Tag: Sri Lanka

இலங்கையில் மீள் குடியேற்றம் வேண்டும்

இலங்கை கல்வி அமைச்சர் இராதாகிருஷ்ணன் சொல்வது : “இலங்கைப் பள்ளிகளில் கணிதம், அறிவியல், ஆங்கில ஆசிரியர்களின் பற்றாக்குறை நிலவுகிறது. இந்தியாவில் உள்ள இலங்கை அகதிகள் பி.எஸ்.ஸி. படித்திருந்தால் அவர்களுக்கு ஆசிரியர் பணி வழங்கப்படும்.”

நல்ல விஷயம். என்னதான் கனடா, சுவீடன் என்று வெளி நாடுகளில் அகதிகளாய்க் குடியேறினாலும் சொந்த ஊர் போல் வராது தான். தம்பிகள் யோசிக்க வேண்டும். தமிழகத்தில் உங்களை வைத்து அரசியல் வியாபாரிகள் பேரம் நடத்தித் தங்களது வாழ்வை வளப்படுத்திக் கொண்டுள்ளனர். இனியும் நீங்கள் ஏமாற வேண்டாம்.

எனது நண்பர் ஒருவர் இலங்கை சென்று அங்குள்ள பள்ளி மாணவர்களுக்கு சுய முன்னேற்றப் பயிற்சிகள் அளித்து வருகிறார். தனது மக்களுக்கு நல்லது செய்ய வேண்டும் என்னும் உத்வேகமே அவரை அதைச் செய்ய வைக்கிறது. இந்தியா மற்றும் பல்வேறு நாடுகளில் பொருளீட்டுவதில் வெற்றி பெற்றுள்ள இலங்கையைச் சேர்ந்த தம்பிகள் இலங்கைக்குச் சென்று மீள் குடியேற முன்வர வேண்டும்.

இழந்த காலத்தையோ பொருளையோ உயிர்களையோ மீட்டெடுக்கவியலாது. இனி அரசு அளிக்கும் சலுகைகளைப் பெற்று, வெளியில் நாம் கற்றதையும் பெற்றதையும் நாட்டின் முன்னேற்றத்திற்கு அர்ப்பணிப்போம்.

தமிழும் சைவமும் தழைத்தோங்கிய இலங்கையில் மீண்டும் அந்நிலை அடைய வழி செய்ய உறுதி பூணுவோம்

Sri Lanka's new beginning

Sri Lanka has embarked on a historic pursuit to change its constitution. And none from Tamil Nadu has spoken about it. So much for the welfare of SL Tamils.

The current constitution of SL does not lend itself to be accommodative of all ethic groups. Incremental changes were built into the constitution starting with the Sinhala Only Act of 1956 and The Standardization Act of the 70s.  The Bandaranayaka couple and the subsequent Presidents ensured that the ethic minorities were kept subdued. And the Tamil and Sinhala hardliners ensured that the fires started in 1956 were kept burning.

The Indo-Sri Lanka Peace agreement could have ensured fair justice to the Tamils. But LTTE’s intransigence ensured that the accord failed. The provincial government of Varadaraja Perumal was extinguished and the ethic strife was kept alive thanks to monetary shots given by diaspora SL Tamils.

The Indo-SL agreement’s achievement of trying to integrate the North and East has been stopped by SL’s Supreme Court as un-constitutional.

President Sirisene has rightly understood that the Constitution was the hindrance and is forming a constituent assembly to frame a new constitution for the island nation.

Now is the time for all the stake holders to come together in this effort to document a just and equitable constitution for the strife torn nation. India’s role in this new effort, though kept under wraps for the moment, should be substantial and long lasting. With 65 years of democratic governance, India should depute its constitutional experts and statesmen like Soli Sorabji, Fali Nariman and Parasaran to help Sri Lanka frame its guiding document.

As an Indian Tamil who has been a student of Sri Lankan Tamil issue from 1985 , I have the following suggestions for President Sirisene for the new constitution. Please ensure that :

  1. All ethnic groups feel valued and equal
  2. All 3 languages are recognized and are equal
  3. Executive Presidency is abolished
  4. Sedition becomes anti-national
  5. Diaspora Tamils return home
  6. The constitution is secular
  7. Ethnic or racial tension mongering is punishable

And let the Tamil politicians in TN continue to fight their petty politics, for it is this lot that is the loser in case peace returns to Sri Lanka.

Diary of a Tamil Tiger – a review

Malaravan, aged 22, died in 1992. Nothing significant except that he was an LTTE guerrilla and this book is his diary as a fighter for 2 years.

We get to see the mind of a guerrilla from close quarters. Malaravan in Tamil stands for the one who resembles a flower. Strange as it might sound, the boy is indeed like a flower-gentle, caring, humane and on the look out for motherly love and affection while on the move, fighting.

Malaravan records his daily activities that lead up to the capture of Maankulam, a scenic town, from the Sri Lankan forces. The trials of a fighter, the daily gore that he has to face, the silly caste differences that he sees in his people’s attitude, the preparations for an attack, the loss of fellow fighters and how he felt about them et al are recorded in minute detail.

51g7id86rql-_sx320_bo1204203200_Malaravan, as we see, is a keen observer of nature. He also records the environment that he is in, the different birds and animals that he sees, the different kinds of trees and plants, the enemy fighters and their weapons, the helicopter fights and similar such details.

We also come to know that he is the son of a doctor, has doctor siblings, was doing great in school and still chose to fight and make the supreme sacrifice.

We don’t get to see any regret at all in his words. We get to hear the normal conversations of people and some longing for home life. We are also treated to some humour even when he fights alongside his comrades a.k.a. Pooralis.

He ends his diary in anticipation of another war and promises to write about that, but is killed prior to the war.

What we are left with is: Did his sacrifice and those of many thousands of young men and women achieve anything at all? The answer, as it is obvious now in 2015, is a resounding ‘No’ and that casts a deep sigh of melancholy in our hearts.

So, why did Malaravan die? I don’t know the answer to this question.

இந்தச் சாவுகளுக்கு மன்னிப்பில்லை

‘விடுதலைப் புலிகள்’ என்னும் மாபெரும் மனித சக்தியால் என்னவெல்லாம் செய்திருக்க முடியும், ஆனால் என்னவெல்லாம் செய்தார்கள், எப்படி நாசமாய்ப் போனார்கள், எப்படித் தங்களுடன் சேர்த்து தங்களைச் சேர்ந்த சாதாரண மக்கள் கூட்டத்தையும் அழித்தொழித்தார்கள் அல்லது அதற்கு உதவினார்கள் என்று நினைக்கும் போது பெரும் பரிதாபமே ஏற்படுகிறது.

ஒரு தலைவனின் ஆணையை உயிரைக்கொடுத்தாவது முடிக்க வேண்டி, ஒரு மனிதக் கூட்டம் ( சிறார்கள் உட்பட) என்னவெல்லாம் செய்தது, ஒரு நிமிடம் கூட நின்று யோசிக்காமல், ‘தலைவன் சொல்லிவிட்டான்’ என்பதால் சிரமேற்கொண்டு செய்துமுடித்த கூட்டத்தைக் கொண்டு என்னவெல்லாம் செய்திருக்க முடியும்?

வன்னி, முல்லைத்தீவு, யாழ்ப்பாணம் முதலிய இடங்களில் ஒரு சிறிய அரசாங்கமே செய்துவந்த ஒரு குழு, அதுவும் முன்னேறிய சமூகங்கள் போல சாதி, மதம் பாராமல் செயல்பட்ட ஒரு ‘கிட்டத்தட்ட-அரசு’, கொஞ்சம் விட்டுக்கொடுத்து, உலக நடைமுறைகளை அனுசரித்துச் சென்றிருந்தால் இன்று தமிழ்கம் வெட்கித் தலைகுனிகிற சாதி அமைப்புக்கள் இல்லாத ஒரு அரசை வன்னியில் நாம் கண்டிருப்போம்.

41fak7a4k6l-_sy344_bo1204203200_பெண் உரிமை, பெண்களின் பங்கை சமூகத்துக்குப் பயனளிக்கும் வகையில் கொண்டுசெல்வது முதலான முற்போக்கான நோக்குடன் செயல்பட்ட ஒரு அமைப்பு, பல பிற்போக்கு அம்சங்களையும், சாதி அடுக்குகளையும் கொண்ட தமிழ்ச் சமுதாயத்திற்கு உதாரணமாக இருந்திருக்கவேண்டிய ஒரு இயக்கம், தனி மனிதத் தொலை நோக்கின்மையால் பாழாய்ப் போன வரலாறு நம் முன்னே இருந்திருக்காது.

விடுதலைப்ப்புலிகளின் இறுதிக் காலத்தில் அவர்களுக்கு வந்த ஞானம், தங்களைக் காப்பாற்ற இனி ஒரு அமைப்பும் முயலப்போவதில்லை என்று தெரிந்தவுடன் அவர்கள் கட்டுப்பாடுகளற்ற சரணாகதியை நோக்கி நகர்ந்தது சில வருடங்கள் முன்னர் நடந்திருந்தால் இன்று ஒரு முன்னேற்றப் பாதையில் சென்றிருந்த சமுதாயத்தை நாம் கண்டுகொண்டிருந்திருப்போம்.

புலிகளையும், மற்ற போராளிகளையும் வைத்துத் தமிழக அரசியல்வாதிகள் அடித்த கூத்து, புலிகளைத் தனி ஈழம் நோக்கியே நகர்த்திய வெளி நாடு வாழ் இலங்கைத் தமிழர்கள், ஆயுத வியாபாரிகள்- இவர்கள் ஒருவருக்கும் நல்ல கதியே கிடையாது.

41jqymo3psl-_sx319_bo1204203200_எப்படியாவது பிரபாகரனை சமாதானத்துக்கு ஒப்புக்கொள்ள வைக்க. பாலசிங்கம் பலமுறை முயன்றுள்ளார். அவருக்குத் தெரியாமல் வன்முறைத் தாக்குதல்களை நிகழ்த்திவிட்டு அவரை விட்டு அதற்குக் காரணம் சொல்லவைத்து உலகத்தை எவ்வளவுதான் ஏமாற்ற முடியும்? இத்தனைமுறை வன்முறைத்தாக்குதல்கள் செய்ததற்குப் பிரபாகரன் மட்டுமே காரணமா? பின்னால் இருந்து இயக்கிய சக்திகள் யார் என்று ஆராயத் தோன்றுகிறது. மற்ற போராளி இயக்கங்களைப் பூண்டோடு ஒழித்துக்கட்ட அவர் முயன்று அழித்தது ஏன்? தான் மட்டுமே பிரதிநிதி என்று அமைய வேண்டும் என்கிற எண்ணமா? முராரியின் நூலைப் படிக்கும் போது அப்படித் தோன்றுகிறது.

30 வருடங்கள் போராட்டம். அமைதி ஏற்பட வாய்ப்புள்ளது என்கிற நிலை தோன்றுவது போல் தெரிந்தாலும் உடனேயே ஏதாவது ஒரு கொலை பாதகத்தைச் செய்வது, அத்துடன் அமைதிக்கான முயற்சிகள் முறிந்து போவது. பின்னர் மீண்டும் போர். மீண்டும் அமைதி முயற்சி. மறுபடியும் கொலைபாதகம். நிகழ்வுகளில் பங்குகொண்டவர்கள், இறந்தவர்கள், தோன்றிச்சென்ற அரசியலாளர்கள் – யார் பெயரும் நினைவில் நிற்க முடியாத அளவிற்கு மீண்டும் மீண்டும் போர் மற்றும் அமைதி முயற்சி. ஒரு நேரத்தில் யார் யாரைக் கொன்றார்கள் என்றே மனதில் பதிய மறுக்கிறது. கொன்றது இலங்கை ராணுவமா அல்லது போராளிகளா என்றே தெரியாத நிலை தோன்றுகிறது.

1987ல் சென்னையில் இருந்து டில்லி செல்லும் போது பிரபாகரன் பேசியவை, டில்லியில் இருந்து இலங்கை சென்ற போது, இந்திய அரசுப் படைகளின் வாகனத்தில் பயணித்தபடி வந்து இந்தியாவிற்கு எதிராகவும் ஒப்பந்தத்திற்கு எதிராகவும் பேசியது – பால சிங்கமே அதிர்ச்சி அடையும்படி மாற்றி மாற்றிப் பேசியது – அது என்ன ஒரு மன நிலையா? அல்லது போராட்டம் தொடர்ந்து நடந்தே ஆக வேண்டிய கட்டாயம் உள்ள, அவரை இயக்கிய பெயர் தெரியாத சக்திகளின் உத்தரவா? என்று பலவிதங்களில் யோசிக்க வைக்கிறது.

புலிகள் கொலைதான் செய்தார்கள். பெரியவர் அமிர்தலிங்கம் என்ன பாவம் செய்தார்? கதிர்காமர் என்ன செய்தார்? இக்கொலைகள் எல்லாம் பிரபாகரனின் தன்னிச்சையான உத்தரவில் நிகழ்ந்தவையா? அல்லது அவரது பெயரைக்கொண்டு வேறு ஏதேனும் சக்திகள் செய்தனவா? ஏனெனில் 2002-2006 வரையிலான சண்டை நிறுத்த காலத்தில் வன்னிப் பகுதியில் நடைபெற்ற புலிகள் ஆட்சி பற்றிய செய்திகளும் ஆவணங்களும் பிரபாகரனை முற்போக்கு எண்ணங்கள் கொண்ட. சம நிலை மனதுடையவராகவே காட்டுகின்றன. படிப்பகங்கள், ஆவணக் காப்பகங்கள், பெண்கள், சிறுமிகள் நல இயக்கங்கள், மூத்த சமூகத்தினர் ஓய்வு இல்லங்கள் என்று பல நிலைகளிலும் புலிகள் இயக்கம் செயல்பட்டுள்ளது. ஒருவரே எப்படி மனித மனத்தின் இரு வேறு நிலைகளில் இருந்து செயலாற்ற முடியும் ?

நீலன் திருச்செல்வன் இறக்கவேண்டிய காரணம் கடைசிவரை பிடிபடவில்லை. அரசுடன் பேசியது அவர் குற்றம் எனில் புலிகளும் பலமுறை அரசுடன் பேசியுள்ளனரே? ‘பேசலாமா கூடாதா என்பதை நாங்கள் தான் தீர்மானிப்போம். நாங்கள் பேசினால் மதிச்செயல், நீ பேசினால் சதிச்செயல்’ என்கிற நடைமுறை பாசிசம் அல்லாது வேறு என்ன? முராரியின் நூலைப் படிக்கும் போது எற்பட்ட இந்த உணர்வை என் மனதில் இருந்து நீக்க விரும்பினாலும் முடியவில்லை.

வன்னிப் பகுதியைச் சார்ந்த 16,17 வயதுடைய இளம் பெண்கள் தாங்களாகவே விரும்பிச் சென்று புலிகள் அமைப்பில் சேருவதையும் காண்கிறோம். வீடுகளில் அடக்குமுறை இருப்பதால் விடுதலை வேண்டி மட்டுமே அப்படிச் சென்றார்கள் என்று கொள்ளவியலாது. புலிகள் அமைப்பில் பெண்களுக்கு அளிக்கப்பட்ட சம உரிமைகள், சமூக அந்தஸ்து முதலியன அப்படிச் சேரத் தூண்டியிருக்கலாம் என்றே எண்ணத் தோன்றுகிறது மாலதியின் நூலைப் படிக்கும் போது. அப்படிப் பயிற்றுவிக்கப்பட்ட பெண்கள் கூட்டம் அமைதிச் சூழலில் நாட்டுக்கு என்னவெல்லாம் நல்லது செய்திருக்க முடியும்! பிரபாகரன் மட்டும் சற்று விட்டுக்கொடுத்து இலங்கை அரசமைப்பில் தன்னாட்சி பெற்ற ஒரு மாகாணம் என்னும் ஒரு ஏற்பாட்டை நிறுவியிருந்தால் இந்நேரம் வடக்குப் பகுதி நாம் பார்த்து வியக்கும் வண்ணம் இருந்திருக்கும். ஆனால் நடந்ததோ பேரழிவு. காரணம் அவர் ஒருவர். அல்லது அவரை இயக்கிய பெயர் தெரியாத கூட்டம்.

2003, 2004 ஆண்டுகளில் பிரபாகரன், பாலசிங்கம் இருவரும் இந்தியாவை மீண்டும் தலையிட அழைக்கிறனர். ‘பழையன மறப்போம்’ என்று பேசுகின்றனர் ( ராஜீவ் கொலை). ஆனால் இந்தியா தலையிடுவதில்லை என்று முடிவெடுக்கிறது. திரிகோணமலையில் இந்தியன் ஆயில் நிறுவனம் ஏற்படுகிறது. தேசீய அனல் மின் நிறுவனம் இன்னொரு மின் திட்டத்தை உருவாக்குகிறது. புலிகள் சிறிது நிதானத்துடன் நடந்திருந்தால், சமயோசிதமாகச் சிந்தித்திருந்தால் இன்று அந்த நிறுவனங்கள் வடக்குப் பிராந்தியத்திலும் இருந்திருக்கும். மக்கள் நலம் பெற்றிருப்பர்.

மஹிந்த ராஜபக்ஷ ஒரு சாதாரண அரசியல்வாதி. 2005 வரை அவரை யாரென்றே தெரியவில்லை. ரனில், சந்திரிகா, சிரிமாவோ, பிரேமதாசா, ஜயவர்தன, விஜயதுங்க, அனுரா பண்டாரனாயகா என்று பல நட்சத்திரங்கள் தோன்றி ஒளிர்ந்து, சில பெயர்ந்து விழுந்து, சில மீண்டும் துளிர்ந்து எழும் நீண்ட 30 ஆண்டு கால அரசியல் வானில் மஹிந்த ராஜபக்ஷ ஒருமுறை கூட எட்டிப் பார்க்கவில்லை. 2005ல் புலிகள் மக்களை வாக்களிக்கக் கூடாது என்று தடுப்பதால் ரனில் விக்கிரமசிங்க 48.5%மும், மஹிந்த 50.5%மும் பெறுகின்றனர். அதனால் மஹிந்த அரசமைக்கிறார். பின்னரும் அவரும் புலிகளிடம் பேசவே விழைகிறார். சிங்கள ஆதிக்கவாத ஜெ.வி.பி.ன் கொட்டத்தை அடக்கப் புலிகளுடன் சமரச முயற்சி செய்கிறார். ஒரு கட்டத்தில் ஜெ.வி.பி. அடங்குகிறது. ஆனாலும் புலிகள் அந்த வாய்ப்பையும் பயன் படுத்தவில்லை.

51ubjxt0z7l-_sx330_bo1204203200_2002ல் ஏற்பட்ட போர் நிறுத்தம் மெல்ல செயலைழக்கத் துவங்குகிறது. 2001ல் அமெரிக்காவில் ஏற்பட்ட இரட்டைக் கோபுரத் தாக்குதலுக்குப் பின் வெளி நாடுகளில் இருந்து பண வரவு கணிசமாகக் குறைகிறது. பண வரவு இல்லாததால் ஆயுதங்கள் வாங்குவதில் பிரச்சினை. உலகளவில் தீவிரவாதம் பெரியதாக உருவெடுக்கத் துவங்கிய நேரத்தில் உலக நாடுகளும் தீவிரவாத இயக்கங்களை அடக்குவதில் மனித உரிமை மீறல்கள் குறித்துக் கண்டும் காணாததுமாகவே இருக்கத் துவங்கின. மெல்ல போர் நிறுத்த ஒப்பந்தம் செயல் இழக்கத் துவங்கியது. ராணுவத் தாக்குதல் துவங்கப் புலிகள் தங்கள் கொலை முயற்சிகளால் தீபம் போட்டனர்.

2006-ல் புலிகளின் பலம் குறையத்துவங்கியது அவர்களைத் தவிர அனைவருக்கும் தெரிந்தது. இருந்தும் மனித வெடிகுண்டுத் தாக்குதல், இலங்கை விமான நிலையம் மீதான தாக்குதல், வான் வழித் தாக்குதல் என்று புலிகள் தங்கள் கடைசிகட்ட ஆட்டத்தைத் துவங்கினார்கள். வான் வழியாக இரண்டுமுறை தாக்குதல் நிகழ்த்திய போது இந்தியா உஷாரானது. கூடங்குளம், கல்பாக்கம் என்று இரு அணு உலைகளை இலங்கைக்கு அருகில் கொண்டுள்ள இந்தியா இனி வேறு வழி இல்லை என்னும் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டது. இலங்கைக்குத் தனது சாட்டிலைட்கள் மூலமான உளவு சொல்வதை இந்தியா துவங்கியது.

இந்த நிலையில் புலிகளின் பல ஆயுதக் கப்பல்கள் இலங்கைக்குள் வர முடியாமல் தனது சாட்டிலைட் உளவு மூலம் இந்தியா தடுத்தது. இது புலிகளுக்குப் பெரும் பின்னடைவை ஏற்படுத்தியது. எந்த சமரச முயற்சிக்கும் உடன்படாத ஒரு கொலைவெறிக் கூட்டம் என்னும் தன் மீதான பிம்பத்தைத் துடைக்க புலிகள் எள்ளளவும் முயலவில்லை. 2001ற்குப் பின்னான உல மாற்றங்களைப் பிரபாகரன் உணர்ந்துகொண்டதாகவே தெரியவில்லை.

புலிகள் தங்கள் பழைய தொழிலில் இறங்கினர். பிள்ளைக் கடத்தல் மூலம் ஆட்சேர்ப்பு அதிகரித்தது. கொஞ்ச நஞ்சம் வன்னி, யாழ்ப்பாண மக்களிடையேயிருந்த மதிப்பும் போனது. குடும்பத்துக்கு ஒரு புலி என்பது போக, தேவைக்கேற்ப ஆட்சேர்ப்பு என்னும் முயற்சியில் இறங்கினர். மக்களின் எதிர்ப்பையும் கண்டுகொள்ளவில்லை. இதனால் சாதாரண மக்களின் வெறுப்பும் அதிகரித்தது.

41whsbfuycl-_bo1204203200_2007ல் தோல்வி ஓரளவு உறுதியாகிவிட்ட போதும் அவர்கள் சரணடைவது பற்றி நினைக்கவில்லை. பி.பி.சி.யின் செய்தியாளர் பிரான்செஸ்கா ஹாரிசனின் ‘Still Counting the Dead’ என்னும் நூலில் இவை அனைத்தும் பதிவு செய்யப்படுகின்றன. ஹாரிசன் பலமுறை புலிகளின் முக்கியத் தலைவர் புலித்தேவனிடம் சொல்கிறார். ஸ்கைப் மூலம் இது நடக்கிறது. புலித்தேவன் கழுவும் மீனில் நழுவும் மீனாகத் தெரிகிறார். நார்வேயின் சமாதான முயற்சிகளும், ஓஸ்லோவில் பேச்சு வார்த்தைகளும் பயன் அளிக்கமுடியாமல் புலிகள் விடாப்பிடியாக ‘தனி ஈழம்’ என்று நிற்கின்றனர். மாவீரர் தின உரையில் கடைசியாக 2008 நவம்பரில் பிரபாகரன் இலங்கையின் இறையாண்மைக்குள் அடங்கிய அதிக அதிகாரங்கள் உள்ள ஒரு தமிழர் அரசுக்கு ஒப்புக்கொள்ள மறுக்கிறார். இந்தியா தலையிடும் என்று எதிர்பார்க்கிறார்.

அவருக்குத் தூபம் போட்டு தமிழக அரசியலாதிகள் தவறான வழிகாட்டுகின்றனர். அவர் தொடர்ந்து ஏமாறுகிறார்.

இராணுவத் தாக்குதல்கள் அதிகரிக்கின்றன. புலிகள் மக்களை வெளியேற விடாமல் தடுக்கின்றனர். மக்களின் ஊடே புகுந்துகொண்டு சாதாரண உடையில் போரிடுகின்றனர். இதனாலும் மக்கள் மீது இலங்கை ராணுவம் தாக்குதல் நடத்துகிறது.

ஐக்கிய நாடுகள் சபை, உலக சேவை நிறவனங்கள் என்று அனைத்தும் வெளியேற்றப்படுகின்றன. மக்களுக்கு உணவு கிடைக்கவில்லை. தினமும் இடம் பெயர்வு நிகழ்கிறது. இடையில் புலிகள் ஆள் பிடிக்கும் வேலை. சாதாரண மக்கள் கொத்துக் கொத்தாகச் சாகிறார்கள். யுத்த பூமியை விட்டு வெளியேறும் மக்களைப் புலிகளே கொல்வது கொடூரம்.

இலங்கை ராணுவம் நிதானமிழக்கிறது. புலிகளையும் மக்களையும் வேறுபடுத்தவில்லை. ‘பாதுகாப்புப் பகுதி’ என்று அறிவிக்கப்பட்ட 3 பகுதிகளில் மக்கள் அடைக்கலம் தேடுகின்றனர். ஆனாலும் இராணுவம் அங்கும் தாக்குகிறது. கிறித்தவ தேவாலயங்கள், கோவில்கள் என்று எல்லாவற்றின் மீதும் தாக்குதல்.

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஒதுக்கப்பட்டு, கடைசியில் முள்ளிவாய்க்கால் என்னும் சிறு பகுதியில் புலிகளும் 2 லட்சம் மக்களும் நெருக்கப்படுகின்றனர். கடைசி இரு நாட்களில் புலிகளின் தலைவர்கள் புலித்தேவன், நடேசன், சூசை முதலானோர் சரணடைய முயற்சி செய்கின்றனர். அவர்கள் பாதுகாப்பிற்கு நார்வே உதவியுடன் ராஜபக்ஷ உறுதியளிக்கிறார். ஆனால் அவர்கள் சரண் அடையும் போது கொல்லப்படுகின்றனர்.

இறுதி நாளில் பிரபாகரன் உடல் கிடைக்கிறது. போர் முடிகிறது. ஆனால் இன அழிப்பு தொடர்கிறது. மாணிக் பண்ணை என்னுமிடத்தில் அடைக்கலம் புகுந்த மக்கள் கூட்டத்தின் மீது நடந்துள்ள வெறியாட்டம் பற்றி சொல்ல வார்த்தைகள் இல்லை. அதிலிருந்து கையூட்டு அளித்துத் தப்பித்தவர்களை ப்ரான்செஸ்கா ஹாரிசன் பேட்டி காண்கிறார். ஒவ்வொரு பேட்டியும் மனப்பிறழ்வை ஏற்படுத்தும் அளவு கொடுமையான நிகழ்வுகள் கொண்டது.

ஒரு தனி மனிதனின் வெறி, வெளி நாடு வாழ் இலங்கைத் தமிழர்களின் பெரும் பண உதவி, உலக நாடுகளின் பாரபட்சம், ஐக்கிய நாடுகளின் ஆண்மையின்மை, கத்தோலிக்க திருச்சபையின் அலட்சியம் மற்றும் பாரபட்சம், புலிகள் இந்தியாவை அன்னியப்படுத்தியதால் இந்தியா மறுபடியும் தலையிட விரும்பாதது, 2001 அமெரிக்க தாக்குதலுக்குப் பின் தீவிரவாதம் குறித்த உலகப்பார்வையில் மாற்றம் என்று பல காரணங்கள் கூறலாம். ஆனால் செத்தது என்னவோ இரண்டு வேளை கஞ்சி வேண்டிய சாதாரண தமிழ்ச் சகோதரனும், சகோதரியும் தான்.

இந்தச் சாவுகள் மன்னிக்கப்படப் போவதில்லை.

இந்தப் பதிவிற்கு நான் படித்த நூல்களும் அவற்றின் விமர்சனங்களும்:

  1. Still Counting the Dead – a review
  2. Rise and fall of Prabhakaran – a review
  3. A fleeting moment in my country – a review
  4. This divided island – a review

Still counting the dead – a review

Frances Harrison, a BBC reporter who spent considerable time in Sri Lanka during its crucial ethnic strife period, meets with some survivors of the 2008-2009 genocide and records the happenings during the end game when the LTTE was decimated. The human sufferings, the humanitarian cost of the end game, the intransigence of the Sri Lankan government, the LTTE, the international agencies that include the UN, the ICRC and the western countries are all recorded in vivid detail in this earth shattering record of a book.

Frankly no one recorded the evidences to the atrocities. The Sri Lankan government ensured that all possible sources of evidence- LTTE militants, international aid workers, news correspondents, medical workers and even the clergy – were silenced overtly or covertly.

41whsbfuycl-_bo1204203200_The pathetic and characteristically impotent role played by the UN as an international body, the Red Cross Society that simply stood mute witness to the massacre, the wholly reprehensible Sri Lankan government that initiated such unmitigated disaster on the civilians and the ‘protectors of Tamils’ – the LTTE, who took on the role of exterminators of the civilians even while negotiating for the surrender of its own top leaders- all these are recorded in their gruesome detail in this book.

Frances Harrison talks to different people who escaped the carnage at great cost to themselves – a nun, a catholic father, a medical doctor, an ex-expatriate militant, a female militant, a mother, a wife and a reporter- to get to know what happened between 2008 and 2009. Each one talks about the same gruesome tale of extreme horror, pathetic and in-human living conditions and the unceremonious attack on even religious places of worship that people sought to get into to escape from the incessant shelling.

We get to see horrendous tales of white phosporous being used on civilians, cluster bombs and fighter jets being used to bomb civilian areas, the LTTE mixing with the civilians to escape attack, suicide bombers joining the escaping civilians and blowing themselves up, the Sri Lankan soldiers’s wholly animal behaviour even on children and the infirm and the extreme apathy shown by the UN.

Even the Sri Lankan catholic clergy doesn’t step in to save its own clergy trapped in the war region. Deep divisions on ethnic lines is seen in the Catholic clergy hierarchy in Sri Lanka.

When the Sri Lankan army was attacking civilians from the east, west and north, the LTTE was attacking them by being within them.

War is inhuman. When lesser than human beings fight it, it becomes worse. The Sri Lankan government, the LTTE and the international agencies proved that they all were lesser humans when it came to dealing with the end games being played out in Sri Lanka in 2009.

The author Frances Harrison deserves to be regarded as a torch bearer who has struggled to bring out the truth of the final days of the ethnic war.

The book can he got from here.

The Prabhakaran Saga – a review

The Sri Lankan ethnic war -How it started, how it progressed and how it ended – all the three phases are described in minute detail by S.Murari, the veteran journalist who has had a very long relationship with Sri Lanka.

Murari explains the ethnic problem from 1956 when the Sinhala Only Act was passed. We get to know about the Sri Lankan political situation, the inner political workings of the Sri Lankan government, the tussles and skirmishes that shaped the country’s journey and with that, how the Tamil problem evolved over these long years.

Murari speaks from personal experience from his many travels to Sri Lanka, his friendship with many veteran tamil leaders as well as the
militant leaders like Anton Balasingham, Sri Sabarathinam, moderates like Amirthalingam, Kadirkamar, Neelan Thiruchelvan and Sri Lankan politicians  Chandrika Kumaratunga, Ranil Wikramasinghe and Premadasa.

41jqymo3psl-_sx319_bo1204203200_What we get to learn from this long and often repetitive narration is that lasting peace in Sri Lanka was a possibility but the intransigence of either the militants or the government or both lead to the the present situation where in tens of thousands of innocent Tamils have been killed or displaced.

The stellar role played by India, especially Rajiv Gandhi, the impressive role played by the IPKF that lost more than 1000 Indian soldiers in Sri Lanka, the double games played by Karunanidhi and Prabhakaran – all these are made visible to the reader. Murari also criticizes the 72 hour timeline given to IPKF to effect a complete arms surrender. The time was too short and the LTTE were never willing to surrender arms either.

What we get to see is that, but for the LTTE ideologue Balasingham, Prabhakaran wouldn’t have survived this long. For Balasingham was highly successful in hiding Prabhakaran’s often maniacal actions by his clever explanations and reasoning. But, as Balasingham admits later, he has not been able to justify Rajiv’s assassination that alienated the Indian Tamils as a whole and India as a nation from the Tamil problem in Sri Lanka. Even Prabhakaran admits to the blunder but it seems to have come in too late in the game.

When Balasingham dies, with him the worldly wise and pragmatic Sri Lankan is also gone due to which Prabhakaran doesn’t have a clever strategist. That, with the post 9/11 world scenario that Prabhakaran didn’t understand till his very end, result in the complete decimation of a 30 year long rebellion. End result is the wholly unnecessary death of more than 1,00,000 civilians and displacement of several thousand.

Murari glitters with his often unbiased approach in the book’s rendition. Kudos to the author for upholding the highest journalistic ethics.

Any student of the Tamil ethnic problem needs to read this book, in full.

A fleeting moment in my country – a review

How was life under LTTE rule in Vanni? To know that, read this book.

The writer, Ms.Malathy, is a diaspora Tamil from New Zealand. Having been out of Sri Lanka for over two decades, she chooses to come back and stay in the Vanni area of Sri Lanka that is under LTTE control and takes up some roles in some of the LTTE institutions.

She records the life and times of people in the Vanni region, the activities of the different institutions the LTTE had established, the life of the LTTE fighters particularly females, the different festivals and cultural practices in the rebel-controlled region and the gradual turn of events that end in the decimation of the LTTE in May 2009.

41fak7a4k6l-_sy344_bo1204203200_There is an obvious LTTE tilt to the content, but we get to know of many things that have not been known to the outside world – the day to day life in an LTTE controlled region. What caught my eye, as a Tamil, was the different Tamil names that were given by the LTTE to their schemes- Senthalir, Senchoolai, Thodarpakam etc.

The writer has done a good job of documenting the many social welfare and women emancipation activities that the LTTE had initiated and run. She even claims that the LTTE had achieved what Gandhiji, Ambedkar and Periyar couldn’t achieve in India by way of women’s upliftment and progress. However, her white-washing of the child recruitment policies of the LTTE is clear even to an untrained eye.

While listing out the reasons for the defeat of the LTTE, she carefully avoids the Himalayan blunder that the LTTE themselves admitted – the killing of Rajiv Gandhi- as one of the causes. Her assessment of the IPKF operations are superfluous and mostly based on hearsay and popular lies spread by the LTTE.

Any killing attributed to the LTTE is mentioned in a passing manner. I was taken aback at her handling of the assassination of Lakshman Kadirkamar, for instance.

The transition from being an ideal state to one of death and destruction happens in a rather melancholic manner. I was saddened by the transition, though.

The book ends rather abruptly. The human rights violations of the Sri Lankan Army that she highlights should be passed on to international agencies for a credible probe to be conducted.

A sad but nostalgic read. You can get it here.

This Divided Island – a review

War between nations displaces people and is a tragedy; when it happens within a country between two or more ethnic groups, tragedy quotient increases manifold. Sri Lanka’s ethnic strife is one such.

The fact that the Sri Lankan strife was initiated 40 long years ago by the government of the day and that it has taken until 2009 to conclude, adds to the monstrosity of the war. Can you call that ‘war’? Is that a genocide? Is that a holocaust? It is a mixture of all the three and the perpetrators of this civilizational destruction are also three – the SL govt. the militants and the international powers.

This book has four parts – The Terror, The North, The Faith, The End Games.

How, when and why the distrust began between the govt and the Tamil minority, how, when and why distrust developed and led to militancy,
how, when and why militancy turned into terrorism – all these aspects are dealt with in this well-written book.

The rivalry between Sinhalese and Tamils date back to the times of the Buddha, it seems. The need to maintain Sinhala rule, and for that the need to eliminate or subjugate the Tamils are often quoted by the Buddhist clergy from the Sinhala book ‘Mahavamsa’. And that lends a historical perspective to the strife. Kudos to the author for bringing this into the public domain.

When the SL govt is often seen to fail in its duty to protect its citizens irrespective of due to the latter’s ethnic affiliation, the book details
how the govt actually became the perpetrator of many of the crimes against its own people.

Not to be left behind, the militants, the LTTE under it demonic leader Prabhakaran, also indulge in some of the most horrific crimes against the very Tamil people in whose interest they were supposed to have taken up arms. The transformation of the militants from an extremist organization to a terrorist one happens when the LTTE indulges in internecine warfare to eliminate fellow militants from other rebel groups. Their transformation is complete when they begin killing moderate Tamil leaders and ordinary Tamil populace.

The book contains interviews with people who were affected by the govt, and the Tigers. At one point, it becomes difficult to understand who the actual tormentor of the innocent is?

The sketchy details of how child soldiers were recruited ( abducted?) by the Tigers, the gory descriptions of the sufferings of ordinary folks at the hands of the govt as well as the Tigers, the treatment the Tigers had given to the Muslims bring upon the reader a sense of utter helplessness and despair at where humanity is headed towards.

Beyond a point, as the killing gets so much repetitive and cruel that the victim’s names escape our mind. What happened during the final stages of the war, how the Tigers, due to Prabhakaran’s intransigence and an Indian Tamil politician’s ‘assurance’ of help ensured the annihilation of tens of thousands of innocent civilians thus resulting in a human tragedy of  gargantuan proportions, is depicted in detail by Samanth Subramanian.
What happened after the Tigers were subdued, is also presented, replete with minute details.

Could the carnage have been stopped? Yes. Who could have stopped it? The Tigers. But they did not do so as the organization transformed itself into a ruthless killing machine acting as per the whims and fancies of the maniacal leader, Prabhakaran. He could have understood that the world had changed post 9/11 and that armed struggle was not going to win them friends anywhere.

If only wishes were horses…

An absorbing & disturbing read. Get it as soon as you can.

Some “rational” questions ..

Strange as it may sound, as a Tamil, I do not support the current “uprising” of the students in particular and Tamil people in general. Well, I am prepared to be vilified for that – having been an object of vilification for a long time for some extremely uncomfortable but common-sense writings that seek to question the very basis of certain beliefs such as Dravidian egalitarianism, rationalist ideology , an euphemism for Brahmin bashing, and ‘secularism’ – the Indian version of pusillanimity.

Some basic questions need to be answered. Yes, I don’t expect the elite Tamil nationalists -read chauvinists- to answer but at least understand that such questions are still prevalent in this mob hysterical sense of Tamil nationalism.

When Prabakaran killed the other Tamil leaders like Siri. Sabarathinam, Padmanabha, Lakshman Kadirgaamar, Joseph Para Raja, veteran Amirthalingam in cold blood, why was this euphoria not seen at all? Were the Tamil people not concerned about the welfare of those very same Sri Lankan Tamils then? Why were those killings justified? Even Karunanidhi lamented that the Tamil fighters were destroying themselves in a fratricidal war. Not even a whimper of protest then!

How did Rajapakshe come to power? Who prevented the Tamil populace from voting in the last elections? Why was Ranil Wickramasinghe defeated? The answer is not difficult to find. It was the LTTE that prevented the Tamil people from voting and hence helped Rajapahske win. So whose fault is it that Rajapakshe is in power now ?

Yes, it was a pathetic sight to see this young Balachandran killed in cold blood. The perpetrators should be tried and probably handed out the death penalty. But were not female suicide bombers used by the same Tigers to assassinate people? How many such young Tamil lives were lost ? If you destroy the progenitors how does your clan develop? And why not even a murmur of protest then on these acts ?

How come Kanimozhi, Baalu and Thirumaa visit Raajapakshe and hand out shawls to him and on return to India lament about genocide ? Is this not the worst case of double speak and act ?

Some questions are better not asked at all.

Some "rational" questions ..

Strange as it may sound, as a Tamil, I do not support the current “uprising” of the students in particular and Tamil people in general. Well, I am prepared to be vilified for that – having been an object of vilification for a long time for some extremely uncomfortable but common-sense writings that seek to question the very basis of certain beliefs such as Dravidian egalitarianism, rationalist ideology , an euphemism for Brahmin bashing, and ‘secularism’ – the Indian version of pusillanimity.

Some basic questions need to be answered. Yes, I don’t expect the elite Tamil nationalists -read chauvinists- to answer but at least understand that such questions are still prevalent in this mob hysterical sense of Tamil nationalism.

When Prabakaran killed the other Tamil leaders like Siri. Sabarathinam, Padmanabha, Lakshman Kadirgaamar, Joseph Para Raja, veteran Amirthalingam in cold blood, why was this euphoria not seen at all? Were the Tamil people not concerned about the welfare of those very same Sri Lankan Tamils then? Why were those killings justified? Even Karunanidhi lamented that the Tamil fighters were destroying themselves in a fratricidal war. Not even a whimper of protest then!

How did Rajapakshe come to power? Who prevented the Tamil populace from voting in the last elections? Why was Ranil Wickramasinghe defeated? The answer is not difficult to find. It was the LTTE that prevented the Tamil people from voting and hence helped Rajapahske win. So whose fault is it that Rajapakshe is in power now ?

Yes, it was a pathetic sight to see this young Balachandran killed in cold blood. The perpetrators should be tried and probably handed out the death penalty. But were not female suicide bombers used by the same Tigers to assassinate people? How many such young Tamil lives were lost ? If you destroy the progenitors how does your clan develop? And why not even a murmur of protest then on these acts ?

How come Kanimozhi, Baalu and Thirumaa visit Raajapakshe and hand out shawls to him and on return to India lament about genocide ? Is this not the worst case of double speak and act ?

Some questions are better not asked at all.

%d bloggers like this: