயம் பலியாவதும், அதை எதிர்த்தும் பலியாவதும் பரிதாபத்திற்குரியது. 

.. விடுதலைப் புலிகளை இந்தியாவில் ஆதரிப்பவர்கள் ஒன்று கோழைகளாக இருக்க வேண்டும் அல்லது அவர்களிடம் கைக்கூலி வாங்கிக்கொண்டிருப்பவர்களாக இருக்க வேண்டும்’  

நூல்: ‘பத்மநாபா படுகொலை’. ஆசிரியர் : ஜெ.ராம்கி. சுவாஸம் பதிப்பகம். விலை: ரூ: 160. +91-81480-66645 www.swasambookart.com

இலங்கைத் தமிழர் விஷயமாக வந்துள்ள எனது பிற நூலாய்வுகள்.

https://amaruvi.in/2015/12/20/இந்தச்-சாவுகளுக்கு-மன்னிhttps://amaruvi.in/2015/12/20/இந்தச்-சாவுகளுக்கு-மன்னி//

  1. Still Counting the Dead – a review
  2. Rise and fall of Prabhakaran – a review
  3. A fleeting moment in my country – a review
  4. This divided island – a review

The Family Man 2 – a layman’s review

Shrikant Tiwari, a TASC (NIA) agent, hunts down LTTE terrorists to save the Indian Prime Minister. Amidst flying bullets, we see epithets and F-words and cuss words raining cats and dogs. When characters aren’t using cuss words, they shoot or travel by a Mahindra Scorpio. That is Family Man 2 for the lay man.

Manoj Bajpayee, true to his skills, plays Shrikant Tiwari exceptionally well. While the Prime Minister Ms.Basu is modelled on the lines of Mamta Banerjee, she talks about PM Narendra Modi’s ‘Make in India’ schemes. Basu’s meeting with Sri Lankan President Rupatunga resembles the Modi-Xi meet at Mahabalipuram, for the event is quite recent. Modi’s many overtures to Tamil Nadu finds a mention in Basu’s saying so – ‘maine ithna kiya in logon ko’. Basu doesn’t spot the bindi, a prominent symbol of bengali hindu women. Here again, Mamta Banerjee sneaks in.

The series is a thriller yet has its scenes of cryptic humour. The scenes were Talpade, Shrikant’s assistant, drools over Umaiyal, the police officer from Tamil Nadu, are a treat to watch. Shrikant’s personal life, full of troubles, is an un-welcome distraction though.

The series talks about ISI-LTTE links. Though the LTTE had tried to get help from Palestinian rebels, it has not been fully established that the now defunct LTTE had anything to do with Pakistan’s ISI. Reality was that Pakistan had hobnobbed with Sri Lankan govt to needle India.

The characterisation of the female terrorist, Raji, merits attention. Played brilliantly by Samantha Akkineni, Raji, though the tough fighter that she is, has a soft corner for the Pakistani agent Sajid. This is depicted not so explicitly but becomes visible when, on hearing about his death, Raji stops her dinner midway and moves from the scene abruptly.

The characters of Bhaskaran and Deepan are modelled definitely after LTTE Chief Prabhakaran and LTTE’s chief ideologue Anton Balasingham. However the events that take place are not true. It is true that Balasingham’s words did not carry weight with Prabhakaran in the post 9/11 world and that ultimately led to the obliteration of the LTTE.

Muthu, the TASC office from Tamil Nadu is played brilliantly by Ravindra Vijay. When Talpade talks about ‘South Indian Food’, Muthu asks, which state in South India as there are five states that comprise of South India.

The attention to detail in the series merits attention. When Raji goes into Jebaraj’s home, the poster in the background displays the ‘Eelam’ geography and talks about remembrance. The clock shows 8:15 when Tiwari’s family has its dinner and later, when Tiwari and his wife have a chat, clock shows 8:45. Many such items show the efforts the crew has put in for the production.

A treat to watch – Family Man 2.

P.S.: The executive producer’s name is Rahul Gandhi. And the irony shows.

Tamil Nadu to Taliban Nadu

The state of Tamil Nadu entered the hospital in December 2015. Then it graduated to an ICU in September 2016 and finally reached the mortuary in December 2016. From then on, it continues to be in the same state – lying in state.

Dec 15 floods not only devastated Chennai but also wrote the preamble to the destruction of the state’s economics. When floods ravaged the state, overseas companies that had their offshore operations in Chennai took a serious hit. The offshore sites were not reachable for 4 days and that had a devastating effect on the bottom lines of many IT enabled companies.

I took it as a cue and moved a critical function to another state in India. Many had done that too, later I learnt.

Then came September 2016, when the then Chief Minister of the state Ms.Jayalalithaa was taken ill. She was in hospital until December 2016 when she passed away. The business scenario took a serious downward spiral as the state didn’t have a head of state for many months.

Later during January 2017, assorted groups took advantage of the situation and held the state to ransom by holding an indefinite strike and protest on the shores of the Bay of Bengal in Chennai. What appeared to be a ‘student’s protest’ to voice opposition to the banning of a popular traditional animal sport soon metamorphosed into an ugly monster that espoused sedition and linguistic chauvinism.

From then on, periodic protests in the name of safeguarding agriculture, protecting tamil pride, opposing the ‘exploitative’ attitude of industries et al have begun to surface with no warning. Meanwhile the state government has gone into a paralytic mode with no visible activity happening in the name of governance.

This sudden vacuum in the power structure has provided the necessary impetus to the anti-social elements to wreak havoc on the state and upset the carefully built image of the state as a safe one for investment.

The LTTE money that is still available in a few hands, the religious conversion inspired and church backed activists who have seen their folk dwindling, the out of business politicians who were kept at bay by the two state political parties, the parties affected by the recent demonetization by the Narendra Modi government – mostly the hawala operators, movie producers et al – these are the forces that are behind the incremental descent into chaos.

Yet another force that is not spoken about at all by the mainstream media is the rapid wahabi inspired elements that are seeking to consolidate and bring about greater instability in the state. The late Jayalalithaa too pandered to this sect when she allowed the ‘Anti-Superstition Conference’ of the wahabi inspired elements. The elements openly asked for the desecration of the sufi shrines in Tamil Nadu, as the latter were not as per the teachings of the wahabi sect of Islam. For 100s of years, hindus and christians have visited these sufi shrines as a show of inter-religious harmony in the country. Disturbing this amity is a recipe for disaster.

Some of the leading movie stars like Kamal Hasan have found it fit to come out in the open and voice concern on the state of affairs – an attempt to enter the political scene now that the all powerful leader – Jayalalithaa- is gone. It was Kamal Hasan who had to face the music of wahabi elements when he sought to release a movie of his – Viswaroopam – that talked about terrorist elements and the US war on terror. That Jayalalithaa used Kamal Hasan to consolidate the wahabi elements to support her was an open secret that none wanted to acknowledge.

Tamil Nadu is seen to oppose any progressive central government scheme much to the detriment of its own people. Overseas investors are in two minds whether to invest in the state or not, now that there is no political leadership with clarity of thought and action.

The recent ‘protest’ in the village of Neduvasal in the name of opposing hydro carbon extraction is worth our attention. This was conducted by, again, the assorted groups of anti-India and anti-Progressive forces. No sooner were the protests announced than the communist parties sidelined with them. The recent converts into communism – the JNU radicals and his ilk – came all the way to Tamil Nadu, to Neduvasal, and ‘voiced’ their support to the cause. This, even after assurances from geologists from the Periyar University in Salem that the hydro carbon extraction in Neduvasal had nothing to do with the water levels going down in the state.

The not-so-recent Kudankulam protests have to be looked into through the same lenses. The local church organisations had gathered together, pooled their resources, and financed the fast-unto-death programme of the local residents. The fasts continued for so long that even Arvind Kejriwal, the born-again-anti-national, came all the way to Kudankulam to voice his support. It is a different matter that Kejriwal had promised free electric power to Delhi ( where he was Chief Minister) and it didn’t matter to him that the free power that he was proposing was drawn from the Atomic rectors of Rajasthan.

The Neutrino project in the Western Ghats in Tamil Nadu has been shelved after considerable money has already been spent. Reason – environmentalists of this anti-national conglomerate opposed it.

Tamil Nadu is seen as the only state that opposes the national eligibility tests for medical seats. Recently the state also abolished the state level qualifying tests for its engineering colleges.

The number of Tamil Nadu students qualifying in central government conducted All India Exams has come down, thanks to successive years of decay in the educational arena. The normally multi-lingual Tamil student is seen to struggle even in Tamil, leave alone English and Hindi. The student knows the next movie that is set for release than what goes into a mobile phone that makes it work.

For the average student, a movie star’s personal attributes are interesting than the issues in South China sea. One should not be surprised if a student, when asked ‘Who is the president of Tibet’, could blurt out, ‘Dalai Lama’. Such is the situation on the ground. The educational statistics of the state’s students, especially in Math and Science, paint a grim picture. While the state should pride itself in providing quality and free educations, it has stooped to the level of distributing liquor through state agencies.

The state had the gory spectacle of the top bureaucrat being raided, in office, by central tax investigators.

However hard I try, as an Indian Tamil, I cannot restrain from thinking that Tamil Nadu is marching progressively towards being rechristened Taliban Nadu.  And feel sad at it.

I plan to write more on these contemporary issues at different times. I shall write them as an Indian first and a Tamil next.

Tell me your views and share the article as appropriate.

Triumph of Truth – book review

51wluoy9dul-_sx301_bo1204203200_Here is a book that made me think if I was doing even ten percent of what the author had done in his job.

D.R.Karthikeyan’s rivetting chronology of events that led to the tragic assassination of Rajiv Gandhi and how he unravelled the conspiracy and the perpetrators of the heinous act.

It is a shame for all Tamils that Rajiv was killed in Tamil Nadu by a Tamil militant group from Sri Lanka. The irony is it was a Tamil officer Karthikeyan who investigated the crime and restored the prestige of the Indian police.

The book is replete with minute details of the case – how evidence was gathered, validated and confirmed from different agencies including the FBI. The pains the SIT team undertook to bring out the truth baffles the reader.

Some details terrify : The LTTE chose to kill Rajiv in TN so that Indian Tamils all over India would be targetted by non-Tamils. When that happens, the LTTE trained TNRF ( Tamil National Retrieval Force), a loose militant group trained by the LTTE, would cause disturbace in Tamil Nadu which could lead to the Indian Tamils rising against India. A fanciful idea but a terrible one. Only a sick mind could even house such thoughts.

What is more relevant for us, Indian Tamils, is the fact that parochialism and regionalism do no good to the state and the country. And anti-national forces like the DK which helped the LTTE even after Rajiv’s assassination should be condemned to the dustbins of history.

A delectable read. You are bound to be awed by the professionalism of the SIT led by D.R.Karthikeyan of the IPS.

Sri Lanka's new beginning

Sri Lanka has embarked on a historic pursuit to change its constitution. And none from Tamil Nadu has spoken about it. So much for the welfare of SL Tamils.

The current constitution of SL does not lend itself to be accommodative of all ethic groups. Incremental changes were built into the constitution starting with the Sinhala Only Act of 1956 and The Standardization Act of the 70s.  The Bandaranayaka couple and the subsequent Presidents ensured that the ethic minorities were kept subdued. And the Tamil and Sinhala hardliners ensured that the fires started in 1956 were kept burning.

The Indo-Sri Lanka Peace agreement could have ensured fair justice to the Tamils. But LTTE’s intransigence ensured that the accord failed. The provincial government of Varadaraja Perumal was extinguished and the ethic strife was kept alive thanks to monetary shots given by diaspora SL Tamils.

The Indo-SL agreement’s achievement of trying to integrate the North and East has been stopped by SL’s Supreme Court as un-constitutional.

President Sirisene has rightly understood that the Constitution was the hindrance and is forming a constituent assembly to frame a new constitution for the island nation.

Now is the time for all the stake holders to come together in this effort to document a just and equitable constitution for the strife torn nation. India’s role in this new effort, though kept under wraps for the moment, should be substantial and long lasting. With 65 years of democratic governance, India should depute its constitutional experts and statesmen like Soli Sorabji, Fali Nariman and Parasaran to help Sri Lanka frame its guiding document.

As an Indian Tamil who has been a student of Sri Lankan Tamil issue from 1985 , I have the following suggestions for President Sirisene for the new constitution. Please ensure that :

  1. All ethnic groups feel valued and equal
  2. All 3 languages are recognized and are equal
  3. Executive Presidency is abolished
  4. Sedition becomes anti-national
  5. Diaspora Tamils return home
  6. The constitution is secular
  7. Ethnic or racial tension mongering is punishable

And let the Tamil politicians in TN continue to fight their petty politics, for it is this lot that is the loser in case peace returns to Sri Lanka.

Diary of a Tamil Tiger – a review

Malaravan, aged 22, died in 1992. Nothing significant except that he was an LTTE guerrilla and this book is his diary as a fighter for 2 years.

We get to see the mind of a guerrilla from close quarters. Malaravan in Tamil stands for the one who resembles a flower. Strange as it might sound, the boy is indeed like a flower-gentle, caring, humane and on the look out for motherly love and affection while on the move, fighting.

Malaravan records his daily activities that lead up to the capture of Maankulam, a scenic town, from the Sri Lankan forces. The trials of a fighter, the daily gore that he has to face, the silly caste differences that he sees in his people’s attitude, the preparations for an attack, the loss of fellow fighters and how he felt about them et al are recorded in minute detail.

51g7id86rql-_sx320_bo1204203200_Malaravan, as we see, is a keen observer of nature. He also records the environment that he is in, the different birds and animals that he sees, the different kinds of trees and plants, the enemy fighters and their weapons, the helicopter fights and similar such details.

We also come to know that he is the son of a doctor, has doctor siblings, was doing great in school and still chose to fight and make the supreme sacrifice.

We don’t get to see any regret at all in his words. We get to hear the normal conversations of people and some longing for home life. We are also treated to some humour even when he fights alongside his comrades a.k.a. Pooralis.

He ends his diary in anticipation of another war and promises to write about that, but is killed prior to the war.

What we are left with is: Did his sacrifice and those of many thousands of young men and women achieve anything at all? The answer, as it is obvious now in 2015, is a resounding ‘No’ and that casts a deep sigh of melancholy in our hearts.

So, why did Malaravan die? I don’t know the answer to this question.

இந்தச் சாவுகளுக்கு மன்னிப்பில்லை

‘விடுதலைப் புலிகள்’ என்னும் மாபெரும் மனித சக்தியால் என்னவெல்லாம் செய்திருக்க முடியும், ஆனால் என்னவெல்லாம் செய்தார்கள், எப்படி நாசமாய்ப் போனார்கள், எப்படித் தங்களுடன் சேர்த்து தங்களைச் சேர்ந்த சாதாரண மக்கள் கூட்டத்தையும் அழித்தொழித்தார்கள் அல்லது அதற்கு உதவினார்கள் என்று நினைக்கும் போது பெரும் பரிதாபமே ஏற்படுகிறது.

ஒரு தலைவனின் ஆணையை உயிரைக்கொடுத்தாவது முடிக்க வேண்டி, ஒரு மனிதக் கூட்டம் ( சிறார்கள் உட்பட) என்னவெல்லாம் செய்தது, ஒரு நிமிடம் கூட நின்று யோசிக்காமல், ‘தலைவன் சொல்லிவிட்டான்’ என்பதால் சிரமேற்கொண்டு செய்துமுடித்த கூட்டத்தைக் கொண்டு என்னவெல்லாம் செய்திருக்க முடியும்?

வன்னி, முல்லைத்தீவு, யாழ்ப்பாணம் முதலிய இடங்களில் ஒரு சிறிய அரசாங்கமே செய்துவந்த ஒரு குழு, அதுவும் முன்னேறிய சமூகங்கள் போல சாதி, மதம் பாராமல் செயல்பட்ட ஒரு ‘கிட்டத்தட்ட-அரசு’, கொஞ்சம் விட்டுக்கொடுத்து, உலக நடைமுறைகளை அனுசரித்துச் சென்றிருந்தால் இன்று தமிழ்கம் வெட்கித் தலைகுனிகிற சாதி அமைப்புக்கள் இல்லாத ஒரு அரசை வன்னியில் நாம் கண்டிருப்போம்.

41fak7a4k6l-_sy344_bo1204203200_பெண் உரிமை, பெண்களின் பங்கை சமூகத்துக்குப் பயனளிக்கும் வகையில் கொண்டுசெல்வது முதலான முற்போக்கான நோக்குடன் செயல்பட்ட ஒரு அமைப்பு, பல பிற்போக்கு அம்சங்களையும், சாதி அடுக்குகளையும் கொண்ட தமிழ்ச் சமுதாயத்திற்கு உதாரணமாக இருந்திருக்கவேண்டிய ஒரு இயக்கம், தனி மனிதத் தொலை நோக்கின்மையால் பாழாய்ப் போன வரலாறு நம் முன்னே இருந்திருக்காது.

விடுதலைப்ப்புலிகளின் இறுதிக் காலத்தில் அவர்களுக்கு வந்த ஞானம், தங்களைக் காப்பாற்ற இனி ஒரு அமைப்பும் முயலப்போவதில்லை என்று தெரிந்தவுடன் அவர்கள் கட்டுப்பாடுகளற்ற சரணாகதியை நோக்கி நகர்ந்தது சில வருடங்கள் முன்னர் நடந்திருந்தால் இன்று ஒரு முன்னேற்றப் பாதையில் சென்றிருந்த சமுதாயத்தை நாம் கண்டுகொண்டிருந்திருப்போம்.

புலிகளையும், மற்ற போராளிகளையும் வைத்துத் தமிழக அரசியல்வாதிகள் அடித்த கூத்து, புலிகளைத் தனி ஈழம் நோக்கியே நகர்த்திய வெளி நாடு வாழ் இலங்கைத் தமிழர்கள், ஆயுத வியாபாரிகள்- இவர்கள் ஒருவருக்கும் நல்ல கதியே கிடையாது.

41jqymo3psl-_sx319_bo1204203200_எப்படியாவது பிரபாகரனை சமாதானத்துக்கு ஒப்புக்கொள்ள வைக்க. பாலசிங்கம் பலமுறை முயன்றுள்ளார். அவருக்குத் தெரியாமல் வன்முறைத் தாக்குதல்களை நிகழ்த்திவிட்டு அவரை விட்டு அதற்குக் காரணம் சொல்லவைத்து உலகத்தை எவ்வளவுதான் ஏமாற்ற முடியும்? இத்தனைமுறை வன்முறைத்தாக்குதல்கள் செய்ததற்குப் பிரபாகரன் மட்டுமே காரணமா? பின்னால் இருந்து இயக்கிய சக்திகள் யார் என்று ஆராயத் தோன்றுகிறது. மற்ற போராளி இயக்கங்களைப் பூண்டோடு ஒழித்துக்கட்ட அவர் முயன்று அழித்தது ஏன்? தான் மட்டுமே பிரதிநிதி என்று அமைய வேண்டும் என்கிற எண்ணமா? முராரியின் நூலைப் படிக்கும் போது அப்படித் தோன்றுகிறது.

30 வருடங்கள் போராட்டம். அமைதி ஏற்பட வாய்ப்புள்ளது என்கிற நிலை தோன்றுவது போல் தெரிந்தாலும் உடனேயே ஏதாவது ஒரு கொலை பாதகத்தைச் செய்வது, அத்துடன் அமைதிக்கான முயற்சிகள் முறிந்து போவது. பின்னர் மீண்டும் போர். மீண்டும் அமைதி முயற்சி. மறுபடியும் கொலைபாதகம். நிகழ்வுகளில் பங்குகொண்டவர்கள், இறந்தவர்கள், தோன்றிச்சென்ற அரசியலாளர்கள் – யார் பெயரும் நினைவில் நிற்க முடியாத அளவிற்கு மீண்டும் மீண்டும் போர் மற்றும் அமைதி முயற்சி. ஒரு நேரத்தில் யார் யாரைக் கொன்றார்கள் என்றே மனதில் பதிய மறுக்கிறது. கொன்றது இலங்கை ராணுவமா அல்லது போராளிகளா என்றே தெரியாத நிலை தோன்றுகிறது.

1987ல் சென்னையில் இருந்து டில்லி செல்லும் போது பிரபாகரன் பேசியவை, டில்லியில் இருந்து இலங்கை சென்ற போது, இந்திய அரசுப் படைகளின் வாகனத்தில் பயணித்தபடி வந்து இந்தியாவிற்கு எதிராகவும் ஒப்பந்தத்திற்கு எதிராகவும் பேசியது – பால சிங்கமே அதிர்ச்சி அடையும்படி மாற்றி மாற்றிப் பேசியது – அது என்ன ஒரு மன நிலையா? அல்லது போராட்டம் தொடர்ந்து நடந்தே ஆக வேண்டிய கட்டாயம் உள்ள, அவரை இயக்கிய பெயர் தெரியாத சக்திகளின் உத்தரவா? என்று பலவிதங்களில் யோசிக்க வைக்கிறது.

புலிகள் கொலைதான் செய்தார்கள். பெரியவர் அமிர்தலிங்கம் என்ன பாவம் செய்தார்? கதிர்காமர் என்ன செய்தார்? இக்கொலைகள் எல்லாம் பிரபாகரனின் தன்னிச்சையான உத்தரவில் நிகழ்ந்தவையா? அல்லது அவரது பெயரைக்கொண்டு வேறு ஏதேனும் சக்திகள் செய்தனவா? ஏனெனில் 2002-2006 வரையிலான சண்டை நிறுத்த காலத்தில் வன்னிப் பகுதியில் நடைபெற்ற புலிகள் ஆட்சி பற்றிய செய்திகளும் ஆவணங்களும் பிரபாகரனை முற்போக்கு எண்ணங்கள் கொண்ட. சம நிலை மனதுடையவராகவே காட்டுகின்றன. படிப்பகங்கள், ஆவணக் காப்பகங்கள், பெண்கள், சிறுமிகள் நல இயக்கங்கள், மூத்த சமூகத்தினர் ஓய்வு இல்லங்கள் என்று பல நிலைகளிலும் புலிகள் இயக்கம் செயல்பட்டுள்ளது. ஒருவரே எப்படி மனித மனத்தின் இரு வேறு நிலைகளில் இருந்து செயலாற்ற முடியும் ?

நீலன் திருச்செல்வன் இறக்கவேண்டிய காரணம் கடைசிவரை பிடிபடவில்லை. அரசுடன் பேசியது அவர் குற்றம் எனில் புலிகளும் பலமுறை அரசுடன் பேசியுள்ளனரே? ‘பேசலாமா கூடாதா என்பதை நாங்கள் தான் தீர்மானிப்போம். நாங்கள் பேசினால் மதிச்செயல், நீ பேசினால் சதிச்செயல்’ என்கிற நடைமுறை பாசிசம் அல்லாது வேறு என்ன? முராரியின் நூலைப் படிக்கும் போது எற்பட்ட இந்த உணர்வை என் மனதில் இருந்து நீக்க விரும்பினாலும் முடியவில்லை.

வன்னிப் பகுதியைச் சார்ந்த 16,17 வயதுடைய இளம் பெண்கள் தாங்களாகவே விரும்பிச் சென்று புலிகள் அமைப்பில் சேருவதையும் காண்கிறோம். வீடுகளில் அடக்குமுறை இருப்பதால் விடுதலை வேண்டி மட்டுமே அப்படிச் சென்றார்கள் என்று கொள்ளவியலாது. புலிகள் அமைப்பில் பெண்களுக்கு அளிக்கப்பட்ட சம உரிமைகள், சமூக அந்தஸ்து முதலியன அப்படிச் சேரத் தூண்டியிருக்கலாம் என்றே எண்ணத் தோன்றுகிறது மாலதியின் நூலைப் படிக்கும் போது. அப்படிப் பயிற்றுவிக்கப்பட்ட பெண்கள் கூட்டம் அமைதிச் சூழலில் நாட்டுக்கு என்னவெல்லாம் நல்லது செய்திருக்க முடியும்! பிரபாகரன் மட்டும் சற்று விட்டுக்கொடுத்து இலங்கை அரசமைப்பில் தன்னாட்சி பெற்ற ஒரு மாகாணம் என்னும் ஒரு ஏற்பாட்டை நிறுவியிருந்தால் இந்நேரம் வடக்குப் பகுதி நாம் பார்த்து வியக்கும் வண்ணம் இருந்திருக்கும். ஆனால் நடந்ததோ பேரழிவு. காரணம் அவர் ஒருவர். அல்லது அவரை இயக்கிய பெயர் தெரியாத கூட்டம்.

2003, 2004 ஆண்டுகளில் பிரபாகரன், பாலசிங்கம் இருவரும் இந்தியாவை மீண்டும் தலையிட அழைக்கிறனர். ‘பழையன மறப்போம்’ என்று பேசுகின்றனர் ( ராஜீவ் கொலை). ஆனால் இந்தியா தலையிடுவதில்லை என்று முடிவெடுக்கிறது. திரிகோணமலையில் இந்தியன் ஆயில் நிறுவனம் ஏற்படுகிறது. தேசீய அனல் மின் நிறுவனம் இன்னொரு மின் திட்டத்தை உருவாக்குகிறது. புலிகள் சிறிது நிதானத்துடன் நடந்திருந்தால், சமயோசிதமாகச் சிந்தித்திருந்தால் இன்று அந்த நிறுவனங்கள் வடக்குப் பிராந்தியத்திலும் இருந்திருக்கும். மக்கள் நலம் பெற்றிருப்பர்.

மஹிந்த ராஜபக்ஷ ஒரு சாதாரண அரசியல்வாதி. 2005 வரை அவரை யாரென்றே தெரியவில்லை. ரனில், சந்திரிகா, சிரிமாவோ, பிரேமதாசா, ஜயவர்தன, விஜயதுங்க, அனுரா பண்டாரனாயகா என்று பல நட்சத்திரங்கள் தோன்றி ஒளிர்ந்து, சில பெயர்ந்து விழுந்து, சில மீண்டும் துளிர்ந்து எழும் நீண்ட 30 ஆண்டு கால அரசியல் வானில் மஹிந்த ராஜபக்ஷ ஒருமுறை கூட எட்டிப் பார்க்கவில்லை. 2005ல் புலிகள் மக்களை வாக்களிக்கக் கூடாது என்று தடுப்பதால் ரனில் விக்கிரமசிங்க 48.5%மும், மஹிந்த 50.5%மும் பெறுகின்றனர். அதனால் மஹிந்த அரசமைக்கிறார். பின்னரும் அவரும் புலிகளிடம் பேசவே விழைகிறார். சிங்கள ஆதிக்கவாத ஜெ.வி.பி.ன் கொட்டத்தை அடக்கப் புலிகளுடன் சமரச முயற்சி செய்கிறார். ஒரு கட்டத்தில் ஜெ.வி.பி. அடங்குகிறது. ஆனாலும் புலிகள் அந்த வாய்ப்பையும் பயன் படுத்தவில்லை.

51ubjxt0z7l-_sx330_bo1204203200_2002ல் ஏற்பட்ட போர் நிறுத்தம் மெல்ல செயலைழக்கத் துவங்குகிறது. 2001ல் அமெரிக்காவில் ஏற்பட்ட இரட்டைக் கோபுரத் தாக்குதலுக்குப் பின் வெளி நாடுகளில் இருந்து பண வரவு கணிசமாகக் குறைகிறது. பண வரவு இல்லாததால் ஆயுதங்கள் வாங்குவதில் பிரச்சினை. உலகளவில் தீவிரவாதம் பெரியதாக உருவெடுக்கத் துவங்கிய நேரத்தில் உலக நாடுகளும் தீவிரவாத இயக்கங்களை அடக்குவதில் மனித உரிமை மீறல்கள் குறித்துக் கண்டும் காணாததுமாகவே இருக்கத் துவங்கின. மெல்ல போர் நிறுத்த ஒப்பந்தம் செயல் இழக்கத் துவங்கியது. ராணுவத் தாக்குதல் துவங்கப் புலிகள் தங்கள் கொலை முயற்சிகளால் தீபம் போட்டனர்.

2006-ல் புலிகளின் பலம் குறையத்துவங்கியது அவர்களைத் தவிர அனைவருக்கும் தெரிந்தது. இருந்தும் மனித வெடிகுண்டுத் தாக்குதல், இலங்கை விமான நிலையம் மீதான தாக்குதல், வான் வழித் தாக்குதல் என்று புலிகள் தங்கள் கடைசிகட்ட ஆட்டத்தைத் துவங்கினார்கள். வான் வழியாக இரண்டுமுறை தாக்குதல் நிகழ்த்திய போது இந்தியா உஷாரானது. கூடங்குளம், கல்பாக்கம் என்று இரு அணு உலைகளை இலங்கைக்கு அருகில் கொண்டுள்ள இந்தியா இனி வேறு வழி இல்லை என்னும் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டது. இலங்கைக்குத் தனது சாட்டிலைட்கள் மூலமான உளவு சொல்வதை இந்தியா துவங்கியது.

இந்த நிலையில் புலிகளின் பல ஆயுதக் கப்பல்கள் இலங்கைக்குள் வர முடியாமல் தனது சாட்டிலைட் உளவு மூலம் இந்தியா தடுத்தது. இது புலிகளுக்குப் பெரும் பின்னடைவை ஏற்படுத்தியது. எந்த சமரச முயற்சிக்கும் உடன்படாத ஒரு கொலைவெறிக் கூட்டம் என்னும் தன் மீதான பிம்பத்தைத் துடைக்க புலிகள் எள்ளளவும் முயலவில்லை. 2001ற்குப் பின்னான உல மாற்றங்களைப் பிரபாகரன் உணர்ந்துகொண்டதாகவே தெரியவில்லை.

புலிகள் தங்கள் பழைய தொழிலில் இறங்கினர். பிள்ளைக் கடத்தல் மூலம் ஆட்சேர்ப்பு அதிகரித்தது. கொஞ்ச நஞ்சம் வன்னி, யாழ்ப்பாண மக்களிடையேயிருந்த மதிப்பும் போனது. குடும்பத்துக்கு ஒரு புலி என்பது போக, தேவைக்கேற்ப ஆட்சேர்ப்பு என்னும் முயற்சியில் இறங்கினர். மக்களின் எதிர்ப்பையும் கண்டுகொள்ளவில்லை. இதனால் சாதாரண மக்களின் வெறுப்பும் அதிகரித்தது.

41whsbfuycl-_bo1204203200_2007ல் தோல்வி ஓரளவு உறுதியாகிவிட்ட போதும் அவர்கள் சரணடைவது பற்றி நினைக்கவில்லை. பி.பி.சி.யின் செய்தியாளர் பிரான்செஸ்கா ஹாரிசனின் ‘Still Counting the Dead’ என்னும் நூலில் இவை அனைத்தும் பதிவு செய்யப்படுகின்றன. ஹாரிசன் பலமுறை புலிகளின் முக்கியத் தலைவர் புலித்தேவனிடம் சொல்கிறார். ஸ்கைப் மூலம் இது நடக்கிறது. புலித்தேவன் கழுவும் மீனில் நழுவும் மீனாகத் தெரிகிறார். நார்வேயின் சமாதான முயற்சிகளும், ஓஸ்லோவில் பேச்சு வார்த்தைகளும் பயன் அளிக்கமுடியாமல் புலிகள் விடாப்பிடியாக ‘தனி ஈழம்’ என்று நிற்கின்றனர். மாவீரர் தின உரையில் கடைசியாக 2008 நவம்பரில் பிரபாகரன் இலங்கையின் இறையாண்மைக்குள் அடங்கிய அதிக அதிகாரங்கள் உள்ள ஒரு தமிழர் அரசுக்கு ஒப்புக்கொள்ள மறுக்கிறார். இந்தியா தலையிடும் என்று எதிர்பார்க்கிறார்.

அவருக்குத் தூபம் போட்டு தமிழக அரசியலாதிகள் தவறான வழிகாட்டுகின்றனர். அவர் தொடர்ந்து ஏமாறுகிறார்.

இராணுவத் தாக்குதல்கள் அதிகரிக்கின்றன. புலிகள் மக்களை வெளியேற விடாமல் தடுக்கின்றனர். மக்களின் ஊடே புகுந்துகொண்டு சாதாரண உடையில் போரிடுகின்றனர். இதனாலும் மக்கள் மீது இலங்கை ராணுவம் தாக்குதல் நடத்துகிறது.

ஐக்கிய நாடுகள் சபை, உலக சேவை நிறவனங்கள் என்று அனைத்தும் வெளியேற்றப்படுகின்றன. மக்களுக்கு உணவு கிடைக்கவில்லை. தினமும் இடம் பெயர்வு நிகழ்கிறது. இடையில் புலிகள் ஆள் பிடிக்கும் வேலை. சாதாரண மக்கள் கொத்துக் கொத்தாகச் சாகிறார்கள். யுத்த பூமியை விட்டு வெளியேறும் மக்களைப் புலிகளே கொல்வது கொடூரம்.

இலங்கை ராணுவம் நிதானமிழக்கிறது. புலிகளையும் மக்களையும் வேறுபடுத்தவில்லை. ‘பாதுகாப்புப் பகுதி’ என்று அறிவிக்கப்பட்ட 3 பகுதிகளில் மக்கள் அடைக்கலம் தேடுகின்றனர். ஆனாலும் இராணுவம் அங்கும் தாக்குகிறது. கிறித்தவ தேவாலயங்கள், கோவில்கள் என்று எல்லாவற்றின் மீதும் தாக்குதல்.

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஒதுக்கப்பட்டு, கடைசியில் முள்ளிவாய்க்கால் என்னும் சிறு பகுதியில் புலிகளும் 2 லட்சம் மக்களும் நெருக்கப்படுகின்றனர். கடைசி இரு நாட்களில் புலிகளின் தலைவர்கள் புலித்தேவன், நடேசன், சூசை முதலானோர் சரணடைய முயற்சி செய்கின்றனர். அவர்கள் பாதுகாப்பிற்கு நார்வே உதவியுடன் ராஜபக்ஷ உறுதியளிக்கிறார். ஆனால் அவர்கள் சரண் அடையும் போது கொல்லப்படுகின்றனர்.

இறுதி நாளில் பிரபாகரன் உடல் கிடைக்கிறது. போர் முடிகிறது. ஆனால் இன அழிப்பு தொடர்கிறது. மாணிக் பண்ணை என்னுமிடத்தில் அடைக்கலம் புகுந்த மக்கள் கூட்டத்தின் மீது நடந்துள்ள வெறியாட்டம் பற்றி சொல்ல வார்த்தைகள் இல்லை. அதிலிருந்து கையூட்டு அளித்துத் தப்பித்தவர்களை ப்ரான்செஸ்கா ஹாரிசன் பேட்டி காண்கிறார். ஒவ்வொரு பேட்டியும் மனப்பிறழ்வை ஏற்படுத்தும் அளவு கொடுமையான நிகழ்வுகள் கொண்டது.

ஒரு தனி மனிதனின் வெறி, வெளி நாடு வாழ் இலங்கைத் தமிழர்களின் பெரும் பண உதவி, உலக நாடுகளின் பாரபட்சம், ஐக்கிய நாடுகளின் ஆண்மையின்மை, கத்தோலிக்க திருச்சபையின் அலட்சியம் மற்றும் பாரபட்சம், புலிகள் இந்தியாவை அன்னியப்படுத்தியதால் இந்தியா மறுபடியும் தலையிட விரும்பாதது, 2001 அமெரிக்க தாக்குதலுக்குப் பின் தீவிரவாதம் குறித்த உலகப்பார்வையில் மாற்றம் என்று பல காரணங்கள் கூறலாம். ஆனால் செத்தது என்னவோ இரண்டு வேளை கஞ்சி வேண்டிய சாதாரண தமிழ்ச் சகோதரனும், சகோதரியும் தான்.

இந்தச் சாவுகள் மன்னிக்கப்படப் போவதில்லை.

இந்தப் பதிவிற்கு நான் படித்த நூல்களும் அவற்றின் விமர்சனங்களும்:

  1. Still Counting the Dead – a review
  2. Rise and fall of Prabhakaran – a review
  3. A fleeting moment in my country – a review
  4. This divided island – a review

Still counting the dead – a review

Frances Harrison, a BBC reporter who spent considerable time in Sri Lanka during its crucial ethnic strife period, meets with some survivors of the 2008-2009 genocide and records the happenings during the end game when the LTTE was decimated. The human sufferings, the humanitarian cost of the end game, the intransigence of the Sri Lankan government, the LTTE, the international agencies that include the UN, the ICRC and the western countries are all recorded in vivid detail in this earth shattering record of a book.

Frankly no one recorded the evidences to the atrocities. The Sri Lankan government ensured that all possible sources of evidence- LTTE militants, international aid workers, news correspondents, medical workers and even the clergy – were silenced overtly or covertly.

41whsbfuycl-_bo1204203200_The pathetic and characteristically impotent role played by the UN as an international body, the Red Cross Society that simply stood mute witness to the massacre, the wholly reprehensible Sri Lankan government that initiated such unmitigated disaster on the civilians and the ‘protectors of Tamils’ – the LTTE, who took on the role of exterminators of the civilians even while negotiating for the surrender of its own top leaders- all these are recorded in their gruesome detail in this book.

Frances Harrison talks to different people who escaped the carnage at great cost to themselves – a nun, a catholic father, a medical doctor, an ex-expatriate militant, a female militant, a mother, a wife and a reporter- to get to know what happened between 2008 and 2009. Each one talks about the same gruesome tale of extreme horror, pathetic and in-human living conditions and the unceremonious attack on even religious places of worship that people sought to get into to escape from the incessant shelling.

We get to see horrendous tales of white phosporous being used on civilians, cluster bombs and fighter jets being used to bomb civilian areas, the LTTE mixing with the civilians to escape attack, suicide bombers joining the escaping civilians and blowing themselves up, the Sri Lankan soldiers’s wholly animal behaviour even on children and the infirm and the extreme apathy shown by the UN.

Even the Sri Lankan catholic clergy doesn’t step in to save its own clergy trapped in the war region. Deep divisions on ethnic lines is seen in the Catholic clergy hierarchy in Sri Lanka.

When the Sri Lankan army was attacking civilians from the east, west and north, the LTTE was attacking them by being within them.

War is inhuman. When lesser than human beings fight it, it becomes worse. The Sri Lankan government, the LTTE and the international agencies proved that they all were lesser humans when it came to dealing with the end games being played out in Sri Lanka in 2009.

The author Frances Harrison deserves to be regarded as a torch bearer who has struggled to bring out the truth of the final days of the ethnic war.

The book can he got from here.

The Prabhakaran Saga – a review

The Sri Lankan ethnic war -How it started, how it progressed and how it ended – all the three phases are described in minute detail by S.Murari, the veteran journalist who has had a very long relationship with Sri Lanka.

Murari explains the ethnic problem from 1956 when the Sinhala Only Act was passed. We get to know about the Sri Lankan political situation, the inner political workings of the Sri Lankan government, the tussles and skirmishes that shaped the country’s journey and with that, how the Tamil problem evolved over these long years.

Murari speaks from personal experience from his many travels to Sri Lanka, his friendship with many veteran tamil leaders as well as the
militant leaders like Anton Balasingham, Sri Sabarathinam, moderates like Amirthalingam, Kadirkamar, Neelan Thiruchelvan and Sri Lankan politicians  Chandrika Kumaratunga, Ranil Wikramasinghe and Premadasa.

41jqymo3psl-_sx319_bo1204203200_What we get to learn from this long and often repetitive narration is that lasting peace in Sri Lanka was a possibility but the intransigence of either the militants or the government or both lead to the the present situation where in tens of thousands of innocent Tamils have been killed or displaced.

The stellar role played by India, especially Rajiv Gandhi, the impressive role played by the IPKF that lost more than 1000 Indian soldiers in Sri Lanka, the double games played by Karunanidhi and Prabhakaran – all these are made visible to the reader. Murari also criticizes the 72 hour timeline given to IPKF to effect a complete arms surrender. The time was too short and the LTTE were never willing to surrender arms either.

What we get to see is that, but for the LTTE ideologue Balasingham, Prabhakaran wouldn’t have survived this long. For Balasingham was highly successful in hiding Prabhakaran’s often maniacal actions by his clever explanations and reasoning. But, as Balasingham admits later, he has not been able to justify Rajiv’s assassination that alienated the Indian Tamils as a whole and India as a nation from the Tamil problem in Sri Lanka. Even Prabhakaran admits to the blunder but it seems to have come in too late in the game.

When Balasingham dies, with him the worldly wise and pragmatic Sri Lankan is also gone due to which Prabhakaran doesn’t have a clever strategist. That, with the post 9/11 world scenario that Prabhakaran didn’t understand till his very end, result in the complete decimation of a 30 year long rebellion. End result is the wholly unnecessary death of more than 1,00,000 civilians and displacement of several thousand.

Murari glitters with his often unbiased approach in the book’s rendition. Kudos to the author for upholding the highest journalistic ethics.

Any student of the Tamil ethnic problem needs to read this book, in full.

A fleeting moment in my country – a review

How was life under LTTE rule in Vanni? To know that, read this book.

The writer, Ms.Malathy, is a diaspora Tamil from New Zealand. Having been out of Sri Lanka for over two decades, she chooses to come back and stay in the Vanni area of Sri Lanka that is under LTTE control and takes up some roles in some of the LTTE institutions.

She records the life and times of people in the Vanni region, the activities of the different institutions the LTTE had established, the life of the LTTE fighters particularly females, the different festivals and cultural practices in the rebel-controlled region and the gradual turn of events that end in the decimation of the LTTE in May 2009.

41fak7a4k6l-_sy344_bo1204203200_There is an obvious LTTE tilt to the content, but we get to know of many things that have not been known to the outside world – the day to day life in an LTTE controlled region. What caught my eye, as a Tamil, was the different Tamil names that were given by the LTTE to their schemes- Senthalir, Senchoolai, Thodarpakam etc.

The writer has done a good job of documenting the many social welfare and women emancipation activities that the LTTE had initiated and run. She even claims that the LTTE had achieved what Gandhiji, Ambedkar and Periyar couldn’t achieve in India by way of women’s upliftment and progress. However, her white-washing of the child recruitment policies of the LTTE is clear even to an untrained eye.

While listing out the reasons for the defeat of the LTTE, she carefully avoids the Himalayan blunder that the LTTE themselves admitted – the killing of Rajiv Gandhi- as one of the causes. Her assessment of the IPKF operations are superfluous and mostly based on hearsay and popular lies spread by the LTTE.

Any killing attributed to the LTTE is mentioned in a passing manner. I was taken aback at her handling of the assassination of Lakshman Kadirkamar, for instance.

The transition from being an ideal state to one of death and destruction happens in a rather melancholic manner. I was saddened by the transition, though.

The book ends rather abruptly. The human rights violations of the Sri Lankan Army that she highlights should be passed on to international agencies for a credible probe to be conducted.

A sad but nostalgic read. You can get it here.

%d bloggers like this: