Tag: Neyveli Chronicles

ஹிந்தி படித்த அழகு

‘ஜி, மேரா நாம் ஆமருவி ஹை’ என்றேன்.

‘உனக்கு எப்படிடா ஹிந்தி தெரியும்?’ என்றார் புதிய ஆசிரியர் வெங்கட்ராமன்.

‘ஒரு வருஷமா இத மட்டும் தான் படிச்சேன்’ என்றேன். 

‘ஒரு வருஷம் படிச்சியா? அப்ப, இந்த லெஸனப் படி, வாய்விட்டு’ என்றவர் புஸ்தகத்தில் ஒரு பாடத்தைக் காட்டினார்.

‘… ‘

‘வாய விட்டு படிப்பா. மனசுக்குள்ள இல்ல’ என்றவர் உற்றுப் பார்த்து, ‘மொதல்ல புஸ்தகத்த நேரா வெச்சுக்கோ. தலகீழா வெச்சுண்டா படிக்க முடியாது’ என்றார். 

எனக்கு இரண்டும் ஒன்றுதான் என்று அவருக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை. 

ஒரு முழு ஆண்டு  ஹிந்தி வாசித்து, பின் ஏன் இந்த நிலை?

கொஞ்சம் ஃப்ளாஷ்பாக். 

ரெண்டாம்பிளாக் கார்ப்பரேஷன் ஸ்கூலில் மாலையில் ஹிந்தி வகுப்பு எடுக்க தக்ஷிண பாரத ஹிந்தி பிரச்சார சபா வாடகக்கு எடுத்திருந்தது. அங்குதான் ஹிந்தி வகுப்பு எடுப்பார்கள். 

ஆமாம். எடுப்பார்கள். பலர் எடுப்பர். 

ப்ராத்மிக்கிற்கு மத்யமா எடுக்கும், மத்யமாவிற்கு ராஷ்டிரபாஷா, பிரவேசிகா ராஷ்டிரபாஷாவிற்கு என்று முறைவைத்துக் கொண்டு பாடம் நடத்துவர். ஆக, அங்கு பலரும் அத்யாபக், அவர்களே வித்யார்த்தி. 

இந்த அழகில் நான் ப்ராத்மிக் சென்று சேர்ந்தேன். என்னுடைய ஆசிரியர், மன்னிக்கவும் ஆசிரியன் ராம்பிரசாத். என்னைவிட ஒரு வயது சின்னவன். நாலாங்கிளாஸ். அவன் எனக்குப் பாடம் நடத்த வேண்டும். ஏனெனில் அவன் மத்யமா மாணவன்.  இப்படியான ஹிந்தி வளர்ப்பில் ஈடுபட்டிருந்தது தக்ஷிண பாரத ஹிந்தி பிரச்சார ஸபா.

ரெண்டாம்பிளாக்கில் உண்மையான ஹிந்தி வாத்யார் வாரம் ஒருமுறை வருவார். மாலை ஆஃபீஸ் முடிந்து, வீட்டுக்குப் போகப் பிடிக்காத ஒருவரைப் பகுதி நேர ஆசிரியராகப் போட்டிருந்தது ஸபா. மாலை ஐந்தரைக்கு வர வேண்டியவர் துரிதமாக ஆறரைக்கெல்லாம் வந்து ‘மாதம் மும்மாரி பொழிகிறதா’ டைப்பில் ‘இன்னிக்கி பாடம் நடந்துதா’ என்று கேட்டுவிட்டு ஆறேமுக்காலுக்குக் கிளம்பிவிடுவார். நானும் அடுத்த ஐந்து நிமிடத்தில் வீட்டிற்குச் சென்று ‘ஹிந்தி கிளாஸ் முடிஞ்சுடுத்தும்மா’ என்று அறிவித்துவிட்டு அம்புலிமாமாவைத் தேடுவேன். 

‘அம்புலிமாமா என்ன வேண்டியிருக்கு? இன்னிக்கி படிச்ச ஹிந்திய ஒரு தடவை படிக்கலாமோல்லியோ?’ அம்மா.

‘கிளாஸ்லயே படிச்சுட்டேம்மா’ 

என் ஹிந்தி அறிவு ‘க, க்க, க, க, ஞா’ (அங்கங்கே அழுத்திக் கொள்ளவும்) என்கிற அளவிற்கு முன்னேறியிருந்தது.

இப்படியாகத் துவங்கிய ஹிந்திப் பயிற்சியின் பலனையே நீங்கள் முதல் சில வரிகளில் கண்டீர்கள்.

வெங்கட்ராமன் எட்டாம்பிளாக் பள்ளியில் உண்மையிலேயே ஆசிரியர். பொழுது போகாமல் பாடம் சொல்ல வரவில்லை.  ஏதோ இன்று ஹிந்தி புரிகிறதென்றால் அவரே காரணம். ஆனால், ஹிந்தித் தேர்வுகளில் பாஸ் பண்ணினதுக்கு அவர் காரணம் இல்லை. 

ப்ராத்மிக் தேர்வில் ஹிந்தி வார்த்தைகள் தெரியாத போது ஆங்கிலத்தில் எழுதிப் பூர்த்தி பண்ணிவிட்டேன். ஆனால், மத்யமாவில் நிறைய ததிகினத்தோம் போட வேண்டியதாக இருந்தது. மனப்பாடம் செய்வது வழக்கம் இல்லை என்பதால் சிரமப்பட்டேன். எகிறி எகிறிப் பாஸாகியது. 

ராஷ்டிரபாஷா புட்டுக்கும் என்று தெரியும். கொஞ்சம் சஞ்சலமாகவே தேர்வை நெருங்கினேன். ‘ னேன்’ இல்லை, ‘ னோம்’. பன்மை. 

பரீட்சை ஹாலில் ஏகக் களேபரம். என் பெயர் (ஆமருவி) புரியாததால் பெண்கள் ஹாலில் போட்டுவிட்டனர்.  பெண்களுடன் சேர்ந்து எழுதமாட்டேன் என்று சொல்லி தர்ணா செய்தேன் (அப்போது வயது 12, சே).  போனால் போகிறதென்று ஆண்கள் ஹாலுக்கு அனுப்பினார்கள். 

ஒரு பெஞ்சில் இருவர் அமர வேண்டும். ஒருவர் ராஷ்டிரபாஷா, மற்றொருவர் பிரவேசிகா. பெஞ்ச் ஒன்றிலும் இடமில்லாததால் கடைசியாக ஒரு பெஞ்சில் ஒருவன் மட்டுமே அமர்ந்திருந்தான். 

‘அங்க இடம் இருக்கு சார்’ என்றேன். ‘போயி உக்காந்துக்கோ. உன் பக்கத்துல இருக்கறவன் பிரவேசிகாவான்னு கேட்டுக்கோ’ என்று சொல்லும் முன் இடத்தைக் காலி செய்துவிட்டு நகர்ந்துவிட்டேன்.

ராஷ்டிரபாஷாவில் நான் முதல் வகுப்பில் தேர்ச்சி பெற்றேன் என்பதை நம்ப யாரும் தயாராக இல்லை. 

பிரவேசிகாவில் அவ்வளவு கஷ்டப்படவில்லை. நோட்ஸ் எடுத்து வைத்திருந்தேன். பரீட்சை ஹாலிலும்.

இது தவிர சி.பி.எஸ்.ஈ.யில் மூன்றாவது மொழி ஹிந்தி. ஹிந்தி பிரச்சார ஸபாவில் படித்ததால் எழுத்துக்களை அடையாளம் கண்டுகொள்ள முடியும் என்கிற அளவில் கொஞ்சம் உபயோகம் இருந்தது.  ஆனால் அறிவுப்பேராசானுக்கு அந்த பாக்யம் இல்லை. 

அவன் மந்தாரக்குப்பம் என்னும் பகுதியில் இருந்து வந்து செல்ல சுமார் ஒருமணி நேரம் ஆகும். அவனுக்கு ஹிந்தி களாஸ் போகவெல்லாம் நேரமில்லை. ஆக, மூன்றாவ்து மொழி அவனுக்கு வேப்பங்காய். பெரும்பாலும் ஏதாவது சேட்டை செய்துவிட்டு வகுப்பிற்கு வெளியிலேயே நிற்கும் அவுட் ஸ்டாண்டிங் ஸ்டூடண்ட்.

இப்படியான வேளையில் காலாண்டுப் பரீட்சை வைத்தார்கள். ‘எப்டிடா எழுதறது?’ என்று அப்பாவியாக கேட்டான் அறிவு.

‘ஈஸியா வழி சொல்றேன்’ என்று வலுவில் அறிவுரை வழங்க வந்த கிச்சி சொன்னது, ‘மொதல்ல கேள்வில இருக்க எல்லாத்தையும் எழுதிக்கோ. அப்பறம் முதல் வார்த்தை எப்டியும் ‘க்யா’, ‘கவுன்’ நு இருக்கும். இல்ல செண்டென்ஸ்ல எங்கியாவது ‘க்யா’, ‘கவுன்’ இருக்கா பாரு. அதை மட்டும் அழிச்சுட்டு உனக்குத் தோணினத எழுது’ என்றான்.

‘இவ்ளோதானா ஹிந்தி?’ என்ற அறிவுப்பேராசானின் சந்தோஷத்தைக் கெடுக்க விருப்பம் இல்லாமல் மவுனமாக இருந்துவிட்டேன்.

காலண்டுப் பரீட்சை முடிந்து, பேப்பர் கொண்டுவந்தார் ஆசிரியர் வாரீஸ் ஜெஹான் ( ஹிந்தியைத் தாய்மொழியாகக் கொண்டவர்). எங்கள் பேப்பர் எல்லாம் வந்துவிட்டது. நாங்கள் வரைந்ததற்கு ஏற்றவாறு ஏதோ வந்திருந்தது. அறிவுப்பேராசானின் பேப்பர் மட்டும் வரவில்லை.

‘சப் கோ பேப்பர் மிலா?’ என்று ஆசிரியர் கேட்க, வழக்கம் போல் நாங்கள் பேந்தப் பேந்த விழித்ததை ‘மவுனம் சம்மதத்திற்கு அறிகுறி’ என்று எடுத்துக்கொண்டார் ஜெஹான். 

கடைசியாகப் பையின் உள்ளிருந்து ஒரு பேப்பரை எடுத்தார். ‘க்,க, கா, ககி, கீ, கு, கூ’ என்று பல ஒலிகளுடன் சிரிக்கத் துவங்கினார். சுமார் ஐந்து நிமிடங்கள் சிரித்து, வியர்த்து, விறுவிறுத்து, மூச்சு வாங்கி, ஒருவாறு நாற்காலியில் அமர்ந்தார். 

‘யே அறிவு கா பேப்பர் ஹை. கிச்சி, யஹான் ஆவோ, இஸ் பேப்பர் கோ படோ’ என்றார். நாங்கள் (வழக்கம் போல்) மோட்டுவளையைப் பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்தோம். 

‘கிச்சி, கம் ஹியர் அண்ட் ரீட் திஸ் பேப்பர் அலவுட்’ என்றார்.  கிச்சி எழுந்து நின்று பேப்பரை வாங்கிக்கொண்டான்.

முதல் வரியை மவுனமாகப் படித்தவன் கீழே விழுந்துவிடுபவன் போல சிரித்தான். (கண்ணாடியை எடுத்துப் பையில் வைத்துக் கொண்டு). காரணம் தெரியாமல் நாங்களும் சிரித்தோம். அவனால் வாசிக்க முடியவில்லை.

பேப்பரை என்னிடம் நீட்டினான். 

கேள்வி : துமாரா நாம் க்யா ஹை ?

பதில்    : துமாரா நாம் காகா ஹை.

‘ஏண்டா இப்பிடி எழுதின? மிஸ்ஸு பேரு ‘காகா’வா? அவங்க வெள்ளையாதானே இருக்காங்க?’

‘எனக்குத் தெரிஞ்ச ஒரே எழுத்து ‘கா’. எதுக்கும் இருக்கட்டும்னு இன்னொரு தடவை ‘கா’ ந்னு எழுதினேன். சாரி வரைஞ்சேன் ‘ அறிவு நேர்மையாகச் சொன்னான். 

‘மத்த எந்தக் கேள்விக்கும் பதிலே எழுதல்லயே, ஏன்?’

‘இத வரஞ்சு முடிக்கறதுக்கே முப்பது நிமிஷம் ஆச்சு’ 

சிரித்து, ஓய்ந்து, பசியெடுத்து உணவு உண்ணும் வேளையில் அறிவு எங்கள் பெஞ்சிற்கு வந்தான்.

‘ஒரு டவுட்டுடா’ 

‘சொல்லு’ என்றேன்.

‘பரீட்சைல அந்த முதல் கேள்விக்கு என்ன அர்த்தம்?’

பி.கு. ராஷ்ட்ரபாஷா பரீட்சை ஹாலில் என்னுடன் ஒரே பெஞ்சில் இருந்தவன் கிச்சி. அவனும் ராஷ்டிரபாஷா. யாரிடமும் சொல்லிவிடாதீர்கள்.

ஜீன்ஸ் மஹாத்மியம்

வெள்ளிக்கிழமை என்றால் ஜீன்ஸ் அணிந்து வர வேண்டும் என்பது என்ன கட்டாயம்? ஜீன்ஸ் பேண்ட் இல்லையென்றால் ஐயோ பாவம் போல் பார்க்கிறார்கள்.

ஜீன்ஸ் பேண்ட் மேல் எனக்கொன்றும் கோபமில்லை. ஆனால் இதுவரை அணிந்ததில்லை.

நான் 6 ம் வகுப்பு படிக்கும் போது அப்பா வேலை விஷயமாக டில்லி சென்றார். ‘எல்லாரும் வாங்கினாளேன்னு வாங்கினேன், குளிருக்கு அடக்கமா இருக்குமோன்னோ ‘ என்று எனக்கு ஒரு ஜீன்ஸ் வாங்கி வந்தார். நெய்வேலியில் அவ்வப்போது குளிரும்.

அந்த ஜீன்ஸ் தாராளமாகவே இருந்தது. தரையில் விரித்துப் படுத்துக் கொள்ளலாம். ஜில்லுப்பு ஏறாது. நானும் என் தம்பியும் பக்கத்து வீட்டு ரமேஷும் ஒரே நேரத்தில் அதனுள் புகுந்துகொள்ள அவ்வளவு தாராளமாக இருந்தது ஜீன்ஸ்.

3-4 வருஷங்கள் கழித்து ஜீன்ஸ் ஓரளவுக்கு முன்னேறியிருந்தது. அப்போது ரமேஷ் தேவைப்படவில்லை. நானும் தம்பியும் மட்டும் போதும்.

காலேஜ் போனபோது ஜீன்ஸை விட நான் வளர்ந்து விட்டதால் ஒருவழியாக அது வாசல் மிதியடியாக அம்மாவால் மாற்றி அமைக்கப்பட்டது. கடைசிவரை கிழியவே இல்லை. யாரும் போட்டுக்கொள்ள்வும் இல்லை. பாபு மட்டும் ரொம்ப தூரம் மூச்சிரைக்க ஓடிவிட்டு வந்தால் அதில் படுத்துக்கொள்வான். சிறிது நேரம் வால் ஆட்டிவிட்டுத் தூங்கிவிடுவான்.

டெக்ஸஸில் மாடு பிடிப்பவர்கள் ஜீன்ஸ் அணிவார்களாம். ஆமருவி என்று பெயர் இருப்பதால் நான் ஜீன்ஸ் அணிய வேண்டுமா என்ன? இன்று வரை அணிந்ததில்லை. அது மட்டும் அல்ல. ஜீன்ஸ் தயாரிக்க சாதாரண துணிக்குத் தேவைப்படுவது போல் பல மடங்கு தண்ணீர் தேவையாம். அந்தப் பாவம் வேறு வேண்டுமா என்ன? ஒரு வேளை இந்தக் குற்ற உணர்ச்சியால்தான் அதை அணிபவர்கள் ஜீன்ஸைத் துவைப்பதே இல்லையோ என்பதை முரணியக்கவாதிகள் ஆராயலாம்.

சில நாட்களுக்கு முன் ஒரு நாய்க்குட்டிக்கு ஜீன்ஸ் அணிவித்து அழைத்துச் சென்றுகொண்டிருந்தார் ஒரு பெண்மணி. இருவரில் யாரவது ஒருவர் தான் பூரணமாக உடை அணிந்திருக்க வேண்டும் என்று ஏதாவது அரசாணை இருக்கிறதா என்று பார்க்க வேண்டும்.சென்ற வாரம் ஐபோன்-எக்ஸ் ஏந்திய நவநாகரிகப் பெண்மணி ஒருவர் ரயிலில் வந்தார். கையில் லூயி வூட்டன் பை. அதனாலோ என்னவோ பாவம் முழங்கால்களில் கிழிந்த, வெளிறிய ஜீன்ஸ் அணிந்திருந்தார். ஐயோ பாவம், எவ்வளவுதான் செலவு செய்வார் என்று நினைத்திருந்தேன். ஆனால் அந்த ஜீன்ஸ் விலை அதிகமாம். கிட்டத்தட்ட ஐபோன் விலையில் பாதி இருக்குமாம். இறைவன் அவருக்கு கிழியாத ஜீன்ஸ் அளிக்கட்டும்.இத்தனை செலவு செய்து கிழிந்த உடையைத் தேர்ந்தெடுப்பது ஏதாவது உளவியல் பிரச்சினையாக இருக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன். இல்லை நான் தான் 16ம் நூற்றாண்டில் இருக்கிறேனோ தெரியவில்லை.பி.கு.: பாபு படுத்துறங்கிய ஜீன்ஸ் கடைசி வரை கிழியவில்லை. பாபுவும் அதைக் கிழிக்கவில்லை.

நெய்வேலியில் ஒரு இன்னொவேஷன்

‘இன்னொவேஷன்’ என்னும் சொல் இன்று படாத பாடுபடுகிறது. ஆனால் 80களிலேயே இன்னவேஷன் செய்ததைப் பகிர்கிறேன்.

1985ல் நெய்வேலியில் சைவர்கள் சிலர் சேர்ந்து நடராசர் கோவில் கட்டினார்கள். வெள்ளைவெளேரென்று சலவைக்கல் கொண்டு அலங்கரிக்கப்பட்டு, அதுவரை பார்த்திராத வகையில் அமைக்கப்பட்டது கோவில். ஏதோ ஆடிட்டோரியம் போல் இருக்கும் அக்கோவிலுக்குள் பளபளவென்று மின்னும் நடராஜர் கருணை மழை பொழிவார். ஆனால் நாங்கள் அங்கு போவதில்லை. போனாலும் போனதாக வெளியில் சொல்லிக் கொள்வதில்லை. இரண்டு காரணங்கள்.

  1. ஐயங்கார், சைவக் கோவில் பிரச்சினை.
  2. போனால் நடராஜர் மேல் சொல்வதற்கு சுலோகம் எதுவும் தெரியாது.

சிலமுறைகள் அங்கு சென்று பல்லாண்டுப் பாசுரம் பாடிய நினைவு உண்டு. ‘எல்லாரும் பெருமாள் தானேடா?’ என்று என் நண்பன் கிச்சியிடம் சொல்லியிருந்தேன். ‘இரு இரு, உங்காத்துல சொல்றேன் பார்,’ என்று சிலமுறைகள் மிரட்டியுள்ளான்.

சில நாட்கள் கழித்து, நடராஜர் கோவிலுக்குப் போவதற்குத் தடையாக இருந்த இரண்டாவது காரணத்தை உடைத்தான் என் தம்பி. இங்கு தான் ‘இன்னொவேஷன்’ வருகிறது.

அவன் நடராஜர் மேல் ஒரு பாடல் எழுதினான். இதோ அந்தப் பாடல்:

“ பாலும் தெளி தேனும் பாகும் பருப்புமிவை

நாலும் கலந்துனக்கு நான் தருவேன் கோலம்செய்

துங்கக் கரிமுகத்துத் தூமணியின் தந்தையே நீ எனக்குச்

சங்கத்தமிழ் மூன்றும் தா “

சரி, சரி. இன்னொவேஷன் இல்லை. இம்ப்ரொவைசேஷன். போதுமா?

கொழுக்கட்டை மஹாத்மியம்

நெய்வேலியில் ஸத் சங்கத்துக்கு எதிரில் ஸ்டோர் ரோடு ஜங்ஷனில் மேடையில் நாலு பேரும், கீழே மூன்று பேரும், மொத்தமாக எட்டு பேர் (வாக்கிங் ஸ்டிக்குடன் நிற்கும் சிலையையும் சேர்த்து) கன்னா பின்னாவென்று வசை பாடிக்கொண்டிருந்தால் பிள்ளையார் சதுர்த்தி வந்துவிட்டது என்று அர்த்தம். சைக்கிளை சற்று வேகமாக மிதித்து வீடு வந்து சேர்ந்தால் பாட்டியாத்து கொழுக்கட்டை காத்திருக்கும்.
‘பாட்டி’ என்பது இரண்டு வீடுகள் தள்ளி இருந்த பிரகாஷின் பாட்டி, சுப்பிரமணியம் மாமாவின் மகன். பாட்டி எங்களுக்கும் பாட்டி தான். அவ்வளவு அன்பு. ‘பாட்டி ஆமருவிக்கும் கண்ணனுக்கும் குடுக்கச் சொன்னா’ என்று பிரகாஷ் கொண்டுவந்து கொடுத்திருப்பான்.
எங்கள் வீட்டில் விநாயகர் சதுர்த்து கொண்டாடுவதில்லை என்பதால் பசங்களுக்கு என்று பாட்டி கொடுத்தனுப்புவாள். அதை வெளிப்பாத்திரம் என்று சொல்லி தனியாக வைத்திருப்பார்கள். வெளியோ, உள்ளோ – எனக்கு அதனுள்ளிருக்கும் கொழுக்கட்டை தேவாம்ருதமாக இருக்கும்.
imagesஅதெப்படித்தான் ஐயர்கள் வெல்லம் வைத்து கொழுக்கட்டை செய்கிறார்களோ என்று வியந்ததுண்டு. எல்லா ஐயர் வீடுகளிலும் ஒரே சுவையுடன் பிள்ளையார் கொழுக்கட்டை இருப்பது ஆராயும் சீர்மைத்தே.
ஒருமுறை எங்கள் பிடுங்கல் தாங்காமல் வீட்டில் அதே போல் கொழுக்கட்டை செய்கிறேன் பேர்விழி என்று வெல்லம் போட்ட உப்புமா கீண்டப்பட்டதை நெய்வேலி கெஜட்டில் போட்டது லோக பிரசித்தம்.
பிறகு புதிய முறையில் ‘காரடையான் நோன்பு கொழுக்கட்டை’ செய்கிறேன் என்று துவங்கி, அதில் வெல்லம், உப்பு என்று இரண்டு வகை செய்யப்பட்டது. அடுத்த ஒரு வாரம் எங்களுக்கு கிரிக்கெட் விளையாட பந்துக்குப் பஞ்சமில்லாமல் ஆனது. Reduce, Reuse, Recycle என்று சிங்கப்பூரில் இப்போது சொல்கிறார்கள். நாங்கல்லாம் அப்பவே அப்புடி என்று சிங்கப்பூர் அரசுக்குச் சொல்லலாம்.
images-2ஐயங்கார்கள் பிள்ளையார் சதுர்த்தி கொண்டாடுவதை சாமர்த்தியமாகச் செய்வார்கள். மண் பிள்ளையாரை வாங்கி அவருக்குத் திருமண் இட்டு, ‘தும்பிக்கையாழ்வார்’ என்று நாமகரணம் பண்ணி, அவருக்குப் பக்கத்தில் பெருமாள் படத்தையும் ஏள்ளப்பண்ணிவிடுவது சில ஐயங்கார்களின் வழக்கம். யாராவது வைதீகர்கள் வந்துவிட்டால் ‘பசங்களுக்காக, கொஞ்சமா, நம்ம சம்பிரதாயப்படி..’ என்று சொல்வதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தார்கள். இவ்வளவு மழுப்பாமல் ‘கொழுக்கட்டை சாப்பிட ஆசையாக இருந்தது’ என்று சொல்லியிருக்கலாம்.
எங்கள் வீட்டில் இந்த வழக்கம் இல்லை. பிரகாஷின் பாட்டி இருந்தாரோ பசங்கள் நாங்கள் பிழைத்தோம்.
இப்படியாக இருந்த எங்கள் கொழுக்கட்டைத் தொடர்பு ஒரு நாள் நின்றுபோகும் போல் ஆனது. பிரகாஷ் பாட்டி காலமானார். பாட்டி போனது துக்கம் தான் என்றாலும் ‘இனி கொழுக்கட்டை கிடைக்குமோ கிடைக்காதோ’ என்கிற தவிப்பு இருந்தது வாஸ்தவம்.
அடுத்த வருஷம் பிள்ளையார் சதுர்த்தி அன்று வாசலுக்கும் உள்ளுக்குமாக அலைந்து கொண்டிருந்தேன். நேரம் ஆகிக்கொண்டிருந்தது. பிரகாஷையோ, அவன் தம்பி ஶ்ரீதரையோ காணவில்லை. ‘சரி நமக்கு அதிர்ஷ்டம் அவ்வளவுதான்’ என்று எண்ணி நொந்து போய் பாடம் படிக்க உட்கார்ந்தேன்.
பிரகாஷ் வேகமாக வந்தவன், ‘அம்மா குடுக்கச் சொன்னா’ என்றான்.
பிள்ளையார் கைவிடவில்லை.

Yegneswaran – the guardian of Neyveli

yag1Shri.Yegneswaran, a Mining Engineer from Banaras Hindu University, took over the reins of Neyveli Lignite in 1972 and served until 1980. A dedicated engineer first and a manager next, he oversaw Neyveli when it was undergoing troubled times.

Yegneswaran enjoyed enormous clout with the central government. But that did not translate into funds for the corporation. He took it upon himself to bring the corporation from a loss making unit whose sustainability was being questioned, to a profit making one in record time, thus proving that Public Sector units could still be turned around if the person at the helm had the necessary inclination and intent.

There was a time when the corporation was on the verge of  bankruptcy. He needed operating capital to run the company for some time so that its viability, even for a short term, could be assessed. For this, he lobbied heavily with the MPs and the Mines Ministry and got Rs 120 crore sanctioned. 120 crore is a gargantuan amount today too. But to get that from the cash strapped central government in the 70s was, by itself, a miracle. Yegneswaran did just that. He performed a miracle.

Yegneswaran was a very clever leader. He understood early on that ,without the central government’s tacit support, he couldn’t achieve what he wanted for Neyveli. He liaised with the then Steel and Mines Minister Mohan Kumaramangalam and expanded the capacity of Mine I. He was also instrumental in getting clearances for Mine II. In his quest for excellence, he ensured that he visited the US to see first hand how the bucket wheel excavators of the German manufacturer Krupp Industries worked in Peabody Coal Mines in the US. US Embassy cables mention that American companies should canvass the Neyveli team into buying American equipment. However, Yegneswaran went ahead and placed orders with Krupp with finances from the German lending arm KFW.

Mine I expansion resulted in increased power generation  in Neyveli due to which agriculture improved in the state. The state should have capitalised on the strength of Neyveli Lignite Corporation and set up more Thermal Power Stations in other places in the state. State apathy resulted in Tamil Nadu not utilising the intellectual capital in NLC while states like Gujarat, Rajasthan and Uttar Pradesh gained. Yegneswaran wanted TN to better utilise NLC’s capabilities but to now avail.

A man of very simple needs, Yegneswaran once drove my Dad home in his car when they had to work on a week-end to complete a report to the central government. My Dad was many layers lesser in hierarchy than the Chairman.

One could see Yegneswaran strolling in the verandah of his office at around 8 AM in the morning. He again strolled at 8 PM thinking of the works to be done the next day.

Employees of Neyveli Lignite recall with gratitude, the strong foundation that Yagneswaran laid that is still seeing Neyveli through.

Recently an auditorium was opened in Neyveli in his name.

T.M.S.Mani – The father of Neyveli

TMS Mani and wifeT.M.Subramani was an ICS officer who was handpicked by Pt.Nehru to bring out a public sector unit called Neyveli Lignite Corporation. An officer of the highest integrity known to man kind ( most of the ICS officers were men of integrity ), Mani was a chronic asthmatic. He didn’t have a place to stay in Neyveli – the township was still being built then – and had to travel from Madras to Neyveli to oversee the mine excavations.

He was not an engineer but educated himself in the nuances of Mining Engineering and was physically present when the Lignite Mine 1 was being excavated. The giant bucket-wheel excavators had to come from Hungary / Germany and the then USSR. Under Mani’s stewardship, the machine was dismantled in Madras, transported in huge container lorries to Neyveli and then re-assembled.

Having been associated with Neyveli since the days of Neyveli Investigations when he was following up on the excavations in Neyveli to ascertain that the coal like substance was indeed Lignite, Mani was asked to head the Corporation once it was confirmed that the coal like substance was indeed Lignite. He considered Neyveli as his child and ensured that it got all his attention, at all times of the day.

Being a workaholic, he spent all his non-sleeping hours in the Mining areas ( He, like Panditji, slept for a few hours per day). And that exacerbated his asthmatic condition. Employees who worked under him dreaded his presence as he was known to stay in office until the wee hours of the night.

As a man who paid attention to detail, he took great care in the design of the township for employees. He insisted on a movie theatre as he didn’t want the employees to travel all the way to Chidambaram to watch movies and turn up tired for work, the next day.

Once NLC stabilised, he was advised to take rest in Mumbai where his asthma worsened and he died before being brought to Chennai. His mortal remains were brought to Neyveli for the employees to pay their respects.

Much of what Neyveli is today, is due to T.M.S.Mani. The rest is due to Panditji, RV and Kamaraj.

The road that ran adjacent to our house in Neyveli was named after him many years after his death.

T.M.S. Mani didn’t leave any wealth for his family, not even a house.

The Protocol

‘Devanathan, you need to get my approval before sending the note to the management,’ said K.R. the Office Superintendent at Corporate office Neyveli. K.R. was Appa’s boss.

‘But I had shown you the two drafts. You had approved them,’ said Appa.

‘That’s right. But the final note needs to go from me.’ K.R. had indeed approved the note and was on leave for a week when Appa had to send the note to the higher-ups. K.R. further added,’That is the protocol.’

Deepaavali was on the anvil and the Worker’s Union had called for a strike. Appa had prepared a note presenting his assessment of the strike and the precautions that needed to be taken to prevent a communications shut-down with the Coal Ministry in Delhi.

K.R. was on leave for two days when the strike had intensified. Appa had left the final draft on M.R.’s desk two days earlier and K.R. had not touched that.

A week later, a furious K.R. summoned Appa.’What is this? The note on the strike is not yet delivered to the Ministry. Have you not sent it?’ He had apparently been hauled over hot coal by his boss, the General Manager.

‘K.R, as per your instructions, I had followed protocol and placed the draft on your desk two days prior to the strike. And as per protocol, the Ministry should receive the note after you have signed it,’ said Appa in the most nonchalant manner possible and added,’ I am sure you would have sent it. Was there a postal delay?’

K.R. never insisted on his approval from then on.

Brotherhood of monkeys

My earliest association with a member of another species was when I had pulled the tail of a monkey at the age of two.

As a toddler, I had crawled out of the house in Neyveli and had tried my hands at a fallen mango. Apparently a monkey too had been enamored by the fruit that he had climbed down the tree only to find that I was holding the fruit that he thought was rightfully his. He had tried to snatch the fruit from me, when, out of sheer necessity, I had pulled his tail. Luckily for me ( or for him I don’t know now), my grand mother had come running and chased him away. My regret in this whole episode was that the monkey had taken the mango with him.

Neyveli being a jack fruit tree dense town, monkeys were available in their hundreds. Father had planted, among many trees, two jack fruit trees in our sprawling garden – one produced fruit that tasted like rubber but was huge in size while the other was sweet but came about once in many years. The traders who bought the fruit from the first tree never came back the subsequent year for more. One bitten twice shy probably.

The first jack fruit tree had a friend – a mango tree. It was so huge that it resembled a banyan tree and produced the sourest mangoes in town. In due course, the tree became famous for its raw mangoes that were suitable only for pickle making. The famous ‘Aavakkaai-Urugaai’ that the world came to go ga-ga about emanated from this tree, I thought. While ‘Uruguaai’ meant pickle in Tamil, I am yet to find the meaning of ‘Aavakkaai.’

Appa, in his inimitable quest to fill the garden with trees, had planted gooseberry, grapefruit, lemon, tamarind, cashew nut , orange and a variety of other species. However his favourite was the coconut tree. There were two – both planted on the same day I was born. But I found to my consternation that the coconut trees had grown taller than me in no time.

I began to consider the two coconut trees as my siblings and took good care of them. Over a period of 17 years, the trees had given us tons of coconuts and lots of broom sticks. When I was in college I was often reminded of the Tamil proverb,’he is standing so tall as a coconut tree but not half as useful as the tree is.’

Once during a hot afternoon, I heard a hissing sound from the garden and found a huge king cobra coiled around my sibling tree. Somehow I felt so sad for the tree and threw a stone at the snake, from the safety of the C – Type house. The snake momentarily appeared to look for the stone thrower, and not finding one, vanished inside the bushes.

From that day on, I have always stayed away from snakes. Any snake charmer on the streets is enough to make me run for cover, for Grandmother had told me earlier that, snakes, especially king cobras, had elephantine memory. How could snakes, with such a small head and therefore supposedly smaller brain, have memories like that of an elephant? I have not yet mustered enough courage to ask this either to a snake or to an elephant.

My other favorite was the gooseberry tree, for it had several low lying branches which helped me to climb the tree without much hassle. Most of my study hours were on top of the gooseberry tree with a couple of monkeys keeping me company. They were a little uncertain when they saw me for the first time on a branch, for I didn’t have that essential attribute, the tail. However, they got used to me once they saw all my antics that seemed to make me one of them.

To this day, I have found that monkeys have been favorably aligned towards me. Even the caged monkeys in the Singapore zoo were friendly to me. My early days on top of the gooseberry tree should have ingrained the ‘brotherhood-of-the-monkeys’ stamp on my face.

It was no surprise to me when my Biology teacher also found striking resemblances between me and monkeys.

The wave

Grandmother had often warned me not to venture into the garden during mid-afternoons for some reason that she alone knew. Who would stay inside a hollow-block building, on a hot summer afternoon, in the lignite mining town Neyveli.

The afternoon Sun was trying hard to penetrate through the thick vegetation and reach me under the Gooseberry tree where I was trying to read for the oncoming exam. Afternoons in Neyveli are usually harsh, but in our backyard, the situation was the opposite – cool.

That was when I saw her under the Tamarind tree. The yellow shirt and matching skirt accentuated her beauty. ‘Where was she all these years?’ I asked myself. At a distance of two hundred feet, she looked ravishingly beautiful. Or, was it the hormones that were working overtime?

How could she appear all of a sudden? Was she from the house in the back lane? Was she visiting her relatives in Neyveli? It was not school holidays either. I was confused. Nevertheless, her presence was a welcome distraction on a hot afternoon under cool trees.

Then she waved towards me. Or, was it my imagination? She waved again. Convinced, I looked around and noticed she was not waving at anybody else. My body stiffened, I stood up and slowly advanced towards her.

That was when she smiled at me. What a pretty angel, I thought. I hastened towards her. She started waving frantically as if asking me to move fast. ‘Better to hurry up before some one sees,’ I thought and quickened my steps.

Seeing me hurry up, she made a gesture as if asking me to embrace her. ‘Today should be my luckiest day,’ I thought and advanced towards her.

In no time I was in front of her. She was indeed captivatingly beautiful.

I looked into her eyes and tried to hold her hand while she continued to wave and gesture at someone beyond me.

I looked back and stared at the Tamarind tree.

Jasmine girl

The day was so stupendously well spent that when the night began, the spirit of the day did not reduce. That was when she entered the scene.

Niece of S-mama, Lalitha used to come visiting during her holidays. She lived in Thirukodikaval, a serene village on the banks of the river Cauvery in the fertile rice belt of Tanjavore District. It seemed that whenever she came, she carried the fragrance of the paddy fields with her.

Neyveli suddenly became beautiful whenever she arrived. That was what I felt then.

The time of her arrival was always kept a secret. When I returned from school, if there was a whiff of jasmine fragrance in S-mama’s household, it should have been Lalitha’s arrival. At that moment, my heart usually skipped a beat.

Then the wait would start. I would anticipate her arrival at our house with bated breath. Those days, I would ensure that I was in my best dress.

As she usually came around twilight hour at around 6 PM, I would be eagerly expecting the shout of ‘Maami’, her calling card that she used to announce her presence to my mom. When the sound hit my ear drums, my heart usually increased its beats and pump more blood.

That day, she was dressed in her characteristic green top and a yellowish green long skirt ( pattu pavadai in Tamil ). I caught a glimpse of her from the orifice in the door and hid myself behind the door of my room.

Usually after the customary chat with mom, she would start looking for me and at that time too she began to toss her looks around the hall. I knew she was looking for me but I wouldn’t announce myself.’Let her search,’ I thought ‘she kept me waiting until now.’

The door of my room opened slowly and I was inhaling the fragrance of the jasmine flowers. Her movement was so elegant and swift that, before I noticed, she was in front of me but facing the other side, looking for me. As was the practice, I shouted ‘BOOOM’, surprised her and enjoyed her laughter. The movements were well rehearsed and both of us knew this as we had been do this for the last many years.

After the laughter died down, I took her to the backyard to exhibit my manhood. Or was it boyhood?  I carefully opened the perforated box under the gooseberry tree where I had imprisoned a yellow butterfly for the last 2 days as a present to her.I let the butterfly on her plait where she had worn the jasmine flowers.

Never did I know that was the last time she would come to our house. For the next couple of years, she had come to S-mama’s house but had chosen not to visit us. However I could see that she was stealing some glances at me whenever I passed in front of S-mama’s house.

After a couple of years, I had tried to ask S-mama in an indirect fashion when Lalitha would come. He never gave me a direct answer.

Twenty years later, while on a visit to New Jersey, I was surfing the channels in my hotel room when in one of the channels I saw a lady explaining the anatomy of a butterfly to some school kids. The lady seemed familiar.

Half asleep due to jet lag, I strained my eyes to look at the name on the screen. The tag read Dr.Lalitha Goldberg.

Was she the jasmine girl?

I don’t know to this day.

%d bloggers like this: